Nightdrive

We rijden vandaag 150 kilometer door het natuurpark Etosha naar onze
volgende lodge. We verwachten erg veel dieren onderweg te zien. De
folders noemen gigantische aantallen van iedere diersoort. Waar we ook
kijken we ziens nergens dieren. Het lijkt erop dat ze elkaar
waarschuwen, dat wij eraankomen. Vermoedelijk duiken ze dan achter een
boom totdat we voorbij zijn. Ik weet alleen niet hoe de olifanten dit
doen, want er zijn in dit park geen dikke bomen. Etosha is groter dan
Nederland van oppervlak. Mogelijk zoeken we op de verkeerde plaats. We
moeten nog tien kilometer afleggen voordat we de poort van het park in
het zicht krijgen. Rijden we bijna een giraffe omver. En even verder
langs de weg staan er nog veel meer. Je merkt hierdoor hoe goed de
dieren beschermd worden door hun schutkleur. De giraffen eten rustig
door terwijl ze op de gevoelige plaat worden vastgelegd. We verdenken
enkele ervan te dromen over een job als fotomodel. Heel bewust laten
ze zich van hun mooiste kant zien. Wat is hun tekening mooi, als je
die van nabij mag aanschouwen. Helaas moeten we verder, want we mogen
maar 24 uur in het park zijn. Verblijven we er langer dan moeten we
boete doen. Er wordt dan een extra bedrag uit onze portemonnee
verwacht.

Onze "Onguma Bush Camp" ligt direct voorbij de poort. Hier weer door
een poort en dan een acht kilometer lange oprijlaan op. Toch niet voor
te stellen in Nederland. Op dit terrein verblijven we twee nachten,
maar omdat Onguma Fort volledig vol zat, hadden we besloten eerst naar
"Bush Camp" te gaan en morgen naar "Onguma Fort". Beide zijn beslist
de moeite waard om op internet op te zoeken. Bush Camp is een
paradijs, maar Onguma Fort is een waar paradijs, waar slechts een ding
ontbreekt. Je kunt hier geen nasiballen uit de muur trekken.

We hadden na het avondeten een nightdrive geboekt. Met ons tweetjes en
de chauffeur en een spotter gingen we op pad. De spotter zocht met een
schijnwerper de donkere omgeving af. Wat was dit spannend, en we
hadden nog niets gezien. Maar wetende dat er verschillende roofdieren
rondlopen, die misschien nog niet genoeg te eten hebben gehad, maakt
het heel bijzonder. Als eerste kwamen we een bushbaby tegen. Dit is
geen Mogly, maar een heel klein diertje dat lijkt op een aap en
reusachtige sprongen in de bomen kan maken. Ook zagen we nog een haas,
waarvan de voorpoten niet zo goed waren ontwikkeld. Daarintegen zijn
staart weer wel. Het diertje hupte als een kangeroo door de struiken.
Zijn staart verzorgt zijn balans. Zou dit bij de mens van het
mannelijke geslacht ook gelden? Ik hoop van niet, want dan zouden vele
mannen hun evenwicht verliezen.

Plotseling kruisten twee mannetjes leeuwen ons pad. Op nog geen tien
meter afstand bleven ze staan, om te kijken of wij interessant genoeg
voor hun waren. Gelukkig niet. Ze gingen in het gras liggen om al
gapend en heel verveeld naar ons te kijken. Onze pupillen stonden
echter wijd open, zeker toen de ranger vertelde dat enkele maanden
geleden een toerist was veroberd bij een waterhole, toen hij daar in
slaap was gevallen. Dezelfde waterhole waar wij gisteren onze nacht
hadden doorgebracht.  Ze hebben toen alle leeuwen van die groep moeten
afmaken. Als ze mensenvlees hebben geproefd, dan vergeten ze dat nooit
meer en willen ze meer.

Om tien uur 's avonds was de drive afgelopen, en na een drankje aan de
bar zochten we ons muskietengaas weer op. Morgen wacht ons een rit van
drie kilometer naar het Fort, en we willen er uitgerust voor zijn. Wie
weet wat we dan weer meemaken.