Het achtste wereldwonder

We zijn vandaag heel rustig op pad gegaan, want we hoeven maar 220
kilometer. Voornamelijk over tarroad. Onderweg in Outjo thee gedronken
en wat boodschappen gedaan. In de supermarkt rekende net een vrouw bij
de kassa af, gekleed in mooie Afrikaanse kleren. Marion vroeg of ze
een foto van haar mocht maken. Dat mocht, maar wel na betaling. We
zullen nog even moeten wachten om een Afrikaanse vrouw op de foto te
kunnen vastleggen, want onderhandelen over het maken van een foto doen
we niet. Nadien geven we soms geld. Je moet ook oppassen iemand niet
te beledigen. Zou een eskimo mij in Nederland fotograferen en mij
daarna tien cent geven, dan voel ik me beledigd. Bij vijf euro denk ik
er anders over.

Vanuit Outjo is het nog honderd kilometer naar de poort van het
nationaal natuurpark Etosha.
Bij de poort aangekomen moesten we drie keer een formulier invullen
met onze gegevens, en verklaren dat we geen geweren bij ons hadden. Ze
waren zeker bang dat we een olifant mee terug naar Nederland zouden
nemen. Ik heb alleen nog nooit een olifant van twintig kilo gezien.
Meer mag als bagage niet mee in ons vliegtuig. Jammer. De lodge lag
twintig kilometer in het park. Bij de receptie van Okaukuejo resort,
eigendom van de overheid, moesten we weer drie keer onze gegevens
invullen en verklaren, dat we toch echt geen dieren gingen doden. Hier
hadden we een lodge bij de waterhole. Vanuit ons luxe hutje konden we
zo de dieren zien, die vanuit de wildernis kwamen drinken uit het ven.
Hier zagen we ook voor het eerst een olifant en gnoes. De hyena
verschalkte voor onze ogen een vreemde vogel, die hij springend in de
lucht ving.

De omgeving was weer schitterend, maar toch zouden we de volgende keer
een ander verblijf kiezen. Het is hier veel te massaal. Het lijkt wel
op het Safaripark de Beekse Bergen, maar dan vele malen groter. Ze
hoeven hier geen moeite te doen om overnachters te krijgen, en dat
merk je aan het personeel. Nergens zijn we zo onpersoonlijk ontvangen.
Maar ja, het kan ook niet altijd feest zijn. Ik laat regelmatig mijn
tanden zien, en je verwacht dan een vriendelijke glimlach terug.
Hopenlijk zien we morgen weer witte strepen, want dan gaan we weer
naar een lodge, met een prive persoon als eigenaar. Een overnachting
bij ambtenaren is voor mij genoeg.

Overigens vind ik dat ze de stoel waar ik op zit en mijzelf moeten
aanmelden bij Unesco, om dit als achtste wereldwonder toe te voegen op
de lijst. Ik raak hier een stukje glas aan, waardoor er woorden en
complete zinnen achter dat glas verschijnen. Druk ik daarna op dat
glas boven op het woordje "stuur" dan krijgen vele mensen, waar ook
ter wereld precies hetzelfde te zien, als wat ik scheef. Geen enkele
letter raakt onderweg verloren of wordt door elkaar gehusseld. Iemand
die niet op mijn lijstje staat krijgt niets te lezen. Dit is toch echt
het achtste wereldwonder.