Bosjesmannen

Al vroeg gingen we met onze gids op pad naar de bosjesmannen. Deze
wonen honderdtien kilometer van ons vandaan. Ja, jullie raden het al
in de bosjes. Ik zat deze keer niet zelf achter het stuur. Ik ervoer
nu wat Marion al die tijd naast me heeft moeten doorstaan. Het gaat
dan erg hard en doordat je geen houvast hebt aan het stuur, word je
alle kanten opgeschudt. Je kunt dan wel zijn afgevallen, maar het
vollume blijft door het opschudden groot. Eerst moesten we nog door
een veterinaire controlepost. Hier wordt het vlees gecontroleerd op
ziekten. marion had de hele weg al over haar zitvlees geklaagd, maar
gelukkig kregen de ambtenaren dat niet in de gaten en kregen we vrije
doorgang. Nu een lang zandpad af, waarbij je de auto niet kon sturen,
zo diep waren de sporen in het zand. In Namibie valt er trouwens
weinig te sturen. Kaarsrecht loopt een weg hier honderden kilometers
door het landschap. Je hoopt soms een keer een bocht tegen te komen.
Je valt toch niet in slaap. Daar zorgen de vele kuilen, droge
rivierbeddingen en uitstekende rotspunten wel voor. Wij hebben al 4000
kilometer afgelegd, zonder een lekke band. Volgens vele Namibiers een
Nationaal Record.

Bij aankomst reden we even een rondje door het dorp, zodat iedereen
wist dat we er waren. Daarna reden we naar het historisch dorp. Al
snel kwamen de eerste bosjesmannen en vrouwen aangelopen. Ze hadden
zich in het dorp snel uitgekleed, en een rokje aangedaan. Na tien
minuten liepen al zo'n zestig mensen om ons heen. Ze waren voor ons
makkelijk te herkennen, want ze worden niet groter dan 1.50 meter,
zijn donkerbruin en topless, zowel de mannen als de vrouwen. De bosjesmannen behoren tot de oudste menselijke beschaving ter wereld. Ze leefden in heel het zuidelijke gedeelte van Afrika. Door de Nederlandse ontdekkingsreizigers werden ze vanuit het zuiden naar het noorden verdreven, maar vanuit het noorden werden ze door de arabieren en de negers naar het zuiden gedwongen. Uiteindelijk konden ze alleen nog in de woestijn overleven. Ze weten feilloos water te vinden. Tijdens onze boswandeling kregen we hiervan leuke voorbeelden. Ik zou onder een boom liggend omgekomen zijn van de dorst, terwijl in diezelfde boomstam liters water verborgen zit. 

We hebben 's middags bij ze geluncht, en hierna werden we bekwaamd in de jacht. Ik moest eerst mijn eigen pijl en boog maken, en daarna met twee bosmannen op jacht. Niets meer zeggen en een dier tegen de wind in tot op minimaal dertig meter benaderen en dan met een giftige pijl neerschieten. De toeschouwers begonnen te lachen toen ik ging sluipen. Later hoorde ik, dat mijn buik het sluipen onmogelijk maakte en het dier mij allang zou hebben gezien. Ook mijn voeten ploften veel te hard in het zand. Doch het schieten met pijl en boog door mij dwong veel respect af. Alleen had ik hierna nooit meer kunnen schieten, want ik had een tweede pijl in mijn mond genomen, terwijl ik de eerste schoot. Hierbij had ik mezelf vergiftigd. Ach ja, een kleinigheidje.
Tenslotte werden we nog verrast door volksspelletjes, waarbij de vrouwen de mannen uitdaagden. Je ziet, het is overal hetzelfde. Als finale probeerde de medicijnman in trance te komen, om zo met zijn verre voorvaderen te praten. Ook hier wordt hij opgezweept door de vrouwen. Aan alles komt een eind. We werden bedankt voor onze komst. Mede hierdoor konden ze hun cultuur in stand houden. Wij hebben hun bedankt voor het hartelijke ontvangst. Je zag in hun ogen, dat ze geen toneelstukje opvoerden, maar dat ze echt blij waren ons te zien.

Als ik een volgende keer iemand ontmoet, zal ik beslist in de ogen kijken, om te zien of het ontvangst gemeend is. Dus iedereen is gewaarschuwd.