Kletspraat

Rustig gingen we op pad naar Waterberg Guestfarm, iets voorbij
Otjiwarongo op weg naar Windhoek. We konden het langzaam aan doen,
want de reis ging geheel over tarroads.
Wist je trouwens, dat de auto's in Namibie verkocht worden met een
stuur. Weliswaar aan de verkeerde kant, maar ze hebben toch een stuur.
Natuurlijk hebben ze een stuur, zul je in Nederland denken, maar in
Namibie is dat helemaal niet nodig en zit het brede stuur mijn klein
postuur alleen maar in de weg. Vandaag ook weer. 250 Kilometer zonder
ook maar een bocht.
En maar duwen tegen mijn buik. Je betaald voor zo'n maandagmorgen auto
ook nog eens net zo veel als in Nederland. Namibie is voor iedereen
een duur land.

In Otjiwarongo moesten we volgens onze reisgids beslist stoppen bij de
plaatselijke bakker. Deze had de lekkerste kwarktaart van het land.
Dus bestelde Marion een uitgebreide hotdog en ik een broodje
vleessalade. Ook heerlijk na al die steaks van wilde dieren. We kwamen
als laatste van de 10 gasten aan bij de Guestfarm. Een echte dikke
zwarte madam heette ons welkom, daarbij zorgde ze ervoor haar
geweldige boezem een paar keer onder mijn neus te douwen. Er was maar
een huisregel. Alles zoveel mogelijk samen doen. Zwemmen in hetzelfde
zwembad en liefst tegelijkertijd, apperatieven bij het kampvuur en
vertellen wat je allemaal deze reis gezien had, gezamelijk eten aan
een lange tafel, daarop volgend buiten tot diep in de nacht bij een
kopje koffie of thee discusieren hoe het politiek beter zou kunnen in
Namibie of Europa. Dan blijkt maar weer dat in ieder land problemen
zijn. Nederland gelukkig ook, anders had ik niets te vertellen.

Voor het eerst gingen we pas om half twaalf naar onze lodge. Hierbij
moesten we uitkijken niet op slangen of schorpioenen te trappen.
Marion ging buiten tussen de apen douchen, maar ik gaf toch de
voorkeur aan binnen douchen. Ik wilde niet het risico lopen, dat
Marion in het halfdonker een aap binnen liet en mij daarbij buiten zou
sluiten. Ik weet niet of ze in bed het verschil zou merken.