Klimmen of verhongeren

Drijfnat van de dauw werden we vanmorgen wakker. Eerst de bedden terug
de lodge inrollen en daarna ontbijten. We konden het rustig aandoen,
want de afstand die we vandaag moesten afleggen was klein. Ongeveer
220 kilometer waarvan de helft over tarroad.

Daarom zijn we onderweg gestopt bij de Dawara Living Museum. Een soort
openluchtmuseum, door plaatselijke inwoners gebouwd tussen de bergen.
Ze hebben hier een kraal neergezet. Dit is een nederzetting afgezet
door houten takken, met daarbinnen een zestal hutten, ook gemaakt van
takken. Binnen deze kraal lieten de mensen zien hoe men vroeger
leefden, beter gezegd probeerden te overleven. Direct valt op dat
vooruitgang niet altijd ook een verbetering is. Bij de ingang werden
we begroet door een knappe negerin met alleen een rokje aan. Waarom
hebben ze deze mode jaren geleden afgeschaft? Vervolgens werden we
begroet in het Dawanees. Bijna ieder woord wordt begeleid door een
klik of klak van de tong. Er zijn vier verschillende klakken. Ware
tongbrekers. Marion kan er een produceren, maar bij mij blijft het bij
nul exemplaren.
Bij de Dawara is de versiering van de mens erg belangrijk. Men draagt altijd wel
een halssnoer. De kralen hiervoor zijn veelal zaden, botjes,
stekelvarkenspennen, maar voornamelijk kralen, die men maakt uit de
schaal van struisvogeleieren. Uit deze dikke schaal wordt een klein
rondje gehaald en die wordt in het midden doorboort om de rijgveter
vrij baan te verschaffen. Een erg arbeidsintensief werk. Ik kreeg
echter de indruk dat ze in die tijd, tijd genoeg hadden. Ons bezoekje
werd afgesloten door een dansje. Nee, wij hebben geen klompendans
uitgevoerd, maar zij hebben een voorstelling weggegeven.

De "Vingerklip Lodge" ligt boven op een berg, en is weer even
schitterend ingericht. De bouw is aangepast aan de omgeving. Je moet
echt goed kijken, wil je deze lodge zien staan. Het heeft twee
zwembaden, en een jacuzzi. In een van de zwembaden had een kikker zijn
drinkgelag niet overleeft. Een opmerking richting personeel, en de
kikker werd seremonieel begraven.
Het water in het zwembad is hoe vreemd ook, altijd koud. Maar het is
fantastisch om daarin te vertoeven bij een buitentemperatuur van
veertig graden. Na een uurtje staan in het water werd het tijd voor
het avondeten.

Hier is dat een hele expeditie. Je kunt kiezen. Verhongeren of een
klim naar het restaurant aanvangen. En dan bedoel ik ook een echte
klim van ongeveer tien minuten volgens het personeel. Wij deden dit
natuurlijk in een persoonlijke recordtijd van negentien minuten. De laatste
vijfentwintig meter hoogteverschil werd overwonnen met behulp van een
stalen trap. Deze was met enkele schroeven bevestigd tegen
de rotswand. Bij zo'n constructie breekt bij mij het angstzweet uit.
Ik denk direct dat een schroef zijn plug verlaat en ons, met trap en
al, mee in de afgrond doet storten. Mijn honger dwong mij deze stap te
overwinnen. Hijgend als een paard kwam ik boven. Marion heeft dit
gefotografeerd, zodat we weer een dier op onze palmares konden
toevoegen.

Het uitzicht, de zonsondergang en het eten maakten dit alles de moeite
waard. Bleek dat een honderd meter van het restaurant nog een lodge
was gebouwd op het einde van de rots. Dit was de honneymoon lodge, met
eigen zwembad. Ik moet er niet aan denken, daar drie dagen door te
brengen. Een juist getrouwd koppel uit Swakopmund probeerde dit wel.
Je moest iedere keer die berg op en af als je wat nodig had. Als jong
getrouwd koppel kom je volgens Marion je kamer drie dagen niet uit.
Wat heb ik toen dan verkeerd gedaan?