Wind
Door: Leo
Blijf op de hoogte en volg Leo
10 Februari 2013 | Namibië, Usakos
Vanmorgen bij het ontbijt werden we al vroeg wakkergeschud. We kregen
te maken met een overblijfsel van apartheid. Buiten ons zat nog een
koppel te ontbijten. We wisten inmiddels dat dit geen echtpaar was,
maar dat ze regelmatig een weekend in deze lodge doorbrachten. De
lodge lag tussen hun beide woonplaatsen in. Er kwam een donkerkleurige
ranger de ontbijtkamer binnen en die vroeg aan de man: Victor have you
sleep well? Waarop de man in het Zuid-Afrikaans naar hem uitviel. Hij
wenste door hem niet bij zijn voornaam aangesproken te worden. De
voorkeur ging uit naar boss of sir. De ranger moest weten
wat zijn plaats was. Duidelijk geschrokken verdedigde de ranger zich,
door te zeggen dat de man zich zelf had voorgesteld met zijn voornaam.
Daarna droop hij met de staart tussen de benen af. Marion heeft me
tegengehouden om te voorkomen, dat de zaak zou escaleren, maar zo iets
zeg je toch niet. De man weet zelf zijn plaats niet. Hij verblijft in
een guesthouse, en is dus een gast. Hij gedraagd zich echter als een
onbeschofte beer. Voordeel is wel dat we die nu ook kunnen toevoegen
aan ons lijstje dieren, die we gezien hebben in Namibie. De lijst
wordt groter en groter.
Tijdens de reis naar onze volgende lodge, Doro Nawas Camp, hebben we
nog veel aan het voorval moeten denken. Onderweg zijn we enkele
stalletjes gepasseerd waar de plaatselijke vrouwen in mooie
klederdracht hun zelfgemaakte waren proberen te verkopen. Ruwe
halfedelstenen, halskettingen, armbanden en popjes in klederdracht
moesten ons verleiden. Helaas, dat is niet gelukt.
We kregen onze lodge van verre in het oog. Het leek wel een krotwoning
gebouwd in en op een berg. Dichterbij was het een aards paradijs. Onze
kamer bestond uit een zeer grote hooischuur, geheel opgetrokken met
boomstammen met een dikke rieten kap. De buitenwanden was van tentdoek
gemaakt, terwijl alle binnenwanden opgetrokken waren van steen. We
hadden een binnen en buitendouche en een toiletruimte. Dit alles van
zeer groot formaat. Het bed was zeker 2.20 x 2.00 meter en stond op
wieltjes. Een enorme schuifwand scheidde dit bed van ons terras,
waarvandaan we weer een uitzicht hadden tot in Zuid-Afrika. 's Avonds
hebben we het bed op het terras gerold en zijn zo onder het zicht van
de talrijke sterren in slaap gevallen. Vanmorgen zijn we vochtig
wakker geworden.
De titel van dit verslag is wind. Ik moet daarom onze middagervaring
niet vergeten te vertellen. We zaten op de veranda van het restaurant
een lunch te nuttigen. Heel in de verte zagen we een kleine wervelwind
onstaan. Het woestijnzand werd opgezogen en draaide rondjes in de
lucht. Deze wervelwind ging van links naar rechts en van voren naar
achteren. Langzaam maar gestaag steeds groter groeiend onze kant op.
Voor we het goed en wel beseften, had hij ons bereikt. Alles op tafel
begon te schuiven en vloog in de lucht. Toen de wervelwind voorbij
was, hadden Marion en ik slechts een ding kunnen redden. Onze handen
hadden in een reflex het glas gepakt,met daarin heerlijke wijn.
Onbewust tonen we hiermee aan wat we het belangrijkste in ons leven
vinden: wijn.
te maken met een overblijfsel van apartheid. Buiten ons zat nog een
koppel te ontbijten. We wisten inmiddels dat dit geen echtpaar was,
maar dat ze regelmatig een weekend in deze lodge doorbrachten. De
lodge lag tussen hun beide woonplaatsen in. Er kwam een donkerkleurige
ranger de ontbijtkamer binnen en die vroeg aan de man: Victor have you
sleep well? Waarop de man in het Zuid-Afrikaans naar hem uitviel. Hij
wenste door hem niet bij zijn voornaam aangesproken te worden. De
voorkeur ging uit naar boss of sir. De ranger moest weten
wat zijn plaats was. Duidelijk geschrokken verdedigde de ranger zich,
door te zeggen dat de man zich zelf had voorgesteld met zijn voornaam.
Daarna droop hij met de staart tussen de benen af. Marion heeft me
tegengehouden om te voorkomen, dat de zaak zou escaleren, maar zo iets
zeg je toch niet. De man weet zelf zijn plaats niet. Hij verblijft in
een guesthouse, en is dus een gast. Hij gedraagd zich echter als een
onbeschofte beer. Voordeel is wel dat we die nu ook kunnen toevoegen
aan ons lijstje dieren, die we gezien hebben in Namibie. De lijst
wordt groter en groter.
Tijdens de reis naar onze volgende lodge, Doro Nawas Camp, hebben we
nog veel aan het voorval moeten denken. Onderweg zijn we enkele
stalletjes gepasseerd waar de plaatselijke vrouwen in mooie
klederdracht hun zelfgemaakte waren proberen te verkopen. Ruwe
halfedelstenen, halskettingen, armbanden en popjes in klederdracht
moesten ons verleiden. Helaas, dat is niet gelukt.
We kregen onze lodge van verre in het oog. Het leek wel een krotwoning
gebouwd in en op een berg. Dichterbij was het een aards paradijs. Onze
kamer bestond uit een zeer grote hooischuur, geheel opgetrokken met
boomstammen met een dikke rieten kap. De buitenwanden was van tentdoek
gemaakt, terwijl alle binnenwanden opgetrokken waren van steen. We
hadden een binnen en buitendouche en een toiletruimte. Dit alles van
zeer groot formaat. Het bed was zeker 2.20 x 2.00 meter en stond op
wieltjes. Een enorme schuifwand scheidde dit bed van ons terras,
waarvandaan we weer een uitzicht hadden tot in Zuid-Afrika. 's Avonds
hebben we het bed op het terras gerold en zijn zo onder het zicht van
de talrijke sterren in slaap gevallen. Vanmorgen zijn we vochtig
wakker geworden.
De titel van dit verslag is wind. Ik moet daarom onze middagervaring
niet vergeten te vertellen. We zaten op de veranda van het restaurant
een lunch te nuttigen. Heel in de verte zagen we een kleine wervelwind
onstaan. Het woestijnzand werd opgezogen en draaide rondjes in de
lucht. Deze wervelwind ging van links naar rechts en van voren naar
achteren. Langzaam maar gestaag steeds groter groeiend onze kant op.
Voor we het goed en wel beseften, had hij ons bereikt. Alles op tafel
begon te schuiven en vloog in de lucht. Toen de wervelwind voorbij
was, hadden Marion en ik slechts een ding kunnen redden. Onze handen
hadden in een reflex het glas gepakt,met daarin heerlijke wijn.
Onbewust tonen we hiermee aan wat we het belangrijkste in ons leven
vinden: wijn.
-
13 Februari 2013 - 13:42
Peter:
Hallo levensgenieters.
Marijke en ik hebben zojuist met open mond foto's van jullie huidige verblijf bekeken. Wat een idyllisch "optrekje" en wat een prachtig uitzicht.
Bijna te gek voor woorden, zo in the middle of nowhere.
Gisteravond waren we ook een beetje dichter bij jullie. Na "Frozen planet" en "Earth flight" van de BBC wordt nu de aflevering "Africa" op de Nederlands buis vertoond.
Deze eerste aflevering ging vrijwel geheel over Nambië en de Kalahari woestijn. Wederom een schitterende vertoning.
Het was net of we "eerste rang" en lekker lui op de bank samen met jullie op vakantie waren, met dat verschil, dat onze droom abrupt werd beëindigd en dat jullie droom nog verder gaat.
Genietse
Peter en Marijke
-
13 Februari 2013 - 13:57
Marion:
Hoi lieve vrienden. Ja we hebben het overal geweldig goed. Nu zitten we in ons restaurant met aan onze voeten een waterhole, waar regelmatig dieren komen drinken. Echt magnifiek hier...ik heb al gezegd dat ik wil emigreren, weg van die nattigheid en kou..maar ik kan al die lieve mensen in Nederland niet missen!! Dus we blijven nog eennpaar weken genieten en dan komen we maar weer terug..dikke kus voor jullie!!! -
13 Februari 2013 - 14:18
Nicole:
Hoi hoi hoi, ik zou wel emigreren naar Afrika wij komen dan allemaal op visite hoe je ons niet te missen, ha ha. Toen ik de titel wind las, dacht eigenlijk aan een ander soort verhaal, haha. Jullie maken toch maar mooie dingen mee kan niet wachten op de foto's.
Ik had jullie verhalen al gemist en ben blij ze weer te kunnen lezen.
xxxx Nicole
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
