Zweetdruppels.

Rustig zijn we vanmorgen op pad gegaan, want er wacht ons slechts een
rit van tweehonderd kilometer, waarvan honderdtwintig over een tarweg.
Na vijftig kilometer weer elf liter benzine getankt. Volgens de kaart
duurt het namelijk weer erg lang voordat we weer een tankstation
tegenkomen. Hier ook extra water ingeslagen, want het beloofd weer een
dag te worden met een temperatuur rond de veertig graden. Gelukkig
ligt de luchtvochtigheid op vijftien procent, dus je huid gaat niet
zweten. Tussen mijn haren daarintegen wel, waar mijn haren ook zitten.
De combinatie schaduw en haren is helemaal funest. Ik moet oppassen
dat mijn zadel in mijn broek niet nat wordt.

Het landschap vertoond veel meer vegetatie. Er staan nu overal
struiken en lage bomen. Mogelijk zien we daarom tijdens de gehele rit
geen wilde dieren. Wel moeten we oppassen geen ezel tegen onze
voorruit te krijgen, want die duiken zo af en toe midden op de weg op.
Hij verdomt het om zich twee keer aan dezelfde steen te stoten, dus
blijft hij staan waar hij staat. Langzaam erom heen en verder gaat de
reis. Niet alleen het landschap verandert, maar je ziet ook vaker een
nederzetting. De huizen stellen echter niet veel meer voor. Meestal
enkele bij elkaar geraapte golfplaten en ernaast een oud wrak van wat
ooit een auto was. We zijn er nog niet achter waar dat wrak voor
dient. Misschien doet het dienst als kippenkooi. Maar we hebben nog
geen kip gezien.

Onderweg hebben we nog een gids opgepikt, die ons naar enkele
bijzondere grottekeningen bracht. Deze primitieve tekeningen zijn door
bosjesmannen op rotswanden achter gelaten. Je kunt zien dat de
bosjesmannen geen geboren picasso's waren, maar toch worden deze
tekeningen nog vaak in afrikaanse stoffen gebruikt. Waarschijnlijk
door gebrek aan beter.

Om twee uur waren we al in onze Hohenstein lodge, dicht in de buurt
van Usakos. Hier hebben we direct even gebruik gemaakt van wifi, want
morgen gaan we nog verder de rimboe in en hebben we geen internet.
Daarna verkoeling gezocht in het zwembad tot de zon bijna onder was.
Aan het zwembad kregen we gezelschap van een vlieg. Deze heeft ons de
rest van de tijd niet meer met rust gelaten. Overal kwamen we die ene
vlieg tegen. Hij deed geen vlieg kwaad. Maar we werden gek van zijn
gezoem. Daarom zijn we vliegensvlug naar onze lodge gerend om te
douchen, en ons klaar te maken voor het diner. Heerlijk weer buiten
onder de sterren hemel.

Weet je waar we ook nog aan moeten wennen. De zon. Deze komt ook hier
op in het oosten en gaat onder in het westen, alleen niet van links
naar rechts, maar van rechts naar links als je met je gezicht naar de
zon staat. Sta je een keer niet met je gezicht naar de zon dan is de
verwarring helemaal niet aanwezig. Je ziet dan de zon niet.

Nog een weetje. De levensverwachting van een Namibier ligt op
zevenenveertig jaar. Marion en ik hebben dus al bijna elf jaar extra
gekregen. We proberen daar optimaal van te profiteren. We gaan daarom
morgen weer verder op ontdekkingsreis.