Waterpret.

Vanochtend lieten we de duinen achter ons en gingen we de zee op.
Hiervoor werden we eerst bij het hotel opgehaald, en naar Walvisbaai
gereden om in te schepen. Nou ja het was meer een snelle motorboot,
ingericht om te vissen, maar nu gingen we met nog zeven andere
toeristen en de kapitein aan boord. Achterop twee buitenboordmotoren
van het merk Suzuki met een vermogen van ieder 115 pk. Als dat maar
goed gaat. Nee dus. We waren nog geen 100 meter van de kant of we
kregen weer twee extra gasten aan boord. Jason, de zeemeeuw, en Snelle
Jelle, de pelikaan. Jelle kreeg direct wat vis gevoerd om hem aan ons
te laten wennen. Daarna liet hij toe om zijn snavel uitvoerig te
betasten. De bovenzijde is zoals ieder vogeltje gebekt is, maar de
onderzijde is een vangzak en voelt heel zacht aan. Wist je dat een
pelikaan een vis altijd inslikt met de kop als eerste? Dit voorkomt
dat hij naar de dierenarts moet. De vinnen van de vis kunnen zo niet
in zijn slokdarm blijven haken. Andersom geheid wel. De vleugelwijdte
van een pelikaan is ongeveer 2 meter. Om dat te zien, hebben we de
Suzuki's flink laten werken. De pelikaan vloog daarom achter ons aan,
en kwam langs ons vliegen, om nog een visje te verschalken. Je moest
echt oppassen om geen draai om je oren te krijgen. Je liep dan zeker
een week met rode oren rond.

Even verderop kwamen we de tuimelaars tegen. Direct naast onze boot
vertoonden ze allerlei fratsen. Hiervoor werden ze met een visje
beloond. De dolfijnen zouden ons de rest van de tocht niet meer met
rust laten. Ik mocht daarna de boot richting strand sturen, waar op
dat moment 80.000 zeehonden in de zon lagen te rusten. De baby's
kregen op dat moment net zwemles. Het was een drukte van jewelste. Er
zijn zeven zeehonden die al zo aan de boten vol met toeristen gewend
zijn, dat ze de toeristen graag komen bezoeken. Het achterdeurtje van
de zwemplateau wordt opengezet. Dit is het teken voor de zeehond om in
vliegende vaart op de boot te springen. Pardoes belandt hij dan tussen
ons. Je ziet aan zijn ogen dat hij het leuk vond om ons daarbij geheel
nat te spetteren. De huid voelt heel zacht aan. De bovenste haartjes
zijn nat, maar daaronder is hij kurkdroog. Dit in tegenstelling tot
ons.

Op het strand zagen we nog drie jakhalzen lopen. Deze waren op zoek
naar een jong zeehondje. Ze vangen deze altijd op dezelfde manier. Een
moederzeehond beschermt zijn jong door het voor zich te leggen. Ieder
die het waagt in de buurt te komen krijgt een lel met de voorpoot. Een
zeehond kan echter niet zijn nek draaien, en moet dus steeds het hele
lichaam draaien naar de aanvaller. De jakhals loopt altijd drie keer
kloksgewijs om de zeehond heen, om dan snel twee keer tegen de klok
een rondje te lopen. Hier wordt de moederzeehond tureluurs van. De
baby ligt dan voor het grijpen.

Midden op zee kregen we nog een culinaire maaltijd aangeboden, met
heerlijke oesters en natuurlijk champagne. Daarna was het tijd om de
zeebenen te verruilen voor zandlopers.
Terug in Swakopsmund zijn we even gaan winkelen. We hebben steeds meer
moeite met het duidelijke onderscheid tussen zwart en wit. Zo moeten
we eerst aanbellen om een luxe tassenzaak binnen te kunnen gaan. Boven
de deur staat, dat men gerechtigd is selectief de poort te openen. De
witte baas of bazin zit achter de toonbank, en een zwart jong meisje
poogt met een veger de glazende vloer nog meer te laten glanzen.
Volkomen zinloos dus, maar ze moet iets doen. Ik heb de neiging daar
iets van te zeggen. Maar ik denk dat het meisje dan haar baan, en haar
inkomen verliest. Wat een groot doorzettingsvermogen moet je wel niet
hebben, om de hele dag nutteloos te werken, alleen om een karig
loontje te verdienen. Dit is maar een voorbeeld, maar zo zijn er vele.
Toch ontmoeten we alleen maar vrolijke en vriendelijk lachende zwarte
mensen, die het grandioos leuk vinden dat wij genieten van hun land.

Morgen verlaten we Swakopmund. Het was de bedoeling, dat we hier drie
dagen zouden rusten, maar het waren drie inspannende dagen. Het was
echter de moeite meer dan waard. De komende dagen rijden we richting
het noorden, waar het iets groener is dan in het zuiden. Zouden we
daar opgewacht worden door olifanten en krokodillen?