Geen stof.
Door: Leo
Blijf op de hoogte en volg Leo
06 Februari 2013 | Namibië, Swakopmund
Ik ben door het stof heen. Ik moet dringend op zoek naar nieuw stof,
maar op onze hotelkamer vind ik niets. Het is hier zo schoon. Het
Beach hotel in Swakopmund bestaat dan ook pas een jaar.
Onderweg naar deze stad aan de oceaan hebben we genoeg stof opgegooid,
maar ik ben het door al het moois wat we tegenkwamen vergeten op te
vangen. Had ik het maar gedaan, dan was er nu genoeg stof om op te
schrijven.
Vanmorgen bij het verlaten van onze lodge viel de hitte ook al op ons
neer. Toch zagen we als eerste een Jack Russell en een Weimaraner met
een dekentje aan. Volgens het bazinnetje was het veel te koud voor de
honden om zonder dekentje op de tegels te liggen. Volgens mij had het
bazinnetje een zonnesteek opgelopen. Daarom vlug afscheid van haar
genomen om de steenbokkeerkring op te zoeken. Natuurlijk hebben we dit
even op de foto vast gelegd, gadegeslagen door springbokken.
Vervolgens hebben we enkele passen moeten nemen met vele
haarspeldbochten. Levensgevaarlijk, want de weg zorgde dat de auto
alle kanten op sprong, en de bochten waren niet afgezet met een
vangrail. Een stuurfout en Marion zou zo het ravijn in gaan met mij er
achteraan.
We hadden gisteren in Sesriem een permit gekocht om door een
natuurpark te mogen rijden. Dit park was uitsluitend toegankelijk voor
4 x 4 drivers, en men beloofde ons vele dieren. Waarschijnlijk stonden
die dieren om een hoekje te wachten tot we voorbij waren, want we
hebben geen dier gezien. Alleen een boom. Die heb ik dan ook van water
voorzien. Er is hier al een jaar geen druppel gevallen. Iets wat we op
het terras merkten, toen Marion een pilsje en ik water bestelde. Pils
was goedkoper dan water !!
De laatste vijftig kilometer reden we door een maanlandschap. Alleen
zand. Geen fauna of flora te zien. In de verte doken witte bergen op.
Het leek wel of de bergen bedekt waren door een dikke laag sneeuw.
Bleek het uraniumbergen te zijn. Ook hier mochten we niet meer van de
weg af. Ze zijn bang dat we zo'n berg in onze achterbak laden. Na deze
echt spierwitte bergen zagen we de oceaan. Hieraan lag ook ons nieuwe
hotel. We kregen een kamer op de bovenste verdieping met een balkon
met uitzicht op de oceaan. We genoten niet alleen van het uitzicht,
want naast ons zat een pelikaan ook te genieten. Hij keek naar ons.
Morgen gaan we de living dessert tour maken. Hopenlijk vind ik daar wel stof.
maar op onze hotelkamer vind ik niets. Het is hier zo schoon. Het
Beach hotel in Swakopmund bestaat dan ook pas een jaar.
Onderweg naar deze stad aan de oceaan hebben we genoeg stof opgegooid,
maar ik ben het door al het moois wat we tegenkwamen vergeten op te
vangen. Had ik het maar gedaan, dan was er nu genoeg stof om op te
schrijven.
Vanmorgen bij het verlaten van onze lodge viel de hitte ook al op ons
neer. Toch zagen we als eerste een Jack Russell en een Weimaraner met
een dekentje aan. Volgens het bazinnetje was het veel te koud voor de
honden om zonder dekentje op de tegels te liggen. Volgens mij had het
bazinnetje een zonnesteek opgelopen. Daarom vlug afscheid van haar
genomen om de steenbokkeerkring op te zoeken. Natuurlijk hebben we dit
even op de foto vast gelegd, gadegeslagen door springbokken.
Vervolgens hebben we enkele passen moeten nemen met vele
haarspeldbochten. Levensgevaarlijk, want de weg zorgde dat de auto
alle kanten op sprong, en de bochten waren niet afgezet met een
vangrail. Een stuurfout en Marion zou zo het ravijn in gaan met mij er
achteraan.
We hadden gisteren in Sesriem een permit gekocht om door een
natuurpark te mogen rijden. Dit park was uitsluitend toegankelijk voor
4 x 4 drivers, en men beloofde ons vele dieren. Waarschijnlijk stonden
die dieren om een hoekje te wachten tot we voorbij waren, want we
hebben geen dier gezien. Alleen een boom. Die heb ik dan ook van water
voorzien. Er is hier al een jaar geen druppel gevallen. Iets wat we op
het terras merkten, toen Marion een pilsje en ik water bestelde. Pils
was goedkoper dan water !!
De laatste vijftig kilometer reden we door een maanlandschap. Alleen
zand. Geen fauna of flora te zien. In de verte doken witte bergen op.
Het leek wel of de bergen bedekt waren door een dikke laag sneeuw.
Bleek het uraniumbergen te zijn. Ook hier mochten we niet meer van de
weg af. Ze zijn bang dat we zo'n berg in onze achterbak laden. Na deze
echt spierwitte bergen zagen we de oceaan. Hieraan lag ook ons nieuwe
hotel. We kregen een kamer op de bovenste verdieping met een balkon
met uitzicht op de oceaan. We genoten niet alleen van het uitzicht,
want naast ons zat een pelikaan ook te genieten. Hij keek naar ons.
Morgen gaan we de living dessert tour maken. Hopenlijk vind ik daar wel stof.
-
06 Februari 2013 - 22:23
Peter:
was die sneeuw op de bergtoppen in Italië achteraf dan toch geen sneeuw maar....uranium??
Gr
Peter
-
07 Februari 2013 - 09:34
Jacqueline:
Goh de hondjes met een kleedje om, wat moeten onze hondjes in Nederland allemaal wel niet aan hebben om de kou door te komen!!!
mooie reis verder. -
07 Februari 2013 - 13:52
Nicole:
Wat een watjes die hondjes, die van ons doe ik echt geen jasje aan ook al vriest het. xxxx Nicole -
07 Februari 2013 - 16:20
DICK VANN Geffen:
Eef en ik genieten van het dagelijkse reisverslag, jammer dat we er niet bij zijn. Lekker doorgaan, groetjes Dick. -
07 Februari 2013 - 19:01
Helen:
Klinkt allemaal leuk. Je komt vast nog wel stof tegen!
groetjes Helen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
