Appeltaart

Mijn oogleden moesten om vijf uur van morgen al aan het werk. We
wilden zo vroeg mogelijk voor de ingangspoort van de Sossusvlei staan.
Maar eerst moesten we nog ontbijfbuffetten en uit de banden van onze
auto lucht laten ontsnappen tot ongeveer 1.6 bar. Het rijden door los
zand is anders onmogelijk. We kregen zelfs te horen, dat als we vast
komen te zitten, we de bandenspanning terug moeten brengen tot 1.0 bar
en dan iets terug en vooruit schommelen met de auto tot hij weer los
kwam. Nooit spinnen met de wielen, want dan mag er een schovel komen
om de auto uit te graven. Handwerk mag natuurlijk ook, maar we zijn op
vakantie en komen niet naar Namibie om te werken.

Als derde auto stonden we om kwart over zes voor de poort te wachten,
die met zonsopkomst open gaat. Vijfentwintig minuten later ging de
poort open, waardoor een hele file in beweging kwam om de 60 kilometer
lange weg naar de rode duinen af te leggen. De laatste vijf kilometer
waren alleen geschikt voor 4 x 4 auto's. De overigen moesten hier
stoppen en verder met een busje. Wij doken als eerste met onze auto
het mulle zand in. Ik heb genoeg groente verzameld voor de komende
week. Peultjes en nog eens peultjes hebben we gezweet. Blijkt onze
auto veel meer te kunnen dan we dachten. Als een van de eersten konden
we daardoor onze voetstappen achterlaten in de duinen. Deze behoren
tot de hoogste van de wereld. We hebben daarom de top niet helemaal
gehaald. We hoefden niet zo nodig aan de wereld te laten zien dat we
een ijzeren conditie hadden. Dat laten we graag aan anderen over.

Na dit uitstapje weer vijfenzestig kilometer terug naar de poort
rijden en even de toegang betalen.
Toen ik twee uitgangkaartjes vroeg, begrepen ze mij niet. Vermoedlijk
vragen ze zich nu nog af wat ik bedoelde. Ik heb het toch duidelijk in
het Engels en Zuid-Afrikaans gevraagd. Na betaald te hebben, kregen we
een briefje wat we vier meter verder weer mochten afgeven aan de
poortwachter. Arbeidsloon is hier laag, dat is wel duidelijk, maar het
blijft nutteloos.

Nu nog 170 kilometer stofhappen om bij onze Rostock Ritz lodge te
komen. Onderweg zijn we nog gestopt in het plaatsje Solitaire. Totaal
vijf huizen, maar een ervan is een bakkerij, die de lekkerste
appeltaart van Namibie bakt. Als echte restaurant kenners moesten we
dit natuurlijk zelf beoordelen. De punt appeltaart was niet alleen
gigantisch groot maar smaakte ook heerlijk, maar om nu te zeggen de
lekkerste van Namibie? Kan best maar dan bakt de rest er niet veel
van. Rondom het terras van de bakkerij zagen we weer vele vervallen
auto en vrachtautowrakken. Het lijkt wel een collectorsitem, die je
met een beetje geluk langs de weg vindt.

Vanaf hier is het nog maar even en we zijn op onze eindbestemming. In
de middle of knowhere liggen de op Tartarenhutjes lijkende lodges
tegen de bergwand. Eerst worden in een cirkel de muurtjes tot een
meter hoogte opgemetseld, waarna een grote ballon wordt opgeblazen tot
de gewenste hoogte. Tegen deze ballon wordt beton gestort en als deze
hart is wordt de ballon leeggelaten en uit de ruimte getrokken. Je
krijt zo een cirkelwoning met een heel dik betonnen dak. Heel goed
bestand tegen de harde wind en de grote temperatuurverschillen hier
tussen de bergen. Dit alles ook nog eens voorzien van veel luxe en
uiteraard een zwembad die door de wilde dieren vanuit de vlakte in de
gaten kan worden gehouden. Honderden zebra's hebben zo naar onze
strapatsen staan te kijken. Waarschijnlijk raken ze over ons niet
uitgepraat. Vreemd overigens dat alle gasten aan het zwembad heel
zacht praten, alsof er verder ook maar iemand in deze woestijn is, die
ze zou kunnen afluisteren, of is het ontzag voor de geweldige natuur
waarin we even mogen verblijven. Wie weet.

Morgen reizen we naar Swakopmund, de grootste badplaats van Namibie
aan de oceaan. Hier zullen we drie nachten in het Beach hotel
verblijven om even op adem te komen, voordat we het noorden van
Namibie gaan verkennen.