Midden in een zandstorm

Het wordt saai, maar ook deze morgen weer om zes uur uit de veren. We
moeten vroeg op pad om de wilde paarden te bezoeken. Deze paarden
drinken een twintig kilometer van ons huisje vandaan uit een kleine
poel. Als we op de spottersplek aankomen, zijn we de eersten. Hoopvol
kijken we uit naar een kudde. We werden al snel op onze wenken
bediend, want achter ons werd een kudde uit een bus geladen. Dat is
nou jammer, want op deze kudde toeristen zaten we niet te wachten en
ze maakten ook nog een hoop lawaai. Toch zagen we al snel vijf
struisvogels op hun gemak naar de poel sjokken. Af en toe hun nek
uitstekend, om te zien of wij die niet de kop in wilden drukken. Dit
ritueel herhaalde zich ook bij de poel. Ze voelden zich duidelijk niet
op hun gemak bij ons. Alsof het afgesproken werk is, komen nadat de
struisvogels eruit zagen als plofkippen, de paarden aandraven. Vier
stuks. Een vijfde werd door de leider weggejaagd. Deze moest wachten
totdat zijn merrie en zijn twee veulens hun maag gevuld hadden met
water. Op een afstandje keken orixen toe. Deze waren iets te vroeg,
maar ze wachten geduldig op hun beurt. Wij konden dit niet, want om
10.00 uur begon er een rondleiding in een spookstad. Dit dorp lag
negentig kilometer verderop en alleen te bereiken door de woestijn.
Maar we hadden extra water in de auto liggen voor het geval dat.

Voor het geval dat deed zich niet voor, zodat we ruim op tijd ons
entreegeld konden afdragen.
Kolmanskop is een dorpje ontstaan omdat hier veel diamanten gevonden
werden. Tot nog niet zo lang geleden woonden hier vierhonderd Duitsers
met een achthonderd Namibiers. Deze laatste kregen slechts een
contract voor twee jaar en mochten al die tijd de mijn niet verlaten.
De laatste tien dagen van de contracttijd werden ze in quarantaine
gezet, waarbij ze hun behoefde op speciale toiletten moesten doen.
Hierna werd de ontlasting onderzocht op diamanten. Ook tijdens hun
werk moesten ze verplicht een kuisheidsgordel dragen, zittend voor de
mond, zodat ze geen diamanten konden inslikken. Het hele dorp was van
alle gemakken voorzien. Zelfs een grote theaterzaal, waarin vele
beroemde gezelschappen optraden. Geld was er genoeg. Ook een
ziekenhuis met het modernste equipment stond paraat. Dit had
bijvoorbeeld als eerste ziekenhuis in Afrika een rontgenapparaat. Niet
voor botbreuken, maar om diamanten in lichamen op te sporen. Zo zie je
dat zucht naar geld, rare omstandigheden veroorzaakt.

Omdat de diamanten in Kolmanskop moeilijker werden gevonden, zijn alle
mensen naar elders verplaatst. De huizen en gebouwen werden leeg
achtergelaten. Nu neemt langzaam het zand bezit van de huizen. Overal
waar je naar binnen gaat zijn de houten onderdelen aan het wegrotten
en lopen de kamers vol zand. Dit geeft een macaber gevoel. Jammer dat
de plaatselijke bevolking hier niet mag wonen, want het zijn echt
grote herenhuizen. Het is en blijft echter eigendom van de
diamantfirma, die een stuk grond zo groot als Nederland bezit. Ook wij
mochten niet van de weg af om ons geluk te zoeken, want daar staat een
lange gevangenisstraf op. We blijven graag in Namibie, maar niet op
zes vierkante meter.

Na dit spookdorp nog even naar Luderitz gereden. Een klein plaatsje
aan de kust met een echte yachtclub. Het clubhuis zat vol met leden,
die op zondag niets hadden te doen, dan met ons Zuid-Afrikaans
kletsen. Ze hadden ook bijna allemaal Hollandse achternamen, maar de
meeste weten niet meer waar hun roots liggen. Toen de maaltijden op
tafel kwamen, hebben we alle zeilen bijgezet om te vertrekken. Met de
stevige wind in de rug zo naar een plaatselijke kapsalon, want Marion
wilde haar haar een weinig af laten knippen. De eerste kapster ging
met een keukenschaar aan de gang, maar werd na drie minuten door de
baas opzij gezet. Zo'n haar had ze nog nooit onder handen gehad. De
baas ook niet, maar hij treuselde niet de tondeuse ter hand te nemen.
Het resultaat mag er volgens Afrikaanse begrippen wezen. Volgens mijn
begrip sloeg het nergens op. Niet tegen Marion vertellen, want dan heb
ik het weer gedaan.

Op de weg terug naar onze lodge in Klein Aus Vista dwars door de
woestijn rijdend, werden we verrast door een zandstorm. Je ziet dan
echt niet veel meer, en de weg verdwijnt langzaam onder het zand.
Stoppen had geen zin, dus doorploeteren en hopen dat de luchtfilters
nog lucht kunnen blijven happen. Na dertig kilometer ging het zand
gelukkig liggen, en reed onze jeep nog steeds. Opgelucht bereikten we
onze lodge, waar we meteen onder de douche gingen om het zand af te
spoelen, want dat had inmiddels iedere lichaamsopening bereikt.

Een paar kilo lichter gaan we naar het restaurant, want morgen gaan we
naar Sossusvlei. Een rode woestijn met onverharde zandwegen, waarbij
we onze vierwielaandrijving hard nodig zullen hebben. Onze
bandenspanning moeten we dan van 2.1 naar 1.2 atmosfeer terugbrengen
willen we niet vastlopen en ons ingraven. Maar dat is morgen.


Verstuurd vanaf mijn iPad