Bumperproblemen

Op pad naar Klein Aus Vista, en jullie raden dat al.Dit ligt bij het
plaatsje Aus. Niet meer dan een vijfentwintigtal woningen, en daar
leggen ze dan wel een verharde weg naar toe met een lengte van
tweehonderd kilometer. Kom je al een auto tegen dan is het super
enthousiast zwaaien. Gelukkig is dit in Nederland afgeschaft, want
anders zit iedereen na twee dagen bij de huisarts met een tennisarm
van het zwaaien. De Namibiers zijn altijd heel vriendelijk en lachen
je continu toe. Erg handig in het donker. Je ziet dan een klein
streepje op ongeveer een meter vijftig boven de grond. Weet je gelijk
dat daar het pad ongeveer moet liggen.

Direct bij vertrek even gaan tanken bij een wegrestaurant wat helemaal
alleen in de rimboe ligt. In een omtrek van vijftig kilometer geen
mens te zien. Toch hebben ze blijkbaar genoeg klandisie. Gelijk van de
gelegenheid gebruik gemaakt om vocht af te drijven. Bleek het
restaurant helemaal vol te staan met oude vrachtauto's, die door de
eerste Duitse kolonialisten zijn gebruikt.
Tussen deze vrachtauto's hadden ze ook nog plaats gevonden voor enkele
tafeltjes. De bediening was weer zo aardig, dat ze van de chef op hun
kop kregen en niet zoveel met ons mochten praten. We hadden intussen
gehoord, dat ze deze dag helemaal geen gasten verwachten, maar dat
morgen een bus vol toeristen bij hun gedropt zou worden. De twintig
personeelsleden liepen elkaar alleen maar in de weg. Toch moesten ze
net doen of ze het erg druk was. Als ze ons niet voor gek zouden
verklaren, dan zouden we hier van de vloer gaan eten.

De pompbediende had intussen onze auto weer gevoed, maar dacht dat een
band slap was. Even naar zijn werkplaats rijden en hij zou de banden
op spanning brengen. Gelukkig bleef Marion achter, want toen ik van de
werkplaats terug kwam zag zij, dat mijn voorbumper nog maar   aan een
draadje vast zat. De pompbediende erbij geroepen en met wat tie-rips
kom je een heel eind. Nu zit onze bumper met meer touwtjes vast en
werd ons verzekerd dat we zo onze hele reis zonder bumperproblemen
konden afmaken. Hup in de auto en weer verder naar Aus.
We kregen al snel een auto achter ons, maar hij kon ons niet inhalen,
omdat de stofwolk die wij veroorzaakte een te grote hindernis voor hem
was. Na dertig kilometer maar even voor hem gestopt en lang genoeg
gewacht om geen last meer van hem te hebben. Dankbaar werd er
getoeterd. Bij aankomst in Aus bleek dat we toch genoeg zand in onze
achterbak hadden gekregen om een redelijke zandbak in een Nederlandse
achterstands wijk te vullen. Onze koffers hebben we moeten uitgraven.

Onze lodge was erg mooi gelegen maar had helaas geen airco. Ook ontbrak een zwembad. Water is in Aus zeer kostbaar en dit zou in een zwembad te snel verdampen. Je duikt dan in het water en voor je het weet lig je op de bodem met je armen en benen in de lucht te graaien.
Daarom maar als alternatief onder de douche en even op bed gaan liggen. Hier viel je al snel in slaap, daardat de aan het plafond hangende ventilator je hypnotiseerde.

Morgen gaan we op pad naar een spookstad en bezoeken we de wilde paarden, die hier rondzwerven.