Heet, heet, heet

We staan iedere morgen tussen 6.00 en 7.00 uur op, om op tijd op pad
te kunnen gaan. De zon staat dan al lang te stralen. Het is nu
regentijd, maar een verfrissende regenbui hebben we nog niet gezien.
Het enige wat op ons hoofd valt zijn zonnestralen. Druppels komen
alleen van binnenuit. De temperatuur overdag ligt tussen de 35 en 40
graden, maar gelukkig is de luchtvochtigheid extreem laag. De auto's
zijn voor vijfennegentig procent wit, zodat ze zoveel mogelijk
zonnestralen worden teruggekaatst. Waarom zijn de mensen dan zwart? Ik
als blanke heb moeite om mijn bloed niet te laten koken. Hoe moeilijk
moet dit zijn voor mensen met een zwarte huid?

Vandaag verblijven we nog een nacht in de Canon Lodge. Er staat alleen
een bezoek gepland aan de Fish River Canyon. Voor het eerst gebruik ik
de vierwielaandrijving, en mede door mijn reeds opgedane ervaring,
weet ik nu beter de richels in de weg te vermijden. De snelheid ligt
nu aanzienlijk hoger, waardoor de auto niet meer de kans krijgt te
gaan dansen. Ik kan zo mee doen aan Paris-Dakar, en eindig dan zeker
bij de eerste tien, misschien wel nog verder vooraan als de auto heel
blijft. We bereikten al snel de ingang van het park, waar de weg was
geblokkeerd door een slagboom. Langzaam betalen en weer verder naar
die grote gleuf gemaakt door een rivier.
Dat is overigens een prestatie van jewelste want we waren al
tientallen rivieren zonder brug overgestoken, en dat ging ons goed af
want nergens was ook maar een drup water te bekennen.
Tussen de talrijke wilde dieren door reden we over een open vlakte,
maar plots werd aangegeven te remmen en niet verder te rijden. De
laatste tien meter werden we verzocht te lopen. En daar opende zich
een reusachtige canyon voor onze ogen, grillig, langgerekt en diep.
Wat kan water toch krachtig zijn. Je waant je hier in een western
filmdecor. Jammer dat we met de auto niet de canyon in kunnen rijden,
dit kan alleen te voet en dan 's morgens vroeg want overdag is het in
verband met de hitte verboden. Als je onwel wordt val je wel erg diep
naar beneden.

Wij hebben daarom onze biezen maar weer gepakt en zijn teruggereden
naar de lodge om snel het zwembad in te duiken. Dit is de enigste
manier hier om tussen de rotsen af te koelen. Tot de zon ondergaat
moet ik in het zwembad blijven ronddobberen. Marion zoekt de schaduw
op van de enkele parasols die aan het zwembad staan. De schaduw ligt
echter een vijftal meter voorbij de parasol en je kunt geen dutje
doen, want je moet iedere keer je lichtstoel verplaatsen. Moe word je
daar van. Ik hou het dan ook bij mijn zwembad totdat het tijd is voor
het avondeten. Dat is voor mij de mooiste tijd van de dag. Heerlijk in
het donker, slechts verlicht door kaarslicht, bij een aangenaam
briesje je laten verwennen door een chef-kok. Ik zie dat jullie er ook
naar verlangen. Wij verlangen alweer naar morgen, want dan gaan we op
pad naar de wilde paarden.