Een oase

Voordat we vandaag de 450 km lange trip aanvangen naar Fish River
Canyon eerst instructie ontvangen over de vierwielaandrijving. Nu bij
mijn auto was het erg simpel, want van de drie standen waren er twee
geblokkeerd. Blijkbaar vindt Europcar dat die ene stand genoeg is voor
hun huurders, en wilen ze zo ook de kans op schade verkleinen. Voor mij
betekend dat alleen maar gemak, want er valt nu niets te kiezen.

Het eerste gedeelte van de reis verliep vlot. Halverwege, in
Koopmanshoofd, gingen we weer tanken, en maakten we ook een sanitaire
stop. De sleutels van de beide toiletten kregen we bij de kassa. Ik
had werkelijk nog nooit zo'n grote hangsloten gezien. Het moet wel erg
kostbaar zijn, wat we daar achterlaten, dat ze zoveel moeite doen om
het te beschermen. Ook de take-away shop drukte onze neus op de Afrikaanse omstandiheden.
Alle producten werden gepresenteerd achter dikke tralies. Door
een kleine opening kon je de bestelling opgeven. Eerst betalen, waarna
de goederen werden overhandigd. Voor ons twee broodjes hotdog en een
zakje gedroogd vlees oftewel biltong. Lekker primitief na al het luxe
eten.

De laatste tweehonderd kilometer ging weer over gravel. Tijdens deze
afstand zijn we niemand tegengekomen. Heel in de verte zagen we af en
toe een ranch. Hier moeten we duidelijk nog even aan wennen. Krijg je
problemen dan sta je er wel alleen voor. De laatste tien kilometer
naar onze overnachting waren een ramp. De gravelweg was in de rots
uitgekapt door een apparaat. Hierdoor leek het wel een wasbord. Niet
harder dan twintig kilometer per uur konder we hierover rijden. Toch
werden we alle kanten opgeschudt. Alleen trillend konden we iets tegen elkaar
zeggen, dus zeiden we maar niets. Och dat heeft ook zijn voordelen.
Helemaal schoon getrild kwamen we aan in onze Canyon Lodge. Dit is een
oase midden in bergen. Deze bergen bestaan uit reusachtige rotsblokken
die door reuzen op elkaar zijn gestapeld. Daartussen lagen de huisjes
met een fantastisch uitzicht over de vallei. Tussen de huisjes was
gras aangelegd. Liep je over dit gras dan leek het wel van kunststof.
Het knisperde heel erg en je zakte er diep in weg. Toch veerde het
direct weer op. Het is echt gras want het werd ook regelmatig gemaaid en gesproeid.

Bij de inschrijving moest ik het kenteken van de auto opgeven. Snel de
sleutel uit mijn broekzak halen. Hierbij toverde ik ook de sleutel van
ons vorig huisje te voorschijn. Oeps. Terugrijden had geen zin, maar
iets met de post versturen gebeurd hier ook niet zo vaak. Als
oplossing werd aangedragen om de sleutel aan een toerist mee te geven
die de route in omgekeerde volgorde aflegde als wij. Het volgende
probleem. We hadden geen stroom in het huisje. Terug naar de receptie.
Ander huisje. Daar ook geen stroom. Weer terug naar de receptie. Dit
betekend iedere keer ongeveer duizend meter tussen de gloeiend hete
rotsen lopen. Zonder stroom ook geen airco, dus mijn hoofd kookte
bijna over. Bleek een groot gedeelte van het resort geen stroom te
hebben, dus de electricien werd wakker geschut. Wij besloten
ondertussen verkoeling te zoeken in het zwembad. Deze lag zo mooi aan
de rand van de hoge rotsen, met uitzicht over het dal. Wel moesten we
het zwembad delen met de talrijke vogels, die laagscherend over het
water hun onderste helft van hun snavel in het water lieten zakken om
zo water te scheppen. Daarbij moesten ze ons ook nog zien te
ontwijken, wat af en toe voor spannende taferelen zorgden.

Na de zonsondergang dineren bij kaarslicht. Heerlijk buiten onder
een heldere sterrenhemel.
Had je deze omstandigheden altijd dan verhuisde ik vandaag nog naar
Namibie. Nu ervaar je duidelijk in wat voor een luxe we leven, en daar
mogen we dankbaar voor zijn.

Morgen gaan we vroeg op stap om de canyon te bezoeken. Ik ben benieuwd
of die echt zo indrukwekkend is.