Au, au, au.

Eerst hebben we een groots ontbijt gehad in de ridderzaal van mijn kasteel, waarna we in Windhoek geld uit de muur trokken en flessen water kochten, voordat we op weg gingen naar de tweehonderdveertig kilometer verderop liggende Kalahariwoestijn. Zonder water kan Marion echt niet functioneren. Zonder toilet trouwens ook niet. Tweederde van de reis gaat over de B1, dus geasfalteerd, en met hier en daar een auto. Kom je een auto tegen dan zwaai je even. De komende vijftig jaar komt er zeker nog geen filemelding op de Nanibische radio. Rijkhalzend keken we uit naar het eerste wild. We zagen alleen maar geiten, geiten en nog eens geiten. Sommige geiten deden wild, maar daar waren we niet voor gekomen. Er was ons op het hart gedrukt vooral bij ieder tankstation te tanken, dus hieraan gaven we braaf gehoor. De pompbediende vroeg verbaasd of de tank vol zat want hij had nog geen 10 liter getankt. Evenzovele euro's armer vervolden wij onze trip.

De laatste tachtig kilometer gingen over zandwegen. De four-wheel-drive kon nu echt zijn kunsten laten zien. Harder dan tachtig per uur moet je niet gaan, want dan bestaat er gevaar voor zandplaning. Bij het ontvangen van de auto heb ik geen uitleg gehad over de tweede pook, misschien is het wel verstandig dit in het hotel te vragen. Ook missen we een bandenpomp, want kom je vast te zitten in het zand dan moet je de banden tot 1 atmosfeer leeg laten lopen, om de weg verder te kunnen vervolgen. Oppompen van de banden zonder pomp is haast niet mogelijk. Langs deze gravelwegen zagen we het eerste wild, zoals springbokken, onyxen, giraffen en kudu's. Nog twee kilometer en we konden onze lodge opzoeken, maar de weg was versperd door een luxe poort met huisje voor de bewaking maar zonder bewaker. Bleek dat we de poort met vereende krachten zelf konden openen. Auto binnen en direct weer sluiten, want we wilden geen dieren uitlaten.

Ons huisje stond boven op palen boven op een duin met schitterend uitzicht over de woestijn. De auto kon er niet komen. We moesten een honderdtal meters ploeteren door het zand. Ik hoorde achter mij gesis. Marion haar voeten stonden in brand, want ze had alleen slippers aan. De blaren staken hun kop al op, en ze wijgerde nog een stap te zetten in het zand. Ik kon haar niet helpen anders zou mij hetzelfde lot ondergaan. Daarom naar de schaduw onder onze lodge gespurt om snel schoenen uit de koffer te trekken, om deze naar Marion te gooien.
Uren heeft ze onder de koude douche gestaan om af te koelen, waardoor ze helaas niet van het uitzicht heeft kunnen genieten.

We werden direct opgetrommeld om drie cheetah's te gaan voeren, begeleid door een rancher. Spectaculair, eerst met de wagen door het terrein racen om de dieren moe te maken. Daarna springbok naar de katachtigen gooien, om vervolgens te wachten totdat ze hun buik vol hadden. Daarna zijn we ze tot op vijf meter genaderd om foto's te nemen. Dichterbij mocht niet, want dan hadden ze misschien niet genoeg aan springbok. Ik moest zelfs zes meter weg blijven. Ik was te aantrekkelijk. Hierna met de sjeep naar de zonsondergang gaan kijken. Hier werden we verrast doordat men een drinkgelag had georganiseerd boven op de duinpan.

Direct hieropvolgend kregen we een diner bij een houtskoolvuurtje en kaarslicht. Super romantisch en lekker. Ik wilde echter ook nog het verslag schrijven, dus het nagerecht werd binnen geserveerd. Hier was het pikkedonker om de insecten buiten te houden. Ik zag de letters alleen door de verlichting van de Ipad. Blijkbaar vonden hierdoor motten ook hun weg. Op het eind van het verslag zat er weer een op mijn scherm, dus veegde ik hem weg van mijn touchscreen. Weg was ook mijn verslag en nergens meer terug te vinden. Ik had nu geen zin meer het opnieuw te schrijven, dus vloekend en tierend sloot ik mijn Ipad af. Werd ik aangevallen door een springbok. Deze vond het nodig in de bar zijn horens in mijn rug te prikken. Gelukkig had deze springbok het vaker gedaan, daarom waren zijn horens voorzien van twee stukken waterslang, zodat mijn verwondingen meevielen.

Geschrokken ging ik slapen, terwijl Marion nog door de nachtkijker aan het turen was. Ik droomde al van de 450 km. lange reis, die ons morgen naar een van de grootste canyons te wereld zal brengen.