Brengt een zwarte aap ongeluk?

Na twee keer een halve nachtrust zijn we al een uur eerder dan gepland gaan ontbijten. Ik kan alleen slapen als mijn lichaam warm is. Ik draag dan ook altijd een t-shirt. Het bed was zo kort dat ik eerst mijn bovenlichaam onder de dekens heb gevlijd, en na een uur of vier heb ik me in bed omgekeerd, zodat nu mijn voeten onder de lakens lagen om de benodigde nachtrust te krijgen. Daardoor had mijn gehele lichaam slaaptekort. Dit zou me nog de gehele dag achtervolgen.

We hadden de bus naar de luchthaven om 09.30 gereserveerd, zodat we ruim op tijd zouden kunnen inklaren. Vliegtuigen wachten niet en ons reisschema dult geen vertraging. Om 09.45 nog geen bus, mijn bloed had inmiddels al tropische temperaturen bereikt. Marion probeerde me te bedaren door te zeggen dat we in Zuid-Afrika waren. Iets waar ik misschien wel nooit aan zal wennen.

Toch hebben we zonder problemen het maar een derde volle vliegtuig gehaald. De passagiers zagen er heel divers uit. Alle huidskleuren komen voor, maar ook vele uitdossingen. De eerste klas veelal in kostuum, maar wij zaten economy tussen het gewone volk. Sommigen dachten waarschijnlijk dat ze ook in het vliegtuig de toerist moeten uithangen. Diep uitgesneden hemd met uitpuilende borstharen. Daaronder een korte broek met eruit stekende dunne harige benen. Daaronder blote voeten gestoken in schandalen. Moet je niet overgeven door een in de war geraakt evenwichtsorgaan, dan ga je daar wel van over je nek. Ik moet echter volgens Marion ieder in zijn waarde laten, dus laat ik de kotszak ongevuld. Wachtend in de bus, die ons naar het vliegtuig zou brengen, zag ik een hele mooie zwarte vrouw instappen. Heel slank en chick gekleed. De proporties waren geweldig, maar haar achterwerk was extra geschapen. Ging ze voor me tegen de hangstang staan. Zag ik zo de gehele hangstang onder haar heupen verdwijnen om ter hoogte van haar bovenbenen weer tevoorschijn te komen.

Vanuit de lucht zag ik het landschap onder me voorbij gaan. Veel zand, maar wonderwel ook vele zandwegen. Geen enkele auto te bekennen. Zouden ze die wegen alleen voor ons tweetjes hebben aangelegd? Morgen gaan we dat ontdekken.
Na twee uurtjes landen we in Windhoek. Bij het verlaten van het vliegtuig sloeg de hitte ons om de oren. Hoe moet ik nu zonder te zweten door de douane? Dat is een onmogelijke opgave. Je vraagt je als toerist wel af of je welkom bent in dit land. Zouden ze echt niet weten dat we geld komen uitgeven. Alle toeristen moesten links in een slangenrij gaan staan, terwijl de eigen inwoners rechts direct werden geholpen. Het was is de hal zo warm dat er enkelen flauw vielen. Raar gezicht, maar ook dit went.

Voordat we de auto gingen ophalen, nog even geld gewisseld. Dat betekend een transactie welke ongeveer een half uur duurt. Voor €150,00 wilden ze een kopie van mijn paspoort, weten waar ik vandaan kwam, waar ik deze avond ging slapen en tot slot ook nog mijn GSM-nummer. Maar dan krijg je 12 keer zoveel Namibien dollars. Het afhalen van de auto verliep gelukkig wat vlotter. Wel moesten we nog vragen naar het extra gereserveerde reservewiel. Uiteindelijk kwamen ze met twee wielen aanrollen. Dat was nou ook weer niet nodig. Na de uitleg over de four-wheel-driver op weg naar het hotel in Windhoek.

Dat is echt wennen. Links rijden op de snelweg lukt nog wel, maar in de stad is het toch echt even nadenken. Ook schakelen doe je links. Richting aangeven doe je met de ruitenwisser en de ruiten wissen doe je met de richtingaanwijzer. Het zal je dus niet verbazen dat we het hotel naderde met erg schone ruiten.
Onderweg staken heel veel zwarte apen voor ons de weg over. Brengt dit net als een kat ongeluk? We hopen van niet, want het waren er veel en nog groot ook. Over vier weken weten we meer.

Het hotel is grandioos en is speciaal voor mij van naam veranderd. Voorheen hotel Heinitzburg en nu "Leo's at the castle".
We hebben een kamer met een romantisch zithoekje in de toren.
We hebben nu drie dagen gereisd om morgen met onze reis te beginnen. We hebben er zin in.