Te kort en te smal

Beide slecht geslapen en toch al om 06.45 uur wakker, want we moeten nog veel doen voordat we in het vliegtuig zitten. Eerst douchen en alles verzamelen in de koffers. De gehele kamer checken, zodat we echt niets achterlaten. In de badkamer valt dat nog niet mee, omdat deze geheel gevuld is met schuim. Marion had een tubetje badschuim leeggeknepen in het bubbelbad, zonder rekening te houden met de klopwerking van het bubbelbad. Ik heb Marion de gehele badsessie niet meer gezien.

Het ontbijt bij van der Valk is eerste klas. Alles wat je eventueel wenst was aanwezig. Helaas heb ik veel moeten laten liggen.
Om 07.20 brengt de bus ons naar Schiphol. Om de meute voor te zijn gingen we al 10 minuten eerder buiten in de kou staan. Maar buiten kwamen we er achter dat veel mensen zo slim waren. Moet dat allemaal in een bus? En dan die bagage die sommige meeslepen. Wij volstonden met twee grote en een kleine koffer, maar het lijkt wel of sommige hun hele huisraad meenemen. Na vele zweetdruppels en woorden die ik hier niet wil herhalen zat alles toch in de bus. Onderweg naar de eindbestemming kwam ik erachter dat de bus voor de helft was gevuld met verstekelingen. Deze illegalen parkeren gratis gedurende hun reis de auto bij van der Valk en nemen dan de bus naar de luchthaven. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat de directie achter deze praktijken komt.

Inchecken hadden we thuis al via de computer gedaan, dus moesten we alleen onze koffers afgeven. Geen blauwe kanarie meer te bekennen, alleen een soort machine die nog het meest lijkt op een zonnebank. Koffer in de zonnebank, boarding kaart scannen en het label rolt uit het apparaat. Label om het handvat plakken en weg is je koffer. Hopelijk zien we die nog ooit terug.
Mooi die vooruitgang, maar ik vind het geen verbetering. Ik heb toch liever even contact met een chick om de koffers af te geven.

Op weg naar de grote blauwe vogel viel mijn broek nog op mijn knieen, want de douane vond het nodig dat ik mijn broekriem verwijderde. Ja en broekriemen houden nu eenmaal een broek op, en zeker de mijne. Blijkbaar had ik mooie benen, want ik werd ook nog door een man geheel betast. Clean mochten we nu onze stoel opzoeken.

De vlucht verliep zoals altijd: langdradig, veel te krap en met opgezwollen voeten. De verzorging door onze KLM was deze keer uitstekend. Natuurlijk werden wij weer bediend door een homo, terwijl de overige reizigers een mooie meid hadden, maar je kunt niet alles hebben. Marion heeft zich wel kostelijk met hem vermaakt.

Twaalf uur later stonden we in een slangenrij voor de douane. Geduld is een schone zaak. Die werd extra op de proef gesteld doordat onze bagageband het onder het gewicht van de koffers de brui aan gaf. Bijna iedereen had al zijn koffers, maar wij moesten natuurlijk nog een exemplaar hebben. Een half uur later kwam ook deze boven drijven. Al snel hadden we de chauffeur gevonden die ook onze naam droeg. Deze bracht ons naar het hotel, waar het al donker was. Daar mochten we eindelijk ons bed opzoeken die veel te kort en te smal was. Mijn benen staken tot aan mijn knieen buiten de lakens, en ik moest zo dicht tegen Marion aan liggen, waardoor de hitte van haar automatisch naar mij oversloeg.

Tijd om mijn ogen dicht te doen.