IJsblokjes

Vandaag een van de langste ritten voor de boeg. 365 Kilometer, waarvan
het grootste gedeelte over gravelroads. We gaan naar de grens met
Angola, naar Rundu waar de Hakusembe lodge ligt. Deze ligt direct aan
de rivier, waar de krokodillen op ons wachten.

De reis verliep voorspoedig. Alleen moesten we oppassen dat er niet plotseling midden op de weg een termietenheuvel ontstond. Deze
groeien als kool en op plaatsen waar je ze niet verwacht. Onze auto
heeft ze heel vaak maar ternauwenood kunnen ontwijken. We merkten ook,
dat hoe dichter we bij de grens kwamen hoe Afrikaanser het werd. We
hebben ontelbare negerhutten van oom Tom geteld, welke veelal met een
vijftal in een kraal langs de weg stonden.
De omgeving van de hutten was brandschoon. Nergens lag afval. Ik nodig
Indonesiers uit hier eens een kijkje te komen nemen. Ze kunnen bij de
Namibiers nog veel leren. Nu hebben de mensen bijna niets om te
laten rondslingeren. Hooguit een houten zware pot met stamper.
Bewonderenswaardig zijn ook de kinderen, die vele maar dan ook vele
kilometers moeten lopen om naar school te gaan, wetende dat ze
waarschijnlijk geen kans hebben om een goed leven op te bouwen. Maar
"waarschijnlijk" is toch een kans. Daar gaan ze voor, ook al lopen ze de
blaren op hun voeten en krijgen ze een zonnesteek. Ze zien desondanks
ook nog kans ons vrolijk toe te juichen of te zwaaien als we voorbij
rijden. Bij ierder schooltje moeten we onze snelheid terugnemen tot
negentig kilometer. Het zijn zoveel schooltjes dat ik besluit niet
harder te rijden. Anders komen we zeeziek in Hakusembe aan.

Voordat we gingen inkwartieren, wat ongeveer een kwartiertje zou
duren, zijn we de stad Rundu gaan verkennen. Bij het plaatselijk
tankstation wilde ik even mij blaas ruimte geven. Zitten tot mijn
verbazing alle urinoirs tot de nek toe vol met ijsblokjes. Vraag ik
aan de schoonmaakster wat hiervan de bedoeling is. Heel eenvoudig:
lukt het om in een beurt alle ijsblokjes te doen smelten, dan kom je
in het Guiness boek of Records. Hondervier blokjes waren niet tegen me
bestand, maar helaar er bleef er nog een over. Jullie zullen dan ook
vergeefs naar me zoeken in het beroemde boek.

Aangekomen bij Hakusembe, bleek dat ze voor ons de honeymoonsuite
hadden geboekt. Dit was de enigste kamer, drijvend op de rivier met
een terrasje mogelijk omringd door krokodillen.
De inrichting was niet ideaal te noemen, en als klap op de vuurpijl
hadden we een chemisch toilet. We hoefden die niet zelf te ledigen,
maar toch. Ze zagen onze aarzeling en boden daarom direct een
alternatief aan. Een groot huis aan het water met terras en zeer groot
balkon uitkijkend over de rivier. Hier zagen we ons wel zitten.

Al snel zaten we uit te rusten en keken we naar Angolezen aan de
overzijde van de rivier, die hun rok optilden om hun behoeften te
doen. Gelukkig was het een brede rivier, anders konden we nog ruiken
wat ze gegeten hadden. Ik ben benieuwd wat we morgen nog meer zien.