Laatste dag Hue

Dit is de eerste en de laatste keer. Vanmorgen, na om zes uur te hebben ontbeten, stonden we netjes zoals afgesproken in de lounge op de bus te wachten voor een tour naar DMZ. Een half uur te laat werden we verzocht in een gammele bus te stappen. Wij bleken de laatste te zijn van de ongeveer 14 toeristen, die ons zouden vergezellen. Deze metgezellen waren al druk doende om de talrijke muggen te doden, die het plan hadden opgevat ons de oorlog te verklaren.
De stoelen in de bus waren voorzien van afneembare hoofdkussenhoezen. De bus was misschien twintig jaar oud en deze hoezen hadden zeker dertig jaar geen wasmachine gezien. Echt smerig. Dus Robbie volgende keer jagen we toch echt weer jullie erfenis erdoor heen, en nemen we weer een eigen auto.
De tocht naar de gedemilitariseerde zone duurde al met al drie uur. Daarna mochten we heel even onze benen strekken, want we gingen al vlug de door de Vietcong gegraven tunnels in. Gelukkig zijn deze tunnels wat verhoogd en verbreed anders had ik na twee meter al vast gezeten. Ongelooflijk dat de mensen daar zes jaar in gewoond hebben. Vele honderden kilometers lang zijn de tunnels en ze lopen zelfs tot in Laos. De meeste tunnels zijn voor buitenlanders nog steeds geheim, want je weet maar nooit. Voor mij hoeven de Vietnamezen in ieder geval niet meer te vrezen, want ik heb in die tweehonderd meter mijn hoofd en schouders voor de komende jaren genoeg gestoten. Ook mijn bloes kon na deze inspanning zo door naar de stomerij. Mijn bewondering voor de Vietnamezen en hun strijd tegen de Amerikanen is hierdoor alleen maar toegenomen.
Terug in de bus gingen we nu weer de strijd met de muggen aan. Die oorlog hebben we uiteindelijk wel gewonnen. Na de middagmaaltijd zijn we richting de grens van Laos gereden om enkele belangrijke plekken van het Tet offensief te bezoeken. Leuk, maar daar is alles dan ook mee gezegd. Je ziet een belangrijke brug en een berg, maar er gebeurd verder niets. Ze hadden toch minstens iets kunnen laten knallen, of een mijnenveld kunnen nabouwen, waarbij je moet proberen als toerist zonder kleerscheuren de overkant te halen. Iets meer actie en het is geen dode bedoeling meer. Toch grijpen de foto's en de omgeving je wel aan. Oorlog doet rare dingen met de mensen, en meestal niet veel goeds.
Op de terugweg hebben we nog een dorpje in de bergen aangedaan, waarbij het opviel dat de houten hutjes hier op palen zijn gebouwd. Dit om 's nachts rustig te kunnen slapen zonder door ongedierte of slangen gestoord te worden. Wat hebben wij toch een luxe leventje in Nederland. De enige slang waar ik me druk om maak, is de tuinslang, want die moet na gebruik altijd netjes worden opgerold door Marion.
We hebben ons zelf wat gesust door de bewoners geld te geven. Dankbaar werden we uitgewuifd. In de bus zeiden we tegen elkaar, dat het toch een raar gevoel is om zo met een groep toeristen een dorp binnen te wandelen om de bewoners en hun leefomstandigheden te bekijken.
Net aapjes kijken. Hoe zouden wij het vinden als mensen naar onze wijk kwamen om ons vreemd aan te staren. Marion heeft zich uitgeleefd met de camera, en verschillende kinderkopjes vereeuwigd.
Morgen nemen we het vliegtuig naar Saigon. Dan wordt het echt warm. Ik hoop dat ik daar nog tegen kan.