Can Tho

Vanmorgen na het miserabele ontbijt, de eieren waren op, zijn we naar de lounge gegaan zonder al te veel hoop onze chauffeur daar aan te treffen. Wij hadden twee dagen geleden op straat in Saigon een taxi aangehouden en met handen en voeten afgesproken om ons voor € 50.00 naar het 180 km. verderop gelegen Can Tho te brengen. Zonder ook maar iets op te schrijven namen we afscheid. Hij stond er keurig op tijd, alleen had hij zijn vriendje gestuurd met zijn eigen auto. Deze vertrouwde kennelijk zijn eigen rijvaardigheid niet, want voor op de bumper stonden drie wierookstokjes. Dit is een offer aan de goden om daarmee een goede afloop af te dwingen. Ik hoop niet dat we onderweg iemand tegen komen die vier stokjes heeft geofferd.
Al snel bleken de stokjes hoog nodig te zijn, want op de snelweg weigerde de claxon ook nog maar een keer te gillen. Ik heb al eerder verteld, dat een Vietnamees met een claxon wordt geboren. Het is dan ook levensgevaarlijk om zonder claxon door het verkeer te rijden. De chauffeur probeerde op allerlei manieren te voorkomen, dat we dit probleem zouden opmerken. 10 Seconden houd je dat wel vol, maar na een minuut wisten we dat er zich een ramp voltrok.
Ik heb toen maar tegen de chauffeur gezegd, dat wij liever hebben dat de claxon wordt gerepareerd, dan dat hij nog een meter verder reed. Zo letterlijk bedoelde wij het ook weer niet, maar de chauffeur zette gelijk de auto op de rechterrijstrook van de autobaan stil, welliswaar met knipperlichten, om onder de motorkap te gaan kijken. Ik kan je zeggen: Marion zag groen en geel van schrik en ik scheet zeven kleuren.
De wierook heeft ons echter gered, en dit zou nog enkele keren gebeuren. Ons einde was knap dichtbij, maar ik zal jullie de details besparen.
Wel hebben we besloten, met een andere chauffeur en wagen terug naar Saigon te gaan na ons verblijf in de Mekongdelta, hoewel hij bleef aandringen deze dienst aan ons ook te mogen leveren.
Bij nadering van de stad werd er plotseling op de autobaan twee stappen teruggeschakeld. Wat bleek. We moesten een heel steile maar erg mooie hangbrug over. De auto had er heel veel moeite mee, terwijl wij toch echt de enigste passagiers waren.
Het Victoria Resort maakte alles goed. Gelegen in een heel mooi park, en grenzend aan de Mekongrivier maakte het op ons een verbluffende indruk. Er loopt meer personeel te lachen, dan er gasten zijn. Daar kunnen ze in Saigon nog wat van leren. Met de shuttelboot van het resort zijn we naar de stad gebracht en op de kade afgezet. Daar blijft de boot wachten, totdat we zin hebben om weer terug naar het hotel te gaan. Wat een service, is het niet?
In Can Tho kwamen we in een straat terecht, waar veel handel werd gedreven. Het leek wel een drive-in markt voor Xe May, scooters. Een ieder verplaatste zich van kraam naar kraam per scooter, alleen wij arme zielen moesten te voet. Je zag echt dat ze medelijden met ons hadden. Hele gezinnen doen zo inkopen. De kinderstoel staat tussen papa en het voorwiel in met daarin de kleine. Moeder op de bagagedrager en nog een kind tussen de ouders ingeklemd. Al het gekochte wordt her en der aan de scooter gehangen. Volgepakt gaat het gezin op huis aan. Op deze markt kost een bloes met korte mouwen maar € 1.20 en met lange mouwen € 1.40 Echte Hugo Boss, Armani en Versace gaan over in andere handen.
Het wassen van een bloes in ons hotel kost € 4.00 per stuk. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat Marion regelmatig een handwasje op de hotelkamer heeft gedaan.
We hebben vandaag ook op straat twee oude vrouwtjes aanbetaald, om morgen ons per boot 7 uur door de Mekong te varen. Ben benieuwd of ze morgen om half zes op ons liggen te wachten bij de aanlegsteiger van ons hotel.