Mobiel restaurantstraat

Ik weet het nu zeker. Ze moeten mij hebben. Marion en ik zaten vanmiddag heerlijk op het terras uit te puffen, van de wandeling. Hoewel het heel druk was, werd alleen ik benaderd door schoenpoetsers. Telkens wezen ze naar mijn glimmende schoenen, en trokken daarbij een gezicht, alsof het nu toch echt niet langer kan om met zulke schoenen rond te lopen. Andere mensen hadden er geen last van. Ik zat echter met een rode kop mijn ijskoffie te nuttigen.
We hadden 's morgens het postkantoor bezichtigd. Het is de moeite waard om daar in de hal op een bankje te gaan zitten en de bedrijvigheid in je op te nemen. Wat een drukte, en dat in een gebouw zonder airco. Het gutste van een ieders voorhoofd. Gelukkig was ik nu niet de enigste die nat werd.
Na de ijskoffie zijn we naar het oorlogsmuseum gewandeld, wat bijna in de achtertuin van ons hotel lag. Rondwandelend door dit museum wordt je vanzelf stil. Heel veel bekende foto's kom je er tegen. Deze doen je de Vietnam oorlog weer duidelijk herleven. Maar je krijgt nog duidelijker te zien, dat een oorlog eigenlijk alleen maar verliezers heeft.
De bezoekers van het museum hebben vele nationaliteiten, en lopen er allemaal wat bedroefd rond.
Wat zou het eigenlijk leuk zijn om met zijn allen een feestje te bouwen, dacht ik. Dat is veel positiever dan hier en daar een oorlog te voeren. Door te feesten met zoveel nationaliteiten zou er misschien ook wat meer begrip ontstaan voor elkaars standpunten en leefwijze.
Terug naar het hotel want het is niet alleen aangrijpend zo'n museum maar ook vermoeiend bij 36 graden in de buitenlucht.
Om zes uur zijn we weer de straat op gegaan op zoek naar de restaurantjes aan de rand van de overdekte markt. Ik wist toch zeker dat het deze straat was, maar we konden geen restaurantje ontdekken. Sterker nog, het verkeer raasde er met grote snelheid doorheen. Klokslag half zeven kwamen uit alle windstreken karretjes, rolcontainers en mensen aangerend. In een mum van tijd werd heel de straat omgetoverd. Aan een zijde kwamen allemaal verkoopkraampjes, met verlichting en handel. Aan de overzijde werden parasols, palmbomen, TL-verlichting, tafels, stoelen, mobiele keukens, saladebars, kortom complete restaurants ingericht op straat. We hebben dit schouwspel met verbazing gevolgd.
Natuurlijk hebben we er ook gebruik van gemaakt, en heeft Marion een hele redsnapper opgepeuzeld. Deze was voortreffelijk gegrild. Uiteraard was dit het duurste gerecht van de kaart, maar na dertig jaar ben ik dat onderhand wel gewend. Met een volle maag en maar vijftien euro lichter zijn we naar het hotel gegaan. Op bed kwamen we tot de conclusie, dat het jammer is dat de terugvlucht al vast staat, anders waren we beslist
langer in Vietnam gebleven. Er valt hier zoveel te beleven. We kijken uit naar morgen.