Cholon wijk in Saigon

Het is me weer gelukt, maar ik weet niet of het nog een keer mijn dood wordt. Drie minuten lang heb ik mijn adem ingehouden. Hebben jullie wel eens een gedroogde inktvis geroken? Nou die stinkt, niet normaal meer. Alleen wij hebben er niet een moeten trotseren, maar wel honderden.
We zijn vanmorgen naar een markt gelopen, waar bijna geen toerist komt. Door de stank kan ik ze ook geen ongelijk geven, maar als je dat doorstaat, is het toch een hele leuke ervaring. Hier wordt niet iedere keer aan je getrokken, om iets te kopen. Mensen vinden het leuk, dat je belangstelling voor hun hebt. Ze tonen graag hun handel en maken met handen en voeten duidelijk wat het allemaal is. Het wordt verkocht in bouwsels, waar we in Nederland nog geen hond in mogen huisvesten, zonder last van de Partij voor de Dieren te krijgen. Dit golfplaten bouwsel bestaat vaak uit twee verdiepingen, want boven de handel wordt geslapen. De rest gebeurd gewoon buiten op straat.
De mensen zijn er heel aardig, en willen graag op de foto. Het resultaat van de fotosessie willen ze wel graag zien.
's Middags zijn we naar de Chinese wijk in Saigon gegaan. Cholon ligt ongeveer 7 km. van ons hotel. Keurig werden we per taxi voor de reusachtige overdekte markthal afgezet. Het is er broeierig warm, en het krioelt er van de mensen, maar ook hier bijna geen toeristen. Hier wordt alles verhandelt. Meestal in grote hoeveelheden. Wij hebben er enkele spijkerbroeken gekocht voor nog geen acht euro per stuk. Ook een koffer, want we kunnen onze spullen niet meer kwijt in onze bestaande koffers. Ik hoop dat ze met de terugvlucht niet zo streng zijn, anders moeten we heel veel lagen kleren over elkaar aan trekken, om zo het gewicht in de koffers te reduceren.
De gangen in het marktgebouw zijn zo smal, dat wij westerlingen regelmatig vast komen te zitten tussen de handel. Er wordt dan smakelijk om ons gelachen, maar we krijgen toch iedere keer weer de helpende hand toegestoken.
De Vietnamezen glippen overal doorheen, zelfs met een scooter lukt het ze nog. Dit is het nationale transportmiddel. Alles maar dan ook alles wordt er op vervoerd. Hele torens met handel wordt er op vastgebonden. In Nederland kun je het puntenrijbewijs gelijk inleveren, maar hier weten ze niet beter.
We hebben buiten in de tuin van het restaurant gegeten. Nadat we alles hadden gekregen, zijn we met de loempiatjes begonnen. Toen we aan het vlees wilden beginnen, bleek dit nog rauw te zijn. Dus de ober geroepen, en gezegd dat we het graag warm wilden eten. Hadden we het weer verkeerd begrepen, want in het midden van de tafel zat een rooster, en de hinderlijk dikke tafelpoot bevatte een gasbrander.
We moesten het vlees zelf barbequen. We keken zo onnozel, waardoor de ober voor ons het vlees ging bereiden. Zo dat hadden we ook weer voor elkaar.
Marion miste ook nog een kippepoot, die ze wel degelijk had besteld. Dus al kukelend op een been hinkend door de tuin de ober uitgelegd, dat we nog meer verwachtten.
Schaterlachend had hij het begrepen, maar helaas de kippenpoten waren uitverkocht. Achteraf gelukkig maar, want we konden het toch al niet op.
Helemaal voldaan zijn we naar ons hotel gewandeld, waar we direct ons bed hebben opgezocht. Morgen gaan we naar onze laatse bestemming in Vietnam.
Can Tho in de Mekongdelta wacht dan op ons.