Ho Chi Minhcity

Warm, echt warm is het hier. Binnen 10 minuten liep ik al met een natte kop rond, maar het is een stad die je een keer moet hebben gezien. We zitten in een klein hotel, Golden Central Hotel, midden in wijk 1. Dit is het hart van de stad waar alles gebeurd. Gelukkig zitten we met onze kamer op de tiende verdieping, zodat we van het verkeerslawaai geen last hebben.
Het was nog een heel gedoe om van de luchthaven Saigon naar het hotel te komen met de taxi. Op de taxistandplaats werden we vriendelijk onthaald. Ik noemde de naam van het hotel en de chauffeur wist meteen waarover ik het had. Koffers ingeladen en wegwezen maar. We hadden de parkeerhaven nog niet verlaten en de chauffeur zei steeds tegen mij "window".
Ik zei tegen Marion, wat moet die vent toch met mijn raam. We hebben toch airco? Ten lange laatste belde hij de centrale en kregen we zijn gsm overhandigd. De centrale vroeg ons waar we naar toe wilden. Bleek die chauffeur van ons een visitekaartje van het hotel te willen hebben, want hij wist totaal niet waar we het over hadden. Wie heeft er nu een visitekaartje van een hotel in een stad waar men nog nooit van tevoren is geweest. Vreemd dat een chauffeur van een speciale toeristentaxi het hotel niet kent. Dat beloofd wat.
Maar de centrale wist het hem uit te leggen. Gelukkig kon ik het raam dichtlaten met die hitte.
Maar we zijn er nog niet. Tijdens het rijden begon hij iedere keer tegen ons te zeggen: twothousend.
Die is gek, zei ik tegen Marion. Een ritje dat misschien 100.000 dong kost, daarvoor wil hij van ons 2.000.000 dong hebben. Ik wees naar de meter en zei dat ik echt niet wist wat hij met twothousend bedoelde.
What do you mean? Twothousend girls, twothousend birds, etc.. Zo bleef ik maar alles opnoemen wat in me opkwam met steeds het woordje twothousend ervoor.
Waarschijnlijk dacht de chauffeur bij zichzelf: ik moet oppassen met zo'n gek, want hij hield verder tijdens de rit zijn mond. Bij het hotel heb ik netjes de ritprijs, welke stond aangegeven op zijn meter, betaald.
's Middags naar de dicht bij het hotel gelegen overdekte markt gelopen, waar het echt een heksenketel is. Sommige gangen zijn hier zo smal, dat ik er alleen zijwaarts doorheen kom. Verder staat het echt helemaal vol met handel. Ik heb er twee Dockers broeken en een lederen portefeuille gekocht voor 40 euro. Ik ben echt afgezet, maar ze lachte zo leuk. Wist je trouwens, dat ze hier een broek passen door de broelmiddel om je nek te draperen. Past dit, dan is de maat goed. Het komt op hetzelfde neer, als wij sokken passen om onze vuist. Dus mijn dikke nek resulteerde in broekmaat 40.
Tijdens de marktaankopen begon het voor de eerste keer in onze vakantie echt te regenen. Nou, dan komt het ook met bakken uit de hemel. We vreesden dat we de nacht in het marktgebouw moesten doorbrengen. Geen prettig vooruitzicht als je over een goede neus zoals ik beschik.
Gelukkig kwam ook aan deze hoosbui een eind, en snelden we terug naar het hotel. Daar hebben we op de bovenste etage gedineerd, met op de achtergrond de skyline van de stad, met zijn wolkenkrabbers en zijn neonreclame. Echt geweldig. We waren weer de enigste gasten, dus in de open keuken kregen ze ruzie wie er voor ons mocht koken. De kok heeft het gelukkig gewonnen. Het eten was erg goed. Wat minder was de ober, die eerst de bestelde fles wijn niet kon vinden, en het daarna nodig vond mij daarvoor te straffen, door mijn witte broek met rode wijn te besprenkelen bij het openen. Kon ik kiezen. Of in mijn onderbroek verder dineren, of even teruggaan naar mijn kamer om een andere broek aan te gaan trekken.
Waarom moet mij dat nou altijd overkomen? Kunnen die stuntels niet op iemand anders oefenen?
Na het eten even uitwaaien in de stad. Om het gesloten marktgebouw stonden nu vele kraampjes. Je kreeg dus de indruk, dat de handel gewoon 's avonds van binnen naar buiten wordt verplaatst. Ook kon je overal voor een habbekrats eten. Waarschijnlijk zonder wijnvlekken. Maar dat gaan we morgen uitproberen. Welterusten.