Het water op

Vandaag erg weinig en toch veel beleefd, alleen weet ik niet hoe het te beschrijven. Het ontbijt in het hotel was weer super, zelfs een Amerikaan kon dit uit zijn keel krijgen. Wij hoorden hem tegen de bediening zeggen, dat dit het meest veelzijdige en goede ontbijtbuffet was. We keken er raar van op, want Amerikanen strooien bepaald niet met complimenten. Ze denken dat als ze met dollars strooien, ze ook alles van de bediening kunnen verlangen en zeggen. Zo zie je maar weer, dat er uitzonderingen zijn. Of zouden ze toch aan het veranderen zijn?
Vreemd eigenlijk dat je bijna in heel de wereld met dollars kunt betalen, en dat er dan niemand raar opkijkt. Maar we merken wel dat ook euro's steeds vaker als betaalmunt wordt geaccepteerd. Sterker nog, de plaatselijke bevolking heeft vaak liever deze valuta.
Na het ontbijt was het al weer zo warm dat we besloten het water op te zoeken. Marion dook de zee in, terwijl ik het zoete water opzocht. Het hotel heeft het langste zwembad van Vietnam. Ik schat het op een 175 meter.
's Middags zijn we met de taxi naar de markt van An Hoi gegaan. Daar wordt je bijna door iedere kraameigenaar aangespoord om bij ze te kopen. We hebben hier lang onderhandelt over twee zijden tafellopers. Ze worden hier aangeboden tot een lengte van 2.40 meter, maar wij wilden ze langer hebben, namelijk 3.10 meter. Geen probleem, kan gemaakt worden, en na zeker wel een half uur handelen was de prijs ook redelijk. Dus de koop werd gesloten. Wel moesten we nog even op een te klein krukje gaan zitten, want er moest nog contact worden gezocht met de naaifirma. Helaas zij hadden de juiste kleur stof niet meer voorradig. Dus zijn we een half uur voor niets bezig geweest. Wij waren gefrustreerder dan de verkoopsters. Die konden ons nog steeds lachend uitwuiven.
Langs de rivier wandelend kwamen we een houten bootje tegen met daarop twee plastic stoeltjes waarboven een afdekzeiltje was gespannen tegen de zon. We vroegen hoeveel het moest kosten om ons een uurtje rond te varen. Voor 3.75 euro mochten we mee. Zo hebben we heerlijk op het water van de zonsondergang genoten. Halverwege heeft Marion de helmstok overgenomen, zodat de eigenaar ook even kon genieten. Dit is wel even anders varen als met de Dame Blanche. Het was echt basic. Een houten romp, waarvan je hoopte dat hij niet ter plekke doorrotte, met een rammelmotor die nog met de hand moest worden aangeslingerd in het ruim. Dit ruim stond gedeeltelijk open, zodat je nog moest uitkijken, niet met je benen tussen de motor te vallen.
Om zes uur, na de zonsondergang werden we op de kade gezet. Hier branden alle lampionnen weer, wat echt een heel bijzonder gezicht is. Vlug een terrasje bezetten, en dan alle passanten van commentaar voorzien. Ik voelde me helemaal in mijn element. Maar ja, Klaas Vaak, komt hier ook langs, dus moesten we weer snel ons bed opzoeken, want morgen is het weer vroeg op. Marion wil kookles gaan volgen en dan moet er eerst inkopen worden gedaan op de markt. Ik hoop dat ze zo vroeg uit de veren kan.