De stad in

Het is niet te geloven. Ik lijk wel een Engelsman op de eerste dag van zijn vakantie aan de Costa del Sol.
Ik ben zo rood als een kreeft, ondanks mijn pogingen uit de zon te blijven. Vanmorgen maar een uurtje aan het strand de internet-telegraaf gelezen in de schaduw van meerdere palmbomen en onder een speciaal voor mij neergezette parasol. Ze doen hier in het resort werkelijk alles om het je naar je zin te maken.
Vanmiddag om twee uur met de shuttlebus van het hotel naar het 5 km. verderop gelegen historische stadje gebracht. Volendam is hier niets bij. Het is wel 50 keer groter en leeft geheel en al van de toeristen. Je komt hier alle nationaliteiten tegen. In Europa kom je Nederlanders echt overal tegen, maar hier is dat in verhouding tot het inwonersaantal. In alle huizen wordt handel gedreven. Het stikt er van de kleermakers, prullaria, houtsnijders, kunsthandels, restaurants en reisbureau's. Maar alles straalt een oosterse sfeer uit. Continue krijg je vriendelijk lachend te horen: you buy from me?
Ik antwoord nu maar met: You buy from me, I buy from you. Het blijft een spelletje en ze kunnen er goed om lachen. Marijke je vindt hier ook vele ai's. Ze hebben echt een geel gezicht vol met rimpels. Hun portretrecht kun je afkopen voor heel weinig geld. Vol trots tonen ze dan hun tandeloze rode gebit. Je zult de foto's wel zien.
Echt leuk wordt het na zes uur als de zon in sneltreinvaart zijn bedje op zoekt. Overal hangen dan verlichtte lampionnen. Een fantastisch gezicht.
Deze sfeer wilden we in ons geheugen verankeren, daarom hebben we een tafeltje aan de straatzijde opgezocht, zodat we alles goed konden bekijken.
Maakte je een opmerking tegen een voorbijganger dan was je verzekert van een gesprek. Iedereen heeft hier nog tijd voor elkaar. We hebben aan het tafeltje weer een zoveelgangen menu samengesteld en daarbij het duurste gedronken wat je in Vietnam kunt bestellen, namelijk wijn. Het was heerlijk, waarbij we onze tijd vergaten. Dat kwam ons nog duur te staan, want de gratis shuttlebus van het hotel vertrok over enkele minuten. Als we die misten moesten we de taxi nemen. Dus Marion heeft snel de rekening gevraagd. Het was totaal 10 euro, maar ze heeft 12 euro betaald, omdat ze niet op wisselgeld wilde wachten. Je moet weten dat we voor twee euro ook met de taxi naar het hotel hadden kunnen gaan. Haastige spoed is zelden goed. Een oosterse wijsheid, volgens mij.
Terug in het hotel stond het philipijns orkest op ons te wachten. Marion wilde nog perse voor het slapen de mojito uit haar bloed dansen. De luchtvochtigheid en temperatuur maakte het geen eenvoudige onderneming.
Nog even iets over de kosten van de vakantie. Je kunt het hier zo goedkoop of duur maken als je zelf wilt. Eet je op straat dan kost het werkelijk niets, en het is gewoon nog goed eten ook. Zoek je een vijfsterren hotel op dan ben je ongeveer 100 euro per nacht per tweepersoonskamer kwijt inclusief ontbijt, maar dan ontbreekt het ook aan niets. Ik durf te beweren, dat als je hier vier weken verblijft en je doet niet al te gek, dat je goedkoper uit bent dan thuis. Ik heb dan de vliegreizen meegerekend. Wat het duurder maakt is de extreme luxe.
We gaan nu slapen en nadenken wat we morgen gaan doen. Misschien zoeken we het water wel op en gaan we de rivier af op zoek naar nieuwe avonturen.