Hoi An
Door: Leo en Marion Rooijackers
Blijf op de hoogte en volg Leo
23 Februari 2011 | Vietnam, Hoi An
Ja hoor, we hebben het gevonden. Het bestaat echt. Het subtropisch zwemparadijs. Zelfs de bounty's hangen hier met grote aantallen in de bomen. Met mijn suikerziekte moet ik wel oppassen. Maar Marion houd me scherp in de gaten.
Vanmorgen zijn we pas laat opgestaan. Om 07.30 uur ging Marion onder de douche. Het vroege opstaan went snel, en we zeggen iedere keer tegen elkaar dat de dag lang duurt. Maar wat wil je als je thuis pas om 11.00 uur opstaat. Dan duurt de dag bijna de helft korter dan nu. Het moet wel gezegd worden dat we hier veel vroeger naar bed gaan.
Na het ontbijt hebben we rustig onze koffers gepakt, om naar het vliegveld te vertrekken. Over deze tocht valt weinig te vertellen. Na drie kwartier vliegen landden we al weer. Het temperatuurverschil was enorm. We waren Nederland ontvlucht om de winter te breken en de zon op te zoeken. Na twee weken hebben we hem eindelijk gevonden.
Het Swiss-Bell hotel Golden Sand Resort & Spa ligt direct aan het strand en heeft vele zwembaden en nog meer personeel. Zij doen hun uiterste best om het de gasten naar hun zin te maken.
Het valt ons op dat de mensen in Vietnam heel aardig zijn (behalve sommige taxichauffeurs) en altijd vriendelijk lachen, zelfs tegen Amerikanen. Tevens merken we ook dat je bijna geen Vietnamezen van onze leeftijd tegenkomt. Ze zijn meestal jonger of veel ouder. Je ziet dat de oorlog een hele generatie heeft uitgemoord.
Terug naar het heden. Wil je nog het echte Vietnam meemaken, dan moet je in deze omgeving snel zijn, want de kust wordt in sneltreinvaart omgetoverd tot een kopie van de Spaanse Costa del Sol. Het wordt er voor ons niet beter op, maar je mag de vooruitgang niet tegenhouden.
Vanavond zag ik een tiental Amerikaanse tieners in het restaurant heel luxe eten, waarbij ook nog het een en ander onaangetast wed teruggestuurd. Ze werden bediend door vele Vietnamese leeftijdgenoten, die met 0.40 cent fooi al heel tevreden zijn. Ik vind dat heel decadent en eigenlijk niet meer van deze tijd. Ik hoop dat in de toekomst de kloof wordt verkleind.
Tot nu toe heb ik het reisprogramma veelal samengesteld, maar ik vind dat Marion morgen aan de beurt is. Dus ik laat me verrassen.
Vanmorgen zijn we pas laat opgestaan. Om 07.30 uur ging Marion onder de douche. Het vroege opstaan went snel, en we zeggen iedere keer tegen elkaar dat de dag lang duurt. Maar wat wil je als je thuis pas om 11.00 uur opstaat. Dan duurt de dag bijna de helft korter dan nu. Het moet wel gezegd worden dat we hier veel vroeger naar bed gaan.
Na het ontbijt hebben we rustig onze koffers gepakt, om naar het vliegveld te vertrekken. Over deze tocht valt weinig te vertellen. Na drie kwartier vliegen landden we al weer. Het temperatuurverschil was enorm. We waren Nederland ontvlucht om de winter te breken en de zon op te zoeken. Na twee weken hebben we hem eindelijk gevonden.
Het Swiss-Bell hotel Golden Sand Resort & Spa ligt direct aan het strand en heeft vele zwembaden en nog meer personeel. Zij doen hun uiterste best om het de gasten naar hun zin te maken.
Het valt ons op dat de mensen in Vietnam heel aardig zijn (behalve sommige taxichauffeurs) en altijd vriendelijk lachen, zelfs tegen Amerikanen. Tevens merken we ook dat je bijna geen Vietnamezen van onze leeftijd tegenkomt. Ze zijn meestal jonger of veel ouder. Je ziet dat de oorlog een hele generatie heeft uitgemoord.
Terug naar het heden. Wil je nog het echte Vietnam meemaken, dan moet je in deze omgeving snel zijn, want de kust wordt in sneltreinvaart omgetoverd tot een kopie van de Spaanse Costa del Sol. Het wordt er voor ons niet beter op, maar je mag de vooruitgang niet tegenhouden.
Vanavond zag ik een tiental Amerikaanse tieners in het restaurant heel luxe eten, waarbij ook nog het een en ander onaangetast wed teruggestuurd. Ze werden bediend door vele Vietnamese leeftijdgenoten, die met 0.40 cent fooi al heel tevreden zijn. Ik vind dat heel decadent en eigenlijk niet meer van deze tijd. Ik hoop dat in de toekomst de kloof wordt verkleind.
Tot nu toe heb ik het reisprogramma veelal samengesteld, maar ik vind dat Marion morgen aan de beurt is. Dus ik laat me verrassen.
-
23 Februari 2011 - 14:36
Jels:
Lijkt het een beetje op Phuket waar jullie nu zitten? Ik heb het nummer van opi doorgestuurd naar whatsapp op papa zijn foon,hoop dat je die ontvangen hebt! Eindelijk hebben jullie zon, ben wel jaloers. Hier zijn ze nu aan het strooien, omdat ze vanavond sneeuw verwachten! Koud en ongezellig dus haha! School gaat heel goed en misschien ga ik voor 1 vak al vrijstelling krijgen op het examen na,maar dat zien we nog wel!
Het klinkt echt mooi daar, denken jullie wel een beetje aan Frank? Of lukt dat daar nuet goed? Ben benieuwd hoe mama morgen schrijft! Je schrijft leuk pap! Geniet er nog van, luf jullie dikke kus -
23 Februari 2011 - 20:06
Robbie En Marjolein:
Ha Leo en Marion,
Fijn te lezen dat jullie duizenden kilometers gereisd hebben om luie ambtenaren te bezoeken. Tip: deze vind je hier ook!
De blogs zijn erg leuk om te lezen, veel plezier nog.
Groet, Robbie en Marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
