Terug in Hanoi

Vandaag hebben we weer wat meegemaakt. Je zult het niet geloven, maar bij terugkomst laten we de foto's spreken. Helaas kan ik op mijn IPad geen foto's aan het verhaal toevoegen. Dus moeten jullie het met mijn schrijven doen.
Vanmorgen kwamen we al om 05.30 in het Hanoi Horison Hotel aan, na een slapeloze nacht in de trein te hebben doorgebracht. Omdat we daar alleen wilden slapen, zonder pottekijkers hebben we vier slaapplaatsen gekocht. Daarmee is de slaapcabine volgeboekt. Op het moment dat de trein vertrok, werden we door de conductrice gewaarschuwd vooral op onze spullen te letten, waardoor ik geen oog meer heb dicht gedaan. De deur kon wel op slot, maar met een ruk was die even zo makkelijk van buiten te openen.
Als je dan uitgeput voor de receptiebalie staat, wil je niet te horen krijgen, dat de reservering onbekend is.
Men had nog wel een kamer, alleen had deze twee bedden in plaats van het gereserveerde kingsize bed.
marion vond dit geen probleem, als we ons maar konden verfrissen. Alles was mogelijk, als we maar voor een hele nacht wilde bijbetalen, anders moesten we tot 10.00 uur wachten. Aangezien ik het te zot vind, om 90 dollar extra te betalen om drie uurtjes eerder op te kamer te mogen, hebben we besloten eerst maar te ontbijten.
Daarna de taxi gepakt en naar het Ho Chi Minh museum gegaan. Jammer, maar net te laat. Het museum ging twee uur dicht voor een middagpauze. Niemand heeft in dit land tussen de middag vrij, maar dit museum zal wel gerund worden door ambtenaren.
Goed gemutst gingen we door de stad dwalen, en zo kwamen we in de botanische tuin terecht, waar we de enigste westerlingen bleken te zijn.. In de tuin hebben we bij een restaurant een zevengangen menu besteld met drinken. Ik viel van ontzetting bijna van mijn te kleine lage stoel toen ik moest afrekenen. Het kostte welgeteld 40.000 dong, omgerekend 1.55 euro en dat in een miljoenenstad. Belachelijk dat je dan in het hotel alleen al 4.00 euro voor een colaatje betaald.
Onze verrassing was nog groter toen we het ene na het andere bruidspaar tussen de bomen zagen poseren. Op een gegeven moment zagen we wel dertien bruidsparen tegelijk. Wat blijkt, in dit park is het big business om het bruidje op te maken, van een bruidsjurk te voorzien, en vervolgens heel geregisseerd te fotograferen. Aan iedere pose ging een lange studie vooraf. Lekker spontaan allemaal. Ze moesten ook nog oppassen niet door de ratten te worden besnuffeld, want die liepen er ook erg veel rond. Sterker nog, de ratten werden zelfs door de parkbezoekers gevoerd met bananen.
Vlug hebben we daarop het park verlaten en hebben we het museum alsnog van binnen bekeken. Het was bombastisch.
Hup weer in de taxi, om voor de zoveelste keer te worden afgezet. Deze maakte het erg bont, door niet alleen de tariefmeter vier keer zo hard te laten lopen, maar bij het afrekenen ook nog de komma te verzetten. Dus geen 40.000 dong maar 1.600.000 dong. Nadat ik moord en brand schreewde, zei hij: sorry, ik heb me vergist. Maar toch nog 160.000 dong moeten betalen.
We wilden voordat we Hanoi gingen verlaten ook nog even het Hanoi Hilton hotel zien. Dit is de benaming voor de gevangenis, waar de Amerikaanse piloten werden beziggehouden, die waren neergehaald tijdens de oorlog.
Het gebouw was in 1904 gebouwd door de Fransen, die er Vietnamezen op gruwelijke wijze gevangen hielden. Zo barbaars en nog maar amper 100 jaar geleden. Als je dit beseft, wil je eigenlijk zo snel mogelijk het hotel verlaten.
Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan in de verkeerschaos van Hanoi. Voor het eerst kregen we een vrouwelijke chauffeur, en het moet gezegd worden. Ze leverde ons keurig af, en nog snel ook.
Hopenlijk hebben we morgen ook geen problemen als we met de taxi drie kwartier moeten rijden naar de luchthaven.