Cat Cat

Eindelijk is het ons toch gelukt. Het was al die tijd uitverkocht, maar vandaag konden we eindelijk een gedroogde paardepiemel kopen. We hebben het uiteindelijk toch maar niet gedaan, omdat Marion meer belangstelling had voor het ernaast liggende exemplaar van de tijger.
Omdat we te laat waren met het kopen van een treinticket terug naar Hanoi, blijven we vandaag, maandag 21 februari, nog een dag in Sa Pa. We komen er langzaam achter dat je het hotel, de trein en het vliegtuig minstens drie dagen van tevoren moet reserveren, anders vis je achter het net. Het ongepland reizen heeft ook zijn nadelen. Toch vind ik het een
groot voordeel dat we ons eigen tempo met alles kunnen aanhouden, en niet constant de opdrachten van een reisleider moeten opvolgen. Die tijd hebben we zeker al een kilometer achter ons liggen.
Mo, onze H'Mong gids van de afgelopen dagen, stond om 09.00 uur bij het hotel op ons te wachten voor een wandeling van 3 km. naar Cat Cat. Denk nu niet, dat is een makkie, want het is geen normale weg. Deze is uitgehouwen uit een berg en bedekt met een laag slib, waardoor je continue moet uitkijken dat je de steensoort niet van te dichtbij ziet. De heenweg voert gelukkig grotendeels bergafwaarts. Hier hebben we Vietnam beleefd, zoals je vaak op toeristische plaatjes ziet. Omgeven door palmbomen en door sawa's begeleid door een bergriviertje met rotsblokken en over een smal bergpaadje vervolgden wij helemaal alleen onze weg. Zalig.
Bij een waterval gerust, en daar bij een vrouwtje die op een oud olievat saté aan het grillen was gegeten. Dit is saté zoals saté moet wezen. Daarna kwamen we langs een hutje waar ze nog echte spijkerstof maken en verven. Door deze verf lopen bijna alle H'Mong vrouwen hun leven lang met blauwe handen rond.
Ook hier hebben de mannen het weer een stuk gemakkelijker.
Nu komt het moeilijkste gedeelte van de reis. De vele meters die we waren afgedaald, moesten we nu weer tenietdoen. Dit is echt afzien. Gelukkig was het nog geen zomer, want dan zou ik het zeker niet hebben overleefd. Ik zou dan volgens het Vietnamees gebruik ter plekke worden begraven. Je ziet dan ook overal verspreid grafzerken. Zover is het gelukkig niet gekomen, want onze gids zag ook wel in dat we dit niet gewend zijn, en heeft met de gsm een jeep besteld.
Met veel leedvermaak zwaaiden we naar al die toeristen die vol afgunst naar ons keken. Zij moesten nog vele uren zwoegen. Wat kan het leven toch mooi zijn, of hard.
's Middags bij het hotel hebben we nog een Vietnamees bruidspaar verwelkomt. De trouwplechtigheid gaat hier met nog vele tradities gepaard. Het kan niet genoeg knallen, en de honingzoete smartlappen knalden ook uit de versterkers.
Om 17.00 uur vertrokken we uit Sa Pa naar het treinstation in Lao Cai. Dit is een afstand van 35 km. door de bergen, ongeveer een uur rijden, maar na 1 km. vertoonde de bus al kuren. De chauffeur deed een inspectieronde, en zei dat er niets aan de hand was. Maar als dat wordt gezegd, beginnen bij mij alle zintuigen vol te werken. Ik zag ons al 34 km. met de koffers door de bergen zeulen. Bij iedere passage van een kilometerpaal telden we opgelucht af.
Gelukkig hebben we niet hoeven te lopen en werd de trein op tijd gehaald.
O ja, even tussenhaakjes, natuurlijk Helen is alles wat ik schrijf waar. Ik heb je toch nog nooit onzin verteld?
Zelfs de vrouwen van de boutseerlessen weten dat.
In Hanoi, zijn we door een taxi bij het Hanoi Horison hotel afgezet. Dubbel, zowel letterlijk als figuurlijk, want de chauffeur had met de meter geknoeid, waardoor we zeker vier keer zoveel moesten afrekenen.
Ook bij binnenkomst werden we verrast, want onze bevestigde reservering bleek niet in de computer te staan. Hoe dit afloopt, vertel ik in het volgende verslag.