Cat Ba eiland

Vanmorgen om 06.30 opgestaan want het ontbijt aan boord van de jonk werd al om 07.30 geserveerd.
We gingen naar Vietnam om een totaal andere cultuur mee te maken, maar in Nederland zo vroeg opstaan zou ook al een grote cultuurschok voor ons zijn geweest. Dat was dan een stuk voordeliger.
Het weer is nog steeds bewolkt, maar het wordt warmer. Na het ontbijt met de tender naar Cat Ba island gebracht, waar de bus al klaar stond voor een bezoek aan het nationaal park.
Hier kregen we een gids die ons naar de uitkijktoren op 300 meter hoogte wilde begeleiden. Onderweg werd het zwaarder en zwaarder. We kregen zelfs een
bamboestok om ons bij het omhoogslepen te helpen.
We zagen de toren bijna voor ons toen we weer helemaal moesten afdalen om daarna weer te gaan klimmen.
Ik had echter net vandaag voor het eerst mijn nieuwe schoenen aan, dus het was onverantwoord om daarmee door te klimmen. Mijn voorstel om daarom maar om te keren werd door Marion direct aanvaard.
Jammer voor de apen, die daardoor niet de kans kregen ons te zien. Maar wie weet komen we nog een keer terug.
Terug aan de voet van de berg werden we bijna door een uitbaatster van een barretje onder het afdak getrokken, maar we vonden haar concurrente aan de overzijde veel aantrekkelijker. Dit resulteerde in een erg boos gezicht en veel onverstaanbaar gewauwel.
Marion vond dit zielig, maar je kunt het niet iedereen in Vietnam naar de zin maken. We proberen zoveel mogelijk uit te geven, maar moeten ook aan dokter Frank denken.
Bij de ingang van het park stond de bus weer op ons te wachten, om ons naar het hotel te brengen in Cat Ba. De backpackende jeugd werd als eerste gedropt bij een gebouwtje met een bord boven de deur "hotel". Gelukkig voor backpackers anders zouden ze het zo zijn voorbij gelopen. Aan het eind van deze straat draaide we de boulevard op. Dit was dus echt een verrassing. Je verwacht zo'n Spaanse boulevard niet in Vietnam. Aan deze boulevard werd iedereen bij een hotel gedropt. Wij moesten ook uitstappen, maar werden opgehaald door een taxi die ons naar het Sunrise Resort bracht. Werkelijk een schitterend geheel, gelegen aan een eigen baai, waar vandaan je alleen de oceaan voor je ziet en verder geen andere gebouwen. Iedere kamer had zijn eigen rotsblok opreizend uit de zee. Een zwembad met glashelder water en een eigen strand. Marion en ik werden hier met een warm kopje thee en doekje verwelkomt. We voelden ons Willem-Alexander en Maxima.
Na de lunch zijn we even romantisch gaan wandelen op het strand, niet wetende dat direct na ons het strand weer werd gladgeharkt. Het is nu laagseizoen, dus er zijn zo weinig toeristen dat er bijna voor iedere vakantieganger een personeelslid is.
Vanmiddag om 3.30 uur moeten we weer gaan verzamelen, want dan staat er een fietstocht op het programma. Ik weet nog niet of ik mijn nieuwe schoenen aan houd, maar dat schrijf ik later wel weer. Nu eerst fietsen!
Dat viel tegen. We kregen geen gewone fiets maar een tandem. Op zich geen probleem, maar de versnellingskabels waren verwijderd. Bij de eerste de beste heuvel moesten we al afstappen. Dus alleen vlakke wegen waren door ons nog te verkennen. Dan bij je snel uitgefietst, want alleen de boulevard in Cat Ba is vlak. Na een paar honderd meter kreeg een mede lotgenoot al een platte achterband. Dit was de bekende druppel, waarop we besloten de tandems maar in de wilgen te hangen.
Aan de wandel als alternatief verzeilden we al snel in de haven, waar ik al snel contact had met een ai in een roeiboot. Zij bood aan om met ons een uurtje te gaan roeien. Had ze dit 50 jaar eerder gevraagd dan had ik niet getwijfeld, maar nu gaven we toch de voorkeur aan een motorboot.
Hiermee zijn we naar het drijvend dorp gevaren, waar voornamelijk vissers met hun huisdieren wonen. Iedereen was heel vriendelijk, en we hebben onze ogen uitgekeken. Zo ontdekte we tussen de drijvende visserswoningen ook een smid, een tankstation en een café. Zonder dat wij erom smeekte stopte de motorboot bij een visserswoning en werden we vriendelijk uitgenodigd alles te komen bekijken. We hebben vele vreemde vissen gezien, die ze in grote netten hangende in de oceaan bewaarden. Peter, onze metgezel gedurende deze excursie, wilde een kingsize tijgergarnaal oppakken, maar de garnaal deed zijn naam eer aan en bezorgde Peter een vingerwond waar het bloed met kracht uitstroomde. Marion had zoals altijd weer wat in haar tas bij zich om het bloeden te stoppen.
Er werd gekookt op een oliebrander onder een afdak. Alleen slapen gebeurde binnen op een houten bed met matras dat hoognodig naar de stort moest worden gebracht. Sommige hadden een generator zodat er elektriciteit was om naar de tv te kijken. Men bezit dus bijna niets, maar een tv moet er wezen.
Na een uur werden we weer op de kade afgezet. Deze spontane excursie kosten ons welgeteld 1.50 euro per persoon. Het tienvoudige was nog niet te veel geweest, maar ik heb dit niet tegen hem gezegd, zodat jullie ook nog voor deze spotprijs kunnen gaan varen.
Snel naar het hotel, want de kok stond al op ons te wachten om het diner te serveren. We waren alleen in het restaurant. Blijkbaar is het hier in Cat Ba nog geen hoogseizoen.
Voldaan naar onze kamer, want morgen gaat de wekker alweer om 06.30 uur om ons langzaam terug te vervoeren naar Hanoi.