Te moe om te schrijven

Al enkele dagen geen internet gehad. Nu eindelijk midden in de rimboe bij het Tsingy gebergte hebben we wifi, maar ben ik te moe om iets te schrijven. We hebben enkele leuke dagen doorgebracht in de omgeving van de baobabbomen. Natuurlijk zijn we daar met een gids de natuur ingetrokken. We hebben erg veel gezien maar de ontmoeting met drie vossa was erg speciaal. Het was een moeder met twee jong. Het zijn roofdieren en dat lieten ze merken ook. Op enkele meters afstand gromden ze gevaarlijk en lieten ze hun tanden zien. De moeder verdedigde haar jong tegen de vreemde bezoekers. Wij kregen van de gids een stok, zodat we bij een aanval ons konden verweren. Achteraf onnodig.

Vandaag zijn we naar het Tsingy gebergte vertrokken. 180 km. over een weg die haast niet te beschrijven is. Neem de slechtste weg van Nederland. Bedenk dat dit een weg van superklasse is. Ga dan in gedachte naar een goede weg, en daal langzaam af naar een slechte weg. Precies dit dan in gedachte houden. Onze weg was nog tien keer slechter. We mochten hier ook alleen in konvooi met soldaten escorte over rijden. Hierdoor kon bij pech altijd een van de andere auto's hulp bieden. Gelukkig niet nodig gehad, maar totaal 12 uur door elkaar geschud. De omgeving is echter heel mooi, en morgen gaan we de bergen in.

De afgelopen dagen hebben we ook nog enkele bijzondere dingen beleefd. Op een terrasje rusten we even met een drankje uit. Marion wilde wel iets zoutigs knabbelen. Ik riep de ober en bestelde wat chips. Komt hij met een vol bord friet aan met een klodder eigengemaakte mayonaise. Natuurlijk ging deze toch op.

Tijdens de lange tocht zat ik op de achterbank en zakte steeds dieper weg in de bank, want die had al jaren achterwerken gedragen. Ik zat daardoor op een ijzeren strip. Mijn bilnaad is breed, maar zo breed als hij nu is, is niet meer normaal. Ik hoop dat het voor de terugreis nog wegtrekt.

Ik hoor dat de stroom bijna wordt uitgezet, dus we moeten naar bed. Morgen hoop ik iets nuttigers te vertellen te hebben.