Strand

We zitten nu al enkele dagen aan het strand. Het einde van een fantastische vakantie nadert met rasse schreden. Eind deze week zijn we weer in het mondaine Knegsel en hebben we het in ontwikkeling zijnde Madagascar achter ons gelaten. 

Om bij dit strandresort te komen moesten we in Toliari naar de haven rijden. Daar werden we met enkele medevakantiegangers opgewacht door een open speedboot. Eerst werden de koffers en de rugzakken ingeladen, waarna we het sein kregen om in te schepen. Wij werden zeer vriendelijk naar het beste plekje aan boord geleid. Achteraan net voor de stuurstand was een bankje voor twee. Hier mochten wij plaatsnemen. Wij dachten dat ze ons leuk vonden en we daarom dit privilege kregen. Tijdens het varen werd ons de werkelijke reden duidelijk. Ons gewicht was goud waard. Wij zorgden voor het goede evenwicht aan boord, waardoor de golven met behoorlijk wat knopen kon worden getrotseerd. 

Na vijfenveertig minuten naderden we het strand van Anakao. Het resort lag er vredig bij. We wilden zo snel mogelijk de boot verlaten, om onze nieuwsgierigheid naar de hutjes te kunnen bevredigen. Helaas werden we teruggeroepen. Dit was niet onze eindbestemming. Het volgende resort zag er absoluut niet zo mooi uit. Het lag niet direct aan het strand en de daken vertoonden al enige tekenen van verval. Het zal toch niet waar zijn? Moeten we daar onze laatste dagen doorbrengen? Gelukkig waren slechts enkele medereizigers de pineut. Wij moesten blijven zitten. Kregen wij een nog slechtere accomodatie? De stuurman zei niets en hield zijn blik op oneindig. Onze blik tuurde het strand af, maar we zagen niets wat op de verte maar leek op een resort. Plotseling werd de zee breder en kwam een grote baai in ons blikveld. Daar lag ons resort. Door god en iedereen verlaten, maar heel idyllisch aan het witte strand met de beroemde bounty bomen. Een heel ontvangst comité stond in het gelid op het strand ons op te wachten. Er was echter een probleem. Nergens een steiger te zien. We moesten pootje baden. Ik ging dus naast mijn schoenen staan en ontblote mijn witte tenen. Zo volgden ook mijn witte voeten, witte enkels, witte kuiten, witte scheenbenen en onderbenen met bruine sproeten. Met verblinde ogen werden we welkom geheten. 

De hut ligt schitterend. Direct aan het strand. Marion geniet hier enorm van. Ik daarentegen offer mij maar op en doe of ik het leuk vind om continue met zand tussen mijn gevoelige tenen te lopen. Ook loop ik met een stralende glimlach op blote voeten naar het stand, waarbij het me niet lukt om alle steentjes, takjes en schelpen te ontlopen. Dansend kom ik op het strand om mijn pijn te verhullen. Hier begin ik nog meer te dansen, want wat kan zand heet zijn. Sissend doop ik mijn voeten in de zee, waarbij de waarschuwing dat er zeeegels zijn natuurlijk komt, als mijn roodgebakken voeten nog roder worden van de naalden. Ik val dan ook plat op mijn buik, zodat de egels geen kans meer bij me hebben. Eindelijk vind ik rust. 

Marion deert dit alles niets. Zij geniet van het strand, de golven en de zee. De gehele dag is ze aan de waterkant te vinden. Ze zont op haar buik en dan weer op haar rug, leest en laat zich in het water afkoelen. Hierna mag ik haar rug insmeren, waarna het ritueel van voren af aan begint. Mij laat ze dan met plakhanden achter. Nu zit niet alleen mijn tenen vol met zand maar ook mijn handen. Nee aan mij is het strandleven niet besteed. Zelfs 's nachts als alles en iedereen slaapt lig ik met mijn ogen wijd open. De golven vinden het leuk om onophoudelijk op het strand te beuken met veel geraas. Eindelijk val ik 's morgens in slaap en droom ik van een vakantie in een wereldstad, ver weg van het strand.