Zebu

In Madagascar leven niet zoals in de rest van Afrika vele dieren. Hier moet je de big five niet zoeken. Ook zebra's, steenbokken, giraffen en stokpaardjes laten dit eiland rechts liggen. Doordat Madagascar al eeuwen een eiland is en er een vierhonderd kilometer brede zee tussen het vasteland ligt, heeft het vele soorten flora en fauna die uniek zijn voor dit land. Bekend zijn de baobab bomen. Van de negen soorten heeft Madagascar er zes. Africa twee soorten en Australie mag zich verheugen met een soort. Nog bekender is Madagascar om zijn lemuren en leguanen. Lemuren zijn voor mij gewoon apen, want ze vertonen dezelfde apenstreken. Echter het woord monkey komt in het Madagassies niet voor. Er is maar een dier wat erg belangrijk is voor de bewoners. De zebu. 


Bijna alles draait hier om de zebu. Ik kan dit dier het beste omschrijven als een koe met een bult in de nek. Een ander typisch kenmerk is zijn touw door de neus. Waarschijnlijk flost hij daar zijn neus niet mee, maar wordt hij heel rustig als de eigenaar daar even aan rukt. Velen hebben ons verzekerd dat dit nodig is, en dat we de zebu niet te dicht moeten naderen. Hij kan soms vreemde bokkensprongen maken. Onze koeien kunnen vijftig liter melk per dag leveren, maar de zebu sluit bij twee liter al zijn spenen. Deze opbrengst wordt eerlijk verdeeld tussen eigenaar en kalf. 


Een boer moet minstens twee zebu's hebben. Zo kan hij ze in het gareel zetten en met de platte kar de rijst naar de stad brengen. Terug naar huis wordt de kar helemaal volgeladen met van alles en nog wat. Ook gebruikt hij de zebu's om de rijstvelden te bewerken. Niet alleen voor de ploeg maar ook om de klei egaal te stampen. Hele kuddes zie je soms staan te trappelen om dit werk te mogen doen. Hoe meer zebu's, hoe hoger de status van de boer. 


Uiteraard moet de zebu ook eten. Daarvoor wordt hij door de jongens van het gezin uitgelaten. Al vanaf vijf jaar moeten ze dit doen. Nu is een zebu kieskeurig. Hij eet alleen vers gras.laat nu Madagascar voornamelijk heel hoog droog gras hebben. Hele savannes bedekt dit land. De zebu's laten dit hooi links liggen en kijken liever naar rechts waar het hooi in brand is gezet door de boer. Hierdoor krijgt nieuw gras een kans om de kop op te steken. Niet voor lang want de zebu lust er wel pap van. Soms kan de hooibrand niet meer in de hand gehouden worden, waardoor een dorpje wordt geëlimineerd. 


Wist je dat een zebu zijn baasje voortdurend in het oog houdt? Hij weet dat als de boer overlijdt hij nog vijf jaar te leven heeft, en geen dag langer. De boer wordt namelijk in een tijdelijk graf opgebaard en na vijf jaar, worden de restanten opgegraven om deze te reinigen en daarna permanent op te baren. Dit is een zeer groot feest. Het hele dorp en familie viert dit. Behalve de zebu's. Zij leggen het loodje en dienen om de aanwezige van een rijkelijke maaltijd te voorzien. De erfenis wordt opgegeten. De kinderen kunnen opnieuw beginnen aan de opbouw van hun status. 


Alles wordt gebruikt van een zebu. S'morgens wordt hij gedood en direct in stukken gesneden en verkocht. Madagassie hebben geen koelkast, dus alles komt vers op de lemen vloer. De zebu wordt gevilt, in tegenstelling tot het varken en de geit. Die worden op de markt gedood en in brand gestoken om zo de haren te verwijderen. De huid van de zebu leeft voort als tas, bekleding, schoenen etc. De horens worden twintig minuten gekookt, waardoor het merg loslaat en de hoorn week wordt. Dan worden hiervan lepels, vorken, bakjes, sieraden en nog veel meer zaken van gemaakt. Marion draagt al dagen een stukje dode zebu om haar pols. Tenslotte worden de botten gekookt en tot poeder vermalen. Schijnbaar is dit een medicinaal middel. Ik heb het nog niet geprobeerd en ik moet zeggen ik heb nog steeds voorhoofdsholte ontsteking. 


Kortom de zebu is in Madagascar het meest veelzijdige stukje vlees.