Derde dag Ubud

Het leven van de Hindoes bestaat uit offeren, offeren en offeren. Nou offer ik me ook vaak op, maar dat is weer heel andere koek. Om al dat offeren vol te kunnen houden, organiseren ze dikwijls ceremonies. Voordat je hier als kind je eerste stapjes op de grond zet, heb je al zeker een tiental ceremonies ondergaan. De grond raak je als Hindoe pas na precies 210 dagen. Dan word je tijdens een ceremonie met beide voeten op de grond gezet. Wist je dat ook de moederkoek hier nog drie maanden lang iedere avond wordt herdacht door middel van een lichtje, meestal in de vorm van een kaarsje. Direct na de geboorte is het de taak van de vader, om de placenta te reinigen en deze tezamen met enkele offers te begraven voor het huis. Een grote steen moet voorkomen dat de honden er met deze lekkernij van door gaan. Overlijdt het kind binnen drie maanden na de geboorte, dan is het nutteloos ’s avonds de placenta nog bij te lichten, want deze is dan tezamen met het kind op reis naar de goden. We hebben vandaag een Hindoe tempel bezocht waar we in mochten. Het is eigenlijk een omringde tuin met vele offerplaatsen. Een offerplaats heeft vaak een stenen basis met daarop een soort tabernakel met twee deurtjes. Het heeft geen zin die deurtjes te openen, want er zit niets achter. Voor dit altaar wordt geofferd. Een klein van maisbladeren gevlochten mandje met daarin een eetlepel rijst en/of een half maria biscuitje volstaat. De vrouwen komen echter met grote manden op hun hoofd naar de tempel, omdat ze bijna bij ieder altaar een offer willen brengen. Natuurlijk kun je niet iedere dag naar de tempel, maar ieder huis heeft een of meerdere tempels in zijn voortuin staan. Ook winkels doen hier aan mee. Niet alleen de goede goden, maar zeker ook de kwade, want die moeten goed gezind worden. Wel krijgen die wat vaker rugpijn, want hun offers staan op de grond, in tegenstelling tot de offers van de goede goden. Die staan hoog op het altaar. Na het bezoek even uitrusten bij een van de vele stalletjes. Marion heeft bij enkele ai’s nog wat sarongs gekocht.

Pas om drie uur gingen we op de top van een berg lunchen. Het uitzicht over de smalle sawa’s was schitterend. We hebben dan ook zeer langzaam gegeten. Iedereen was al weg toen wij de laatste rijstkorrel onze huig lieten passeren. Bijna vier uur, dus je voelt het al, natte moesson, stortregen. Vlug de auto in en op weg naar het dorpje Mas, dat bekend staat om zijn houtsnijwerk. Ik heb het al eerder geschreven. In een mum van tijd is de weg verandert in een beek. Voor een voetganger is het nu levensgevaarlijk. Doordat de naast de weg gelegen riool het water niet allemaal kan verwerken, wordt in een dal de 80 x 80 cm grote putdeksels door het water omhoog gedrukt. Deze putdeksels drijven dan met het water mee richting zee. Zo is er een groot onzichtbaar gat, waar je als voetganger gemakkelijk in kunt vallen, en waar je door de stroming van het rioolwater zomaar niet uitkomt. Je moet er niet aan denken zo te eindigen. Dus doen we dat ook niet, en laten we ons droog afzetten bij ons hotel. Hier heel even rusten, voordat we de stad ingaan om te eten.

Met de taxi naar de stad. Dus begint het afdingen weer. Beginnen bij Rp50.000 en uiteindelijk na een kwartier onderhandelen voor Rp 20.000 (€ 1,70) naar de stad. Een ritje van vijf minuten. Je verspilt hier dus veel tijd aan onderhandelen. Stap je in de stad uit de taxi, dan vraagt er doodleuk een taxichauffeur of je zijn taxi wilt gebruiken. Blijkbaar veel blinde taxichauffeurs op Bali. Door deze lage prijzen, maak je veel gebruik van de taxi. Zo ook deze avond. Binnen twee uur hebben we drie keer een ritje gemaakt. De taximannen kennen ons al bij de voornaam. Rest mij te vertellen, dat we heerlijk hebben gegeten, weg van al het stadsgeluid, door diep in een kloof af te dalen en een terras op te zoeken aan de kolkende beek, omringt door de jungle. Onze serveerster leek sterk op een mooie breedbekkikker. Daar ga ik vannacht maar eens over dromen.