Laatste dag Ubud
Door: Leo en Marion Rooijackers
Blijf op de hoogte en volg Leo
29 Februari 2012 | Indonesië, Ubud
Deze dag lijkt bijna een kopie van gisteren. Om half tien ontbijten in het hotel, want dit is bij de kamerprijs inbegrepen. Op de boekingssite heet het een ontbijtbuffet, maar in werkelijkheid heb je de keuze uit drie ontbijtmenu’s. Te begrijpen, omdat we in het laagseizoen zitten, maar het zou wel vermeld moeten worden. Het is een erg groot verschil of je alles zelf kunt pakken en samenstellen, of dat dit voor je gedaan is. Ook vind ik het dan niet correct, dat je niet kunt bijbestellen of een eigen samenstelling kunt maken, zonder daar extra voor te moeten betalen. Na drie dagen het zelfde ontbijt, wil je wel eens iets anders. Morgen gaan we naar ons laatste hotel en daar zal het volgens onze verwachting weer goed ontbijten zijn. Dit hotel ligt in Nusa Dua, het Monte Carlo van Bali. Nusa Dua ligt in de poot van de vogel. En gelukkig niet in de shit van de vogel. Kijk maar naar de vorm van het eiland, dan zie je meteen wat ik bedoel.
Om elf uur op pad. Dit keer wilden we de bergen in, om de mensen daar te bezoeken en om de mooie natuur tot ons te nemen. We hadden gevraagd van de bekende paden af te wijken. Dus plichtsgetrouw zocht onze gids de kleinere wegen op. Het duurde dan ook niet lang of we kwamen vast te zitten. Voor ons in de weg zo’n diepe kuilen, dat we die met geen mogelijkheid konden passeren. We zouden zeker met de bodem van de auto vast komen zitten. We stonden op een helling, welke we in zijn eerste versnelling omhoog genomen hadden. Keren konden we niet. Achter ons ook grote gaten en regelmatig om de hoek suizende motoren. Het is een hele puzzel om hier uit te komen. Marion en ik zijn maar uitgestapt. Marion om de motoren te waarschuwen, en ik om de chauffeur aanwijzingen te geven. We hebben het voor elkaar gekregen, maar kregen veel bekijks van de bevolking. Ze zien niet alle dagen een big boss uit een auto stappen om een ondergeschikte te helpen. Zo liggen hier nog steeds de arbeidsverhoudingen. De rit verliep verder vlekkeloos, en we hebben genoten van de vele vergezichten over de sawa’s met vaak op de achtergrond hoge bergen.
Pas om zes uur waren we terug in Ubud, waar we ons in het centrum lieten afzetten door onze chauffeur. We hadden zo tot negen uur de tijd om te winkelen. Overal staan ze in de deuropening om je naar binnen te lokken. Niet echt opdringerig maar wel duidelijk aanwezig. Ook de taxichauffeurs kunnen er wat van. Als ik niet overdrijf dan kom je iedere 10 meter wel iemand tegen met een bordje “taxi” in zijn hand. Neem je een taxi, na te hebben afgedongen, dan krijg je steevast verhalen te horen over zijn moeilijke financiële situatie ontstaan door zijn schoolgaande kinderen. Bijna allemaal hebben ze een tweede baan om de eindjes aan elkaar te knopen. Misschien een idee voor ze om dit op DVD te zetten. Hoeven ze het niet iedere keer zelf te zeggen, om een flinke tip te ontfutselen.
Marion vond het nodig om iemand een uur lang aan haar tenen te laten trekken. Ze waren blijkbaar nog niet lang genoeg. Mijn masseuse had vandaag vrij, en aangezien ik niemand anders aan mijn lijf wilde voelen, moest ik me maar een uurtje zien te vermaken. Zittend aan de bar met een cola zero heb ik zo het straatbeeld tot me genomen. Wat kunnen toeristen zich toch duidelijk als toerist kleden. Zouden ze nou nooit voor de spiegel gaan staan. Veelal half ontblote borsten, met een spijkerbroek die nog korter is dan een hotpants, lopen ze in dit hoofdzakelijk Islamitische land over straat. We vragen aan de Marokkanen om zich in ons land aan te passen, maar vele Nederlanders weten zich op vakantie niet aan te passen. Wat me ook verbaasd is, dat er zo veel vrouwen zijn die de kunst verstaan om zich zo te kleden, dat ze totaal niet meer op een vrouw lijken. Zij moeten wel over een geweldig hoge eigenwaarde beschikken. Iets wat bij mij totaal ontbreekt, en daarom moeilijk te begrijpen.
Om elf uur op pad. Dit keer wilden we de bergen in, om de mensen daar te bezoeken en om de mooie natuur tot ons te nemen. We hadden gevraagd van de bekende paden af te wijken. Dus plichtsgetrouw zocht onze gids de kleinere wegen op. Het duurde dan ook niet lang of we kwamen vast te zitten. Voor ons in de weg zo’n diepe kuilen, dat we die met geen mogelijkheid konden passeren. We zouden zeker met de bodem van de auto vast komen zitten. We stonden op een helling, welke we in zijn eerste versnelling omhoog genomen hadden. Keren konden we niet. Achter ons ook grote gaten en regelmatig om de hoek suizende motoren. Het is een hele puzzel om hier uit te komen. Marion en ik zijn maar uitgestapt. Marion om de motoren te waarschuwen, en ik om de chauffeur aanwijzingen te geven. We hebben het voor elkaar gekregen, maar kregen veel bekijks van de bevolking. Ze zien niet alle dagen een big boss uit een auto stappen om een ondergeschikte te helpen. Zo liggen hier nog steeds de arbeidsverhoudingen. De rit verliep verder vlekkeloos, en we hebben genoten van de vele vergezichten over de sawa’s met vaak op de achtergrond hoge bergen.
Pas om zes uur waren we terug in Ubud, waar we ons in het centrum lieten afzetten door onze chauffeur. We hadden zo tot negen uur de tijd om te winkelen. Overal staan ze in de deuropening om je naar binnen te lokken. Niet echt opdringerig maar wel duidelijk aanwezig. Ook de taxichauffeurs kunnen er wat van. Als ik niet overdrijf dan kom je iedere 10 meter wel iemand tegen met een bordje “taxi” in zijn hand. Neem je een taxi, na te hebben afgedongen, dan krijg je steevast verhalen te horen over zijn moeilijke financiële situatie ontstaan door zijn schoolgaande kinderen. Bijna allemaal hebben ze een tweede baan om de eindjes aan elkaar te knopen. Misschien een idee voor ze om dit op DVD te zetten. Hoeven ze het niet iedere keer zelf te zeggen, om een flinke tip te ontfutselen.
Marion vond het nodig om iemand een uur lang aan haar tenen te laten trekken. Ze waren blijkbaar nog niet lang genoeg. Mijn masseuse had vandaag vrij, en aangezien ik niemand anders aan mijn lijf wilde voelen, moest ik me maar een uurtje zien te vermaken. Zittend aan de bar met een cola zero heb ik zo het straatbeeld tot me genomen. Wat kunnen toeristen zich toch duidelijk als toerist kleden. Zouden ze nou nooit voor de spiegel gaan staan. Veelal half ontblote borsten, met een spijkerbroek die nog korter is dan een hotpants, lopen ze in dit hoofdzakelijk Islamitische land over straat. We vragen aan de Marokkanen om zich in ons land aan te passen, maar vele Nederlanders weten zich op vakantie niet aan te passen. Wat me ook verbaasd is, dat er zo veel vrouwen zijn die de kunst verstaan om zich zo te kleden, dat ze totaal niet meer op een vrouw lijken. Zij moeten wel over een geweldig hoge eigenwaarde beschikken. Iets wat bij mij totaal ontbreekt, en daarom moeilijk te begrijpen.
-
01 Maart 2012 - 09:26
Anneke:
Hoi Leo en Marion,
En dan nu nog een weekje bijkomen van alle indrukken??
We zijn reuze beneiuwd naar al jullie verhalen de 10de!!!
Geniet er nog maar van!!
Kor en Anneke -
01 Maart 2012 - 10:31
Marion:
Hoi Anneke, was het maar een week! Het zijn nog maar 4 nachten maar wel in een schitterend hotel, het melia Bali hotel in nusa dua.Net een gigamegahoosbui gehad...
Nu lekker klam weer.genieten nu in de lobby waar we in ruil voor een drankje gratis een uur WiFi hebben!! -
01 Maart 2012 - 10:42
Marijke:
Ik begrijp best dat je nog veel langer daar wil blijven. Maar jij begrijpt best dat wij dat verdrietig zouden vinden!! Dus geniet er nog maar dubbel van ...en kom dan weer gewoon naar huis! Kuzzzzz -
01 Maart 2012 - 10:42
Peter:
Ik denk dat, na al die regen, bij terugkomst zelfs Nederlamd niet meer nat voor jullie is.
Geniet van de laatste loodjes. -
01 Maart 2012 - 16:19
Jouel:
Tuurlijk!
Na al dat genieten en al die somsjes,gewoon weer lekker naar huis komen, naar al die vrienden en vriendinnen die zich gelukkig wel weten te kleden.;-/
Geniet nog maar van al het moois!
Liefs en knuffels van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
