Candidasa

De dolfijnen hebben ons gevonden, maar helaas ons niet alleen. ’s Morgens om zes uur hadden we afgesproken om ons op te pikken van het strand voor het hotel door een boot. Dus wij stonden keurig om kwart voor zes in het donker al te popelen op het strand. Een honderdvijftig meter verderop, lag een boot met de bootsman wachtend op het strand. Marion en ik keken elkaar al aan, maar we verwachten, dat we als twee Europese zwaargewichten herkenbaarder zijn dan een Indonesische kapitein op het strand van Bali. Dus als hij op ons wacht, dan komt hij wel naar ons. Niet dus. Staan we naast elkaar een kwartier op elkaar te wachten. Uiteindelijk heeft Marion toenadering gezocht en konden we gaan boarden. Dit is wel een groot woord voor een uitgehakte boomstam, die om omkiepen te voorkomen aan beide zeiden is voorzien van stabilisatoren. Bamboe boomstammen, waardoor deze boten hun eigen karakter krijgen. Een buitenboordmoter, waarvoor iedere Nederlander zich zou schamen deed goed zijn werk. We waren dan ook in een mum van tijd op zee, waar we van de zonopkomst konden genieten. Hierdoor werd het snel licht, en zagen we dat we niet alleen op zoek waren naar de dolfijnen. Uit elke windstreek kwamen de bootjes vandaan, met toeristen. Vreemd want aan land, denk je dat je bijna de enigste toerist op Bali bent in dit laagseizoen. Al snel doken de eerste dolfijnen op, met een grote tumult op het water als gevolg. Ieder bootje wil namelijk zo dicht mogelijk bij de dolfijnen komen, die op jacht zijn op tonijn. Het lijkt wel of de dolfijnen met ons spelen. Ze jumpen in een rechte lijn zwemmend wel een keer of zes boven water, en dan ineens zie je ze niet meer, om vervolgens na verloop van tijd geheel ergens anders weer hun gezicht weer boven water te vertonen. Iedere boot weer wenden en op volle kracht erop af. Ik kan me nu voorstellen, dat er stemmen opgaan om het dolfijnen bespioneren te verbieden. Mogelijk wordt het beperkt, waardoor het duurder wordt en dus alleen de elite ervan kan genieten. Jammer. Hoewel we de boot anderhalf uur hadden gehuurd voor twaalf euro, hadden we na vijfenveertig minuten zoveel dolfijnen digitaal vastgelegd, dat zelfs onze camera het voldoende vond. Dus zijn we hotelwaarts gekeerd, om nog snel een duik in onze jacuzzi te nemen.

Om elf uur op weg met onze guide naar de moeder aller tempels. Eerst nog even gestopt, bij de belangrijkste haven ten tijde van de Hollandse overheersing. Van deze haven is niets meer over. Alleen enkele gebouwen en een brug zijn herkenbaar als Nederlands erfgoed. Verder geen boot meer te zien. Zelfs geen roeiboot. Dus verder, alleen ons busje dacht er anders over. Gisteren weigerde de airco en hebben we het met arko (alle ramen kunnen open) moeten doen, maar vandaag weigerde alles, behalve de startmotor. Al snel liep de temperatuur in de stilstaande auto op tot ongekende hoogte. Onze sauna thuis zou moeite hebben op dit tempo en hoogte bij te houden. Met drijfnatte kleding sprongen we dan ook op het hete asfalt op zoek naar schaduw. Onze guide had even geen pottenkijkers nodig. Al schaduwzoekend kwamen we bij een stalletje waar we tien repen chocolade kochten, voor totaal een euro. Werd Marion toch bedankt door drie kussen en een welgemeend handenschudden. Gelukkig bleef het bij mij bij handen schudden, want ze behoorde al tot de exemplaren die het stadium van vers fruit al ver achter zich hadden gelaten. We hoorden een auto die aansloeg en bleef draaien. Het teken om terug te lopen en onze expeditie verder te hervatten.

We kregen duidelijke instructies van onze guide voor het bezoek aan de moedertempel. Betaal niet meer dan Rp 20.000 aan donatie, want ze leggen je een donatieboek voor waarin je je naam en land schrijft met het donatiebedrag. Alleen als je weg bent zetten ze een één voor het bedrag, zodat het lijkt of iedereen minstens RP 110.00 heeft gegeven, en jij dus niet achter kunt blijven. Weiger ook een gids, want deze weten weinig te vertellen en spreken slecht engels. Ga zeker de tempel niet binnen. Dit is voor toeristen verboden. Men nodigt je echter keer op keer uit de tempel wel binnen te gaan, maar kom je dan weer naar buiten dan krijg je een hoge boete. Je kunt alleen om de tempelmuur wandelen. Je krijgt van achter de muur toch een duidelijke indruk van het godshuis. Op de parkeerplaats aangekomen, kregen we van onze guide een sarong met sjerp aan geboden. Dit moet je uit respect dragen. Het viel niet mee om de sarong om mijn inmiddels weer uitdijende buik te binden. Marion deed in haar broek van het lachen, maar besefte niet dat die donkere plek ook nog moest worden verborgen achter een sarong, die natuurlijk ook te klein was voor haar buik. Jut en Jul waren klaar om de tempel te bezoeken. Kort en krachtig, alles wat de guide had voorspeld kwam uit, maar door de instructies hebben we dit bezoek zonder problemen volbracht. Het was erg mooi en ook het uitzicht over de vallei was meer dan de moeite waard. De dreigende bewolking gaf aan dat het tijd was de auto weer op te zoeken. Begeleid door de eerste zware druppels renden we terug. In de auto was het alweer droog, op onze zweetdruppels na.

Bij onze eerste ontmoeting hebben we de guide gezegd dat we niet de geijkte paden wilden berijden, maar bij voorkeur hier van wilden afwijken. Dit had hij goed in de oren geknoopt. We kregen een alternatieve route aangeboden naar Candidasa waar ons de watertuin wachtte. Alternatief was de route zeker. We dachten dat de onderkant van de auto helemaal was opengereten door het slechte asfalt, alleen misten we een oliespoor. De omgeving en de vele vergezichten maakten meer dan alles goed.

Aangekomen bij de Watergarden, ons hotel, kregen we een cottage, gelegen achter in de tuin van het hotel, grenzend aan een vijver helemaal gelegen in het groen met een fantastisch terras. Wauw, wat een oase midden in de stad. Ik moet alleen morgen niet met mijn slaperige kop wederom het verkeerde water kiezen, want een keer tussen de vissen is genoeg voor mij.