Lovina
Door: Leo en Marion Rooijackers
Blijf op de hoogte en volg Leo
24 Februari 2012 | Indonesië, Batavia
We zijn op Bali, ons laatste eiland. Vanmorgen natuurlijk met zijn tweetjes alleen ontbeten in het hotel. Ze kwamen iedere keer opnieuw vragen of we nog wat nodig hadden, want voor twee personen hadden ze geen buffet gemaakt. Wat we ook vroegen, het werd met een glimlach gehaald.
Voordat we op pad gingen naar Bali, hebben we nog eerst vanuit het hotel naar een Kampong gewandeld. Dit is een kleine groep huizen, waar de gemeenschapszin nog erg sterk is. Ze doen nog veel samen, en als er iemand in nood zit, wordt die door iedereen geholpen in de Kampong. Ook voeren de bewoners gezamenlijk onderhoud uit in de Kampong. We liepen als eerste langs een woning, waarbij de acht schapen opvielen, die op de eerste etage van een bijgebouw vertoefden. Een koddig gezicht. Gelukkig stond de vrouw des huizes buiten, en die nodigde ons uit om binnen te komen. Daar bleek al gauw, dat zij het dorpshoofd van de kampong was, waarop ze zeer trots was. Ze liet ons de gehele woning zien. Jongens wat leven wij in Nederland luxe. Laat de SP maar niet aan de macht komen, want mogelijk moeten we dan ook zo gaan wonen. In de keuken lagen vele plastic zakken opgestapeld met aan enkele uiteinden een soort paddenstoel. Navraag leerden ons, dat in de rollen plastic een mengsel zat van zaagsel en eendenmest. Dit is schijnbaar een goede voedingsbodem voor de zwammen. Deze zwammen worden erg duur verkocht en gebruikt om gerechten op smaak te brengen. Wat zag die schimmeltoestand er smerig uit. Na enkele foto’s genomen te hebben, gingen we weer op pad. Om de mensen te plezieren hadden we ook kleine snoepjes gekocht, die door de kinderen met vreugde werden ontvangen. Hun melktanden konden we er niet mee door bederven, want als ze nog tanden hadden, dan waren ze al totaal verrot. Hun glimlach wordt er echter niet kleiner door. Tussen deze kampongbewoners woonden ook twee gezinnen, waarvan een van hen Nederlander was. Hun huizen staken schril af tegen de anderen. Op de terugweg kwamen we een Nederlander tegen in een jeep, die ons verbaasd vroeg waarom we geen koffie kwamen drinken. Kijk, die heeft de gastvrijheid van de Indonesiërs ook al overgenomen.
Maar helaas het veerpont naar Bali wachtte op ons. Bij het pont namen we afscheid van onze gids, die ons veertien dagen Java had laten zien. Een tranen trekkend gebeuren.
Bij aankomst in Bali, bleken wij een half uur te vroeg te zijn. Onze nieuwe gids was nog onderweg. Niet veel later had hij ons gevonden, en zijn we op weg gegaan naar Lovina, een klein dorpje op Noord Bali. De Balinezen zijn hoofdzakelijk Hindoes, dus hier wel varkensvlees, maar weer geen rundsvlees. Ook hebben alle huizen een klein altaartje voor de deur. De huizen zijn verder somber van kleur. De wegen echter zijn veel beter dan op Sumatra of Java. Je ziet dat dit eiland van de toeristen leven, want hier wordt oogluikend veel meer getolereerd, dan op het islamitische Java.
De schrik sloeg de gids om het hart, toen wij vertelden welk hotel wij hadden geboekt. Een hotel waarvoor we bijna twee keer zoveel voor hadden betaald dan gemiddeld hier op Bali gewoon is. Hij vroeg of we het niet terug konden krijgen, want dit hotel stond heel slecht aangeschreven. Zitten wij dus een beetje beteuterd achter in de auto, want annuleren kon niet meer. Inderdaad bij aankomst was er geen receptie, geen lounge, bar of café. Alleen onder een afdak een bureautje met een stoel. Op ons bellen kwam een meisje, die ons een beetje raar zag kijken, en waarschijnlijk al een vermoeden had, waarom. Ze zei dat ze ons eerst de kamer liet zien, en dat we dan werden ingeschreven. Blijkt het hotel een nieuwe eigenaar te hebben, die alles zeer luxe aan het verbouwen is, waardoor alleen enkele huisjes klaar zijn. Een van die huisje stond op ons te wachten met voor in de tuin een eigen jacuzzi, een terras aan de Balinese zee en een geweldige badkamer.
Onze vrees veranderde gelijk in een ongekende vreugde. We maakte snel een afspraak om morgen de dolfijnen te bezoeken, zodat we daarna heerlijk van ons paradijsje konden gaan genieten.
Voordat we op pad gingen naar Bali, hebben we nog eerst vanuit het hotel naar een Kampong gewandeld. Dit is een kleine groep huizen, waar de gemeenschapszin nog erg sterk is. Ze doen nog veel samen, en als er iemand in nood zit, wordt die door iedereen geholpen in de Kampong. Ook voeren de bewoners gezamenlijk onderhoud uit in de Kampong. We liepen als eerste langs een woning, waarbij de acht schapen opvielen, die op de eerste etage van een bijgebouw vertoefden. Een koddig gezicht. Gelukkig stond de vrouw des huizes buiten, en die nodigde ons uit om binnen te komen. Daar bleek al gauw, dat zij het dorpshoofd van de kampong was, waarop ze zeer trots was. Ze liet ons de gehele woning zien. Jongens wat leven wij in Nederland luxe. Laat de SP maar niet aan de macht komen, want mogelijk moeten we dan ook zo gaan wonen. In de keuken lagen vele plastic zakken opgestapeld met aan enkele uiteinden een soort paddenstoel. Navraag leerden ons, dat in de rollen plastic een mengsel zat van zaagsel en eendenmest. Dit is schijnbaar een goede voedingsbodem voor de zwammen. Deze zwammen worden erg duur verkocht en gebruikt om gerechten op smaak te brengen. Wat zag die schimmeltoestand er smerig uit. Na enkele foto’s genomen te hebben, gingen we weer op pad. Om de mensen te plezieren hadden we ook kleine snoepjes gekocht, die door de kinderen met vreugde werden ontvangen. Hun melktanden konden we er niet mee door bederven, want als ze nog tanden hadden, dan waren ze al totaal verrot. Hun glimlach wordt er echter niet kleiner door. Tussen deze kampongbewoners woonden ook twee gezinnen, waarvan een van hen Nederlander was. Hun huizen staken schril af tegen de anderen. Op de terugweg kwamen we een Nederlander tegen in een jeep, die ons verbaasd vroeg waarom we geen koffie kwamen drinken. Kijk, die heeft de gastvrijheid van de Indonesiërs ook al overgenomen.
Maar helaas het veerpont naar Bali wachtte op ons. Bij het pont namen we afscheid van onze gids, die ons veertien dagen Java had laten zien. Een tranen trekkend gebeuren.
Bij aankomst in Bali, bleken wij een half uur te vroeg te zijn. Onze nieuwe gids was nog onderweg. Niet veel later had hij ons gevonden, en zijn we op weg gegaan naar Lovina, een klein dorpje op Noord Bali. De Balinezen zijn hoofdzakelijk Hindoes, dus hier wel varkensvlees, maar weer geen rundsvlees. Ook hebben alle huizen een klein altaartje voor de deur. De huizen zijn verder somber van kleur. De wegen echter zijn veel beter dan op Sumatra of Java. Je ziet dat dit eiland van de toeristen leven, want hier wordt oogluikend veel meer getolereerd, dan op het islamitische Java.
De schrik sloeg de gids om het hart, toen wij vertelden welk hotel wij hadden geboekt. Een hotel waarvoor we bijna twee keer zoveel voor hadden betaald dan gemiddeld hier op Bali gewoon is. Hij vroeg of we het niet terug konden krijgen, want dit hotel stond heel slecht aangeschreven. Zitten wij dus een beetje beteuterd achter in de auto, want annuleren kon niet meer. Inderdaad bij aankomst was er geen receptie, geen lounge, bar of café. Alleen onder een afdak een bureautje met een stoel. Op ons bellen kwam een meisje, die ons een beetje raar zag kijken, en waarschijnlijk al een vermoeden had, waarom. Ze zei dat ze ons eerst de kamer liet zien, en dat we dan werden ingeschreven. Blijkt het hotel een nieuwe eigenaar te hebben, die alles zeer luxe aan het verbouwen is, waardoor alleen enkele huisjes klaar zijn. Een van die huisje stond op ons te wachten met voor in de tuin een eigen jacuzzi, een terras aan de Balinese zee en een geweldige badkamer.
Onze vrees veranderde gelijk in een ongekende vreugde. We maakte snel een afspraak om morgen de dolfijnen te bezoeken, zodat we daarna heerlijk van ons paradijsje konden gaan genieten.
-
24 Februari 2012 - 14:50
Peter:
En nu maar "uitrusten" na al jullie uitstapjes. Hier in Nederland wacht straks het dagelijkse, inspannende leven weer.
Je weet wel, dat leven van zelf etenkoken en zelf bootwassen etc.
Dus, nog even genieten met een grote "G"
-
24 Februari 2012 - 15:44
Robbie:
Geluk voor diegene die het toekomt. Geniet ervan en morgen zit ik met de beentjes omhoog in een vliegtuig richting jullie! -
25 Februari 2012 - 12:13
Johan:
Ga niet naar de dolfijnen. Met 40 bootjes worden opgeschrikte dolfijnen opgejaagd en je betaalt je blauw.
Drink vooral geen Arak! Vorig jaar vier toeristen dood en drie voor altijd blind geworden omdat er antivriesmiddel in de arak zat. Die flessen worden nog steeds verkocht!
Google even DE ULTIEME GIDS VOOR BALI (die ook over andere Indonesische eilanden handelt) als je grappige en ook serieuze tips wil lezen (geheel GRATIS)
Het gaat over hoe om te gaan met Indonesiërs, de beleefdheidsregels, de mentaliteit, de politie, enz..
-
25 Februari 2012 - 23:01
Ton En Ria:
Hoi hebben een tijdje jullie verhalen gemist ik weet niet hoe dat komt maar wij vinden het wel jammer jullie ervaringen niet meer mee te krijgen. Ik hoop dat jullie een leuke tijd krijgen op Bali ik ken het van een paar jaar geleden ik zat toen in Nusa Duwa erg leuk..niet vergeten naar apen berg te gaan Gr. Ton en Ria -
26 Februari 2012 - 16:09
Nicole Raymakers:
De foto in de jacuzzi was geweldig, ha ha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
