Kalibaru

Nog een beetje sip van het Bromo avontuur, gingen we op weg naar Kalibaru, een tussenstop naar Bali, waar we de laatste dagen van onze vakantie gaan slijten. We zullen in hotel Margo Utomo II overnachten. We merken wel dat er op Java maar enkele toeristische routes zijn, want je komt regelmatig koppeltjes tegen, die je ook al eerder in een hotel hebt ontmoet. Er zijn blijkbaar nog niet zo veel restaurants en hotels op Java, die aan de Westerse wensen kunnen voldoen. Onze gids weet die altijd feilloos te vinden, maar hij niet alleen.

Je ziet bijna alle kinderen in schooluniform. Iedere school heeft zijn eigen design, maar aan de kleur van de kleding zie je of het een basis, een middelbare of vervolgopleiding is. Rood-wit is basisschool, blauw-wit is middelbare school en grijs-wit is de vervolgopleiding. Dit is erg handig, want aan de lengte van de jongens en meisjes kun je niets afleiden. Ze zijn bijna allemaal even groot, of beter gezegd even klein. Ze lopen bijna allemaal naar school. Marion houdt haar hart vaak vast, als ze ziet hoe vaak het verkeer dicht langs die kleine kinderen raast. Wonder boven wonder hebben we deze reis nog geen enkel ongeluk gezien, waarbij personen zijn betrokken. Dit hopen we zo vol te houden.

Op weg naar Kalibaru, wat Nieuwe Rivier betekend. Iets wat absoluut niet waar is, want die rivier loopt er al zeker zevenhonderd jaar, passeerden we een dorp, waarvan de mannen allemaal ketellappers zijn. Natuurlijk wilden we dit van dichtbij bekijken. We stopten dus bij een winkel van Sinkel, die zijn waren aan de weg had uitgestald. Dus potten en pannen in vele maten, oventjes maar ook pollepels en spanen, bakvormen en wat je maar kunt maken van plaatstaal werden hier verkocht. In de hoek van de winkel was een man een diepe pan aan het maken. Ik dacht leuk te zijn, en toonde hem mijn blauwe nagel. Hij vertoonde werkelijk geen enkele reactie. Deze man moet opgenomen worden in een Javaans museum, want dit is de eerste keer dat we niet vriendelijk werden tegemoet getreden. Dus snel weer in onze auto gesprongen.

Aangekomen bij het hotel werden we op een bord welkom geheten. Heel leuk natuurlijk, die persoonlijke aandacht, maar waar stonden de namen van de andere gasten? Nou, die waren er niet. Dus we hadden een viersterren hotel voor ons alleen met de gehele bediening steeds om ons heen. Bij de receptie verontschuldigde ze zich hiervoor, maar we kregen daardoor wel een hele mooie kamer. Inderdaad een grote mooie kamer met twee kingsize bedden en met een veranda, waarvandaan we een mooi uitzicht hadden op de snelstromende rivier. Het water kwam ook hier met bakken uit de hemel. Maar personeel genoeg om de paraplu vast te houden als we naar het restaurant wilden om iets te drinken of eten. Dus Pasja Leo en Pasjesje Marion maakten hier dankbaar gebruik van. Vreemd dat ze bij de overhandiging van de menukaart een excuus aanboden voor de hoge prijzen. Deze waren door de directie niet aangepast, waardoor vele lokalen na bestudering van de menukaart weer opstapten. Het personeel vindt dit te begrijpen, maar niet leuk. Wij zagen het ook gebeuren. Als directie moet je dan de vraag stellen: Heb ik liever meer gasten met tevreden personeel, of geef ik de voorkeur aan zeer weinig of geen gasten met ontevreden personeel? Ik ben hier op vakantie, dus ik heb geen gratis lessen in marketing gegeven. Wij hebben er in ieder geval lekker gegeten, en hebben nog lang op onze veranda zitten lezen. Een beter achtergrond geluid konden we ons niet wensen.