Mount Bromo

Het liep helemaal in het honderd. Het tweede hoogtepunt van de reis is verregend. We hadden al geen geluk op het Djiengplateau, maar nu laat het weer ons wederom in de steek. Ik loop echter op de feiten vooruit.

Vanmorgen lekker uitgeslapen en rustig gaan ontbijten. Het is de eerste keer dat het ontbijt niet is inbegrepen in de kamerprijs. Zodoende moesten we uit verschillende types ontbijt kiezen, en werd dat uitgeserveerd. Wij kozen voor het Amerikaanse model. Wat moeten die Amerikanen ’s ochtends kunnen eten. Het begon met drie grote koppen koffie, direct gevolgd door een kuip yoghurt met stukjes fruit. Ieder hap ging ook vergezeld van een stukje gezondheid. Hierna kregen we zo’n zelfde kuip gevuld met cornflakes. Vervolgens zeven verschillende broodjes, o.a. croissant, krentenbol, donut, met boter en drie jamsoorten. Alsof het nog niet genoeg was werd het geheel afgesloten met een groot bord met daarop een gebakken ei en een soort hamburger, waarbij het vlees bestond uit een echte biefstuk. Jullie kunnen wel begrijpen dat dit toch echt te veel van het goede was.
Na het ontbijt zijn we in het hotel op onderzoek gegaan. De eigenaar staat bekend als een verwoed verzamelaar van antiek, en heeft dit in het gehele interieur verwerkt. Daardoor heb je overal verrassende hoekjes. Zelfs complete gangen zijn ondergeschikt gemaakt aan de kunst. Het is als of je in een sprookje van duizend en een nacht wandelt. Ook een verzameling schilderijen met vrouwelijk naakt, bijvoorbeeld Mata Hari, ontbrak niet. Ze waren wel heel kuis weggestopt in wat donkere kamers, waardoor het alleen maar extra aandacht krijgt. Helaas ontdekten we zo ook vanmorgen pas de spa, waar je uitgebreid verwent kon worden, omringt door zoveel schoonheid. Hier hadden we nu geen tijd meer voor, want we moesten vertrekken naar Mount Bromo, een vulkaan die nog steeds actief is, en waar de zonsopkomst wereld beroemd is.

Wij hadden besloten om een hotel met uitzicht op de vulkaan te nemen, zodat we pas om drie uur in de nacht gewekt hoefden te worden om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Onderweg naar ons hotel heb ik nog een redelijk goede daad verricht. Een oude man duwde zijn becak, een bakfiets, voort over een gedeelte van de weg waar het asfalt werd vernieuwd. Hij kreeg het niet voor elkaar, dus sprongen we uit de auto om de man te helpen duwen. Hij kon echt niet meer. Zijn armen trilden van de inspanningen. Onder de gloeiende zon gaf ik ook een duw tegen de lading. Het effect was groot. De bakfiets lag nu met zijn wielen omhoog. De lading onder de fiets. Blijken dit grote zakken zand gevuld met zand te zijn. Iedere zak woog wel 75 kg. Omdat ik mij hieraan schuldig voelde, heb ik al mijn spieren bij elkaar gezocht en baal voor baal de bakfiets weer geladen. Toen ik weer wilden duwen, werd mij vriendelijk verzocht de operatie vanaf de zijkant van de weg te volgen. Hij had blijkbaar geen vertrouwen meer in mij.

Om kwart voor drie werden we beiden in onze mottenballenluchtkamer wakker van de regen. Eerst zachtjes maar een drie uur was het een tropische bui. Om kwart over drie topoverleg, want om halfvier zou de jeep arriveren om ons naar de top te brengen. De nachtwaker van het hotel, dat de rit voor niets zou zijn, omdat de berg in de wolken lag. Ook voor hij het risicovol, omdat de jeep zou slippen op de modderige bergpaden. Hij adviseerde ons de jeeptocht te cancelen. Met pijn in het hart hebben we dit gedaan. Daar gaat ons avontuur. Helaas geen ritje in het donker door de bergen. We willen echter heelhuids thuiskomen. Slapen konden we niet meer, dus werd er besloten vanaf het hotel een 500 meter te voet naar een ander panoramapunt te gaan. Wat zien we? Rijden er heel veel jeeps toch de bergen in. Waar ze vol met toeristen ineens vandaan komen is nog steeds een raadsel, maar wij hadden het niet meer. Marion bleef me maar wijzen op de mist om zo bij mij het leed te verzachten. Om kwart over vijf zou de zon opkomen. Trekt de mist vijf minuten van te voren helemaal weg, om zo nog meer baalgevoel bij ons te ontwikkelen. We hebben wel de zon gezien opkomen, maar een groot avontuur gemist.

We hebben teleurgesteld het bed opgezocht om nog een uurtje te slapen. Om zeven uur wachtte de nasi goreng al weer op ons.