Malang

Vandaag sta ik met de mond vol tanden. Ik weet niet veel te vertellen, omdat we negen uur in de auto hebben gezeten om in Malang te komen. Veel is al gezegd. Vanmorgen bij het uitchecken ging het mis. We kregen een rekening, waarop drie nachten vermeld stonden, die we echter al aan het boekingskantoor hadden betaald. Na een opmerking kregen we een tweede rekening, maar hier stonden nog steeds twee nachten vermeld. De derde rekening was correct, althans dat dachten wij, dus hebben we die met de Visa kaart betaald. Onderweg naar Malang kwamen we er achter dat ze ons de fietstocht hadden berekend, terwijl dit een speciale aanbieding was van de boekingssite. Ik heb via de mail een claim ingediend, en wacht nu af.

Onderweg zijn we door een teakplantage gereden. Teak wordt heden het groene goud genoemd. Uitleg hierover leerde ons dat een teakboom 100 jaar moet groeien om eerste klas teakhout te kunnen leveren. Dat betekend dus dat een kleinkind kan oogsten wat opa ooit heeft gepland. Opa en papa hebben de boom moeten onderhouden, maar hebben er geen cent aan verdiend. De familieband moet dan erg sterk zijn. Ook het winnen van het hout gebeurd op een speciale manier. Men zaagt eerst de grote wortels door. Daarna verwijderd men onder aan de stam de bast, zodat de boom geen water meer kan opzuigen uit de grond. Hij droogt dan op natuurlijke wijze op, en sterft af. Hierna wordt de stam omgehaald en het hout verwerkt. Overigens zijn de plantages allemaal in handen van de regering, die zodoende de schaarste en daarmee de prijs in de hand houdt.

Na een bezoek aan een grote waterval, kwamen we om vijf uur bij het hotel, Tugu te Malang, aan. Ze vonden ons zo leuk, dat ze ons meteen upgraden. We kregen een duurdere kamer aangeboden, dan dat we betaald hadden. Dit was een complete verassing. Het was een kamer en-suite. Een lees en TV gedeelte waar een fruitmand met drank op ons stond te wachten. Daarnaast een kingsize bed met negen kussens en een persoonlijke welkom brief met een gedicht. In de hoek een schrijftafel met een vers bloemstuk. Dit alles perfect afgerond met een badkamer, waar onze koningin jaloers van wordt. Blijkt het hotel in vele reisgidsen bekend te zijn om zijn geweldige antiekverzameling. We hebben dit dan ook deze avond in alle rust bewonderd.

Natuurlijk ging er weer wat mis. Marion wilde haar tas met alle bescheiden in de kluis stoppen, maar ze wist niet hoe deze in gebruik te nemen. Ik doe dus de kluisdeur dicht om onze pincode te kunnen intypen, begint de kluis al gelijk te loeien. Heel het hotel werd wakkergeschudt. Gelukkig hield het geloei na enkele minuten vanzelf op. Blijkbaar was de kluis buiten adem. We hebben hem verder maar niet meer geprobeerd.

’s Avonds heerlijk buiten aan het zwembad gegeten. Ik hoop echt dat we dit ook weer eens in Nederland kunnen doen. Heerlijk tot 11.00 uur buiten zitten. Hoewel de wijn nog duur was, konden we dit romantische moment niet zonder dit vocht laten passeren. Morgen hebben we maar vier uur te gaan, dus hebben we gevraagd om ons pas om elf uur op te pikken, zodat we nog enkele fijne uren in dit hotel kunnen doorbrengen. We moeten er nog niet aan denken dit hotel te moeten verlaten, maar wie weet wat ons morgen weer brengt.