Eerste dag Yogyakarta

Heerlijk vroeg aan het ontbijtbuffet tussen de palmbomen en de kalkoenen. Die moesten voor een Japanse dame met een bezemsteel verjaagd worden, anders durfde ze niet te ontbijten. Jammer want waar moeten deze door lelijkheid mooie vogels dit dan doen?

Om acht uur op pad naar een van de zeven door Unesco erkende wereldwonderen, Borobudur. Onderweg ernaar toe zijn we nog bij een sawa gestopt en hebben we geholpen bij de oogst van de rijst. Ik mocht van een vrouw een bijzonder soort mes in de hand nemen en proberen de rijsthalmen met een hand beweging door te snijden. Het lukte mij dus niet. Veel gelach van de dorpelingen, die natuurlijk in grote getalen op ons af kwamen. Uiteindelijke stonden ze mij toe het met twee handen te doen. Hierdoor kan ik nu zeggen dat ik in Indonesië mee geholpen heb de rijstoogst binnen te halen. Denk maar aan mij als je de volgende keer nasi haalt bij een chinees.

Op een grote parkeerplaats waar tientallen bussen stonden hielden we halt. Direct vlogen vele verkopers op ons af. Van alles probeerden ze ons te verkopen, maar allemaal waren, waar we later zeker veel spijt van zouden krijgen, dat we het hadden gekocht. Door deze haag van verkopers werden we naar een ticketkantoor geleidt voor buitenlanders. Natuurlijk kost het voor ons meer om de boeddhistische tempel te bezoeken, dan voor de binnenlanders. Het kost echter nog niet veel in dit land. Dat geldt overal. De entreeprijzen liggen hier laag, vergeleken met de hoge Europese prijzen. We hebben ook een gids gevraagd, welke direct klaar stond en ons beide van een batik rok voorzag. Hiermee toon je respect voor de tempel, wat ik overigens betwijfel, want ik liep compleet voor gek. Ook werd dringend aangeraden de gratis ter beschikking gestelde drank te nuttigen, voordat we de tocht naar de tempel ondernamen. Niet zelden vielen toeristen flauw van de hitte. De tempel is een grote stenen massa, die de warmte van de zon opslaat en deze op het heetst van de dag weer vrijgeeft. Het is alsof je over een oven wandelt. We hadden de boeddhatempel echter nog niet gezien. Maar na een korte wandeling door het goed onderhouden park, doemde ineens de tempel op. Hier word je toch even stil van. Je voelt meteen een religieuze sfeer om je heen hangen. Bij mij heel even, maar Marion had er duidelijk langer last van. Overigens merkte wij niets meer van de vulkaanuitbarsting uit 2010, die ervoor zorgde dat er 400 doden onder de bevolking vielen, dat de gehele tempel en het park onder een dikke laag lava-as verdween, en dat er geen boom of struik meer was te bekennen in het park. Verwonderlijk hoe snel de natuur zich hersteld. De gids had bij iedere uitgehouwen tafereel, volgens mij 160 in totaal, een verhaal. Als je de gehele tempel vier keer had rondgewandeld, had je het stripverhaal uit. Drie of vier figuren waren al voldoende voor de gids om een levenswijsheid uit te leggen. Mijn interpretatie van diezelfde drie of vier figuren was natuurlijk helemaal fout. Ik heb me er maar bij neer gelegd. Tijdens deze lessen werden we echter om de haverklap gevraagd om als fotomodel te figureren. We wilden niet onbeleefd zijn, dus gingen we hier graag op in. Op een gegeven moment werden we echter bedolven onder de verzoeken, en waren we bijna onze gids kwijt. Hadden we per foto tien cent gevraagd, dan hadden we onze hele vakantie betaald gekregen. Allemaal wilden ze mijn boeddhabuik vasthouden, en vlijden ze hun hoofd tegen mijn schouder. Hoeveel moet een man nog verdragen, voordat hij in het Nirwana komt. Als filmsterren werden we via de achteruitgang naar onze auto geleid.

Op naar het Sheraton Mustika hotel te Yogyakarta. Dit is het mooiste en het vreemdste hotel, wat we deze reis hebben meegemaakt. Je rijdt namelijk voor op de zevende verdieping, waar men je in een geweldig grote lounge met een drankje ontvangt. Na het welkomswoord ga je niet met de lift omhoog naar je kamer, maar na beneden. Kom je op je kamer dan blijk je een geweldig uitzicht te hebben op de stad, die in het dal ligt. Dus de kamers zijn tegen de rotswand geplakt. Het zwembad waar je over weg kijkt, is geïnspireerd door Borobudur. Vele waterspuwers maken het een fantastisch festijn hier te mogen zwemmen. We zullen er de komende dagen veel in liggen.

’s Avonds zijn we wat gaan drinken in de lounge. We hadden net ons drankje besteld toen een orkestje inzette. We werden speciaal welkom geheten door de zangeres. Niet omdat we inmiddels zo beroemd zijn, maar omdat we de enigste gasten waren. Na deze lieve woorden, durfden we niet meer op te staan om te gaan eten. We zijn dan ook laat op de avond met honger naar bed gegaan.