Baturraden

Iedere morgen begint met het zelfde ritueel. Vroeg uit de veren en ons zelf verzorgen. Daarna op zoek naar het ontbijtbuffet. Een tafeltje uitzoeken, waar vandaan we de overige gasten kunnen bespieden. Koffie of thee bestellen en de tafel zo veranderen dat de andere gasten weten, dat het onze tafel is. We willen tenslotte onze observatietafel niet afstaan aan andere ontbijters. Dan direct door naar een man die wel eens voor hete vuren staat, maar als ik hem zie, staat hij er achter. Ik kijk hem dan strak aan en zeg: two fried eggs, sunny side up, well done! Ik voel me dan net geheim agent Bond, James Bond, alleen blaas ik nog net niet mijn vinger uit. Na deze twee eieren kan de dag al niet meer kapot.

Het gebied waar we vandaag doorheen reden op weg naar Badurraden, is zacht glooiend en behoort tot het mooiste gedeelte van West-Java. Dit komt door de jawa’s die hier talrijk en zeer grillig tegen de heuvels zijn aangelegd. We hebben hier dan ook erg veel foto’s geschoten. Waar we ook stopten, we werden direct door dorpelingen omringt, die graag op de foto wilden. Zo ook een Urang Utan, die zich had verkleed als politieagent en onze chauffeur controleerde. Wat hadden we een geluk, dat we juist vanmorgen van rijder hadden gewisseld. Het heeft zo moeten zijn. Geluk hadden we ook met de andere rijstijl. Nu verliep onze rit vloeiend. Van schudden hadden we geen last meer en ook de hier voorkomende Javaanse tijger zou moeite hebben ons bij te houden. Dit dier kom je in Midden-Java overal tegen als symbool van deze streek. We zijn bij een sago fabriek geweest. Sago wordt gemaakt van de vezels van de binnenzijde van de bast van een boom. Deze vezels worden fijn gemalen, en vervolgens gewassen en in de zon gedroogd. Vreemd dat het nog te eten is ook. Ook zijn we langs een rivier gestopt, waar ze staande in het water met een mand het zand van de bodem schrapen, en dit in een roeiboot kiepen. Daarna wordt de roeiboot 500 meter verder naar de kant getrokken, om het zand van de boot in een trolley te scheppen, die op een hellingbaan stond. Vol wordt de trolley aan een kabel naar boven getrokken, waar hij wordt leeg gekieperd. Als er dan een vrachtauto komt, wordt deze weer met een schep volgeladen. Makkelijk hè, om werk te zoeken. Het zand wordt zo minstens vier keer opgeschept om in een laadbak te belanden. Ik had dit proces al lang verbeterd, ook zonder gebruik van elektra. Met vertrokken mond, omdat ik moeite had deze dicht te houden, hebben we onze reis voort gezet. Voor de vrouwen nog de moeite waard te vermelden, dat veel van deze mannen volledig naakt hun werk in het water verrichten. Door het zware werk zijn ze op zeer natuurlijke wijze gespierd en bronsbruin gekleurd. Zelfs ik vond het mooie lijven.

's Middags ieder twee voorgerechten besteld, maar op tafel bleken het wel vier hoofdgerechten. Ik bedoel geen culinaire, maar echt volle borden. Het smaakte wel culinair en we hebben de kok hiervoor ook bedankt. Het woord culinair kende hij echter niet. We hebben het ook niet uitgelegd, anders worden beslist de porties kleiner voor toekomstige gasten.

Pas om zes uur kwamen we in het driesterrenhotel aan. Beter is er niet, dus we hadden geen keuze. Dit betekend een sobere kamer, zonder airco, maar de ramen kunnen wel open. Een restaurant met vlekken in de tafelkleedjes. Werkelijk geen een kleedje gevonden, waarin ze niet voorkwamen. Verouderde badkamer met tegeltjes die kapot zijn. Geen bediening aan de tafels en als klap op de vuurpijl : warme cola. Niet te drinken !!!