Laatste dag Bandung

Wat een romantische nacht hebben we beleefd. Er zit geen kapok meer in ons waterbed. Vanmorgen kregen we met moeite onze oogluiken open. Het wordt saai, maar zo’n ontbijt hebben we nog niet gehad. Ze hadden zelfs om acht uur ’s morgens ijshoorntjes en lolly’s voor de liefhebber. Dit vonden we toch echt te vroeg in Bandung. Letterlijk vertaald is het de bloemenstad, die ook nog Parijse stad van Java wordt genoemd. Toen ik vroeg waar de bloemen te zien zijn, moesten ze lachen. Bloemen staat hier voor vrouwen die geld vragen voor hun diensten. Dit is nog een overblijfsel van de Nederlandse invloeden. Men keek mij nog eens goed aan, en zij toen tegen mij: U wilt toch echt niet weten waar U bloemen kunt plukken? Natuurlijk niet, hoe komt U daarbij? gaf ik maar als antwoord. Veel Indonesiërs vinden het een modelstad. Ook is dit de stad waar tante Eef 55 jaar geleden het jawoord gaf aan een man, die haar drie jaar later heeft ontvoert naar Nederland. Het Bandung van toen had maximaal 2 miljoen inwoners terwijl het er nu minimaal 12 miljoen zijn. Ik vermoed dan ook dat de herinneringen inmiddels mooier zijn dan de werkelijkheid.

Omdat de zon nog niet fel scheen zijn we eerst naar de actieve krater gereden. Het uitzicht vanaf de kratermond is naar beide zijden mooi. Kijk je de krater 500 meter diep in, dan zie je niets anders dan grijze woeste rotsblokken met een klein meertje. Naast dit meer kwam nog stoom omhoog van 98 graden. Dit alles gaat vergezeld van een rotte eieren stank. Keek je vanuit de krater naar Bandung, dan had je een geweldig panorama. Eerst de theeplantages, daarna enkele heetwaterbronnen en heel in de verte Bandung. Onze chauffeur beveelde ons een wandeling aan, die van deze krater naar het kleinere broertje leidde. Neem geen gids, want het pad is niet te missen, en een gids voegt weinig toe. Dus vrolijk zijn advies opgevolgd, maar dit was buiten de waard gerekend. Deze stond inderdaad buiten ons op te wachten, en verbood ons de wandeling alleen te maken. We moesten 250.000 Roepie betalen en dan mochten we vergezeld door hem de wandeling door het natuurpark maken. Ik vond dit nergens op slaan. We hadden immers al entree tot het park betaald. Moeten we nu ook nog betalen om er weer uit te komen. Dit had ik nog nergens ter wereld mee gemaakt. Is dit nieuwe marketing ten gevolge van de crisis? We hadden geen keus, onze chauffeur was met de auto al naar beneden gereden om ons daar op te wachten, en boven op een krater heb je geen WIFI en ook geen GSM. Ik heb luid en duidelijk kenbaar gemaakt dat dit riekt naar oplichting, zodat iedereen bij de krater ervan mee kon genieten. Na deze show hebben we betaald, en van de wandeling en de gids genoten. Twee en een halve kilometer afdaling door het oerwoud, een tocht van ongeveer een uur, waarbij we biologisch werden bijgeschoold. Marion dan. Ik wist het wel. Sterker nog, ik wist het beter dan de gids. Onderweg nog een groep Gibbons in de bomen zien hangen. Wij vonden hen interessanter dan zij ons. Hoe de gids ook stond te oe-oe-oeien, ze kwamen niet uit de hoge bomen. Van dit alles hadden we dorst gekregen, dus op naar een theefabriek.
Hier kregen we een rondleiding van een gepensioneerde, die beweerde Engels te spreken. Had hij Russisch of Chinees gezegd, dan had ik hem eerder geloofd. Veel bewondering kregen wij voor de theepluksters, die in de zon hele berghellingen van theeblaadjes ontdoen. Onze garnalenpelsters verbleken hierbij. De doosjes thee, die we ter herinnering kregen, gingen linea recta naar onze chauffeur, want die vond deze thee natuurlijk het einde.

Onze chauffeur kan er overigens wat van. De hellingproef hoeven ze hier niet te kunnen bij het rijexamen. Ook van bergop rijden heeft hij geen kaas gegeten. Veel te vaak in de verkeerde versnelling. En zakten we met de snelheid bijna terug tot stilstand, zodat je de scharrelkippen ons nog zag voorbij wandelen, dan schakelde hij pas terug. Komen we eindelijk weer een beetje op snelheid, dus zijn we van die kippen verlost, schakelt hij over en wacht net zo lang met gas geven, dat de auto alleen nog kreunend verder kan. Marion was bang, dat de auto achteruit zou gaan in plaats van vooruit. Ik kon haar gerust stellen, omdat een auto in zijn versnelling niet achteruit kan. Hortend en stotend kwamen we weer in Bandung aan. Hier wilden we de pasar(overdekte markt) bezoeken in het centrum van de stad. Wat we niet wisten is, dat vrouwen drie dagen nodig hebben om te shoppen in de stad. Een dag om er te komen, een dag om te kopen en een dag om er weer uit te komen. Wij hebben dit in een middag gepropt. Een haast onmogelijke opgave. Niet alleen zijn de straten overvol met verkeer, maar op en langs deze straten staat alles uitgestald. Hier loopt en scootert iedereen tussendoor. Een heel spectakel. Wel weer veel geleerd over de uitgestalde waar. Onze chauffeur houdt duidelijk van zijn land met zijn gebruiken en gewoonten. De meeste mensen zijn hier trots op hun land, hoe armoedig ze er soms ook bijlopen.

’s Avonds in het hotel nog een verrassing. De chauffeur belde of hij even op onze kamer mocht komen. Zo iets komt nooit voor, dus wij dachten: Wat heeft hij nou weer aan zijn fiets hangen. Bleek het zijn rijbewijs te zijn. Die was verlopen en de verlenging was in Bandung niet gelukt. Nou daar sta je dan, midden op Java zonder chauffeur. Blij dat we bergop niet meer hoeven schudden, maar minder blij dat we helemaal niet meer vooruit komen. De oplossing was echter geniaal. Hij had een broer met rijbewijs, en die kon vannacht met de trein komen, zodat hij morgenvroeg het stuur van zijn broer kan overnemen. Hij spreekt echter geen Engels en daarom nemen we vanaf morgen twee Indonesiërs mee op sleeptouw. Luxe hè !