Eerste dag Bandung

De kok stond vanmorgen al vanaf zes uur naast zijn nieuwe Valentijn creatie. Met een pollepel in de hand, waakte hij ervoor dat niemand een stuk van het hart afbrak. Dit was Marion ook echt niet van plan, want wat moet je met een gebroken hart op Valentijn. Nee, wij hielden het bij enkele overheerlijke croissants met roomboter en jam bestreken. Ook nog twee gebakken eieren en enkele kopjes thee. We moesten onze darmen namelijk niet uitdagen.

Vervolgens op pad naar onze eerste pitstop: Bogor, waar in het hart van de stad een gigantische botanische tuin door de Nederlanders is aangelegd. “Buitenzorg” is werkelijk een schitterend park en eerlijk verdeeld tussen de president en het volk. Ieder de helft. Deze helft is ruim voldoende om een hele dag in rond te wandelen, maar wij deden het op zijn Japans. Binnen een uur hadden wij gezien dat de tuinmannen alle aandacht hadden voor het groen, maar zo gauw er water in zicht kwam, was er geen onderhoudsman te zien. De beken en zelfs de rivier die door het park slingert lagen vol met plastic afval. Iedereen in Indonesië beschouwt water als een vuilnisbelt voor plastic. Wat zou het een hele verbetering zijn, als men dat verandert. Genoeg geklaagd. Het park is hier te mooi voor met zijn meer dan 1500 verschillende soorten bomen. Enkele stammen zo groot, dat je ze nog niet met een heel elftal omarmt. Ook reusachtige bamboebossen, waarvan je de toppen niet meer kunt zien. Onze chauffeur had hier echter geen tijd voor, want hij wilde weer naar het volgende reisdoel. Dit was een gamelanfabriek, waar ik ben afgezet. Zitten hier een stel mensen rondom een steenkolenvuur te wachten totdat een bronzen deksel warm genoeg was om deze te bewerken. Meer was er niet te zien, maar bij het weggaan wezen ze op een stoel waarop een briefje van 50000 Roepie lag. Of ik niets was vergeten. Aangezien achter de stookplaats nog een ruimte was en er daar gamelanmuziek vandaan kwam, dacht ik: We zijn pas bij het begin en doneerde dus een briefje van 50000 Roepie. Inderdaad de volgende ruimte herbergde een stel houtbewerkers. Dezen maakten het onderstel voor die bronzen pannen. Hierna was de gamelan klaar. Hadden ze bij de uitgang weer een stoel neergezet met waarschijnlijk mijn eerste briefje van 50000 Roepie. Of ik niet wat was vergeten. Vijf vingers wezen naar de stoel en negen ogen keken mij aan. Zo raakte ik in enkele minuten tijd 100000 Roepie kwijt. Iets waar ze hier een dag voor werken. We hebben nog nooit zulke gelukzalige mensen in zulke erbarmelijke omstandigheden achtergelaten.

Wajangpoppenfabriek was ons volgende doel. Ook hier zat de hele familie op de grond, in een ruimte niet groter dan de helft van onze paardenstal. We werden in het Nederlands aller vriendelijks ontvangen, en kregen een kopje thee met pisang goreng aangeboden. Heerlijk. Daarna werden er allerlei trucs uitgehaald, om ons met een echte Wajang pop naar huis te sturen. Dit hebben we gelukkig weerstaan, al koste mij dat weer 50000 Roepie. Bogor wordt zo wel een dure stad voor mij, dus weg hier. Op pad naar Bandung, ons einddoel voor vandaag.

Onderweg hebben we lekker geluncht, met voor de afwisseling Nasi Goreng Special. We eten dit bijna twee keer per dag, volgens Indonesische gewoonte. De chauffeur eet dan Nasi Goreng, zonder ei. Wel was het bijzonder dat de directeur, met een van zijn op traditionele wijze geklede medewerker, ons aan tafel heel formeel in het Nederlands kwam bedanken, omdat wij zijn restaurant hadden uitgekozen om te lunchen. Het was ook heel bijzonder want wij waren de enigste gasten in het restaurant waar voor 200 man was gedekt. We kregen ieder dan ook een doosje speciale thee aangeboden. We waren te verbijsterd om hem te bedanken. Hij vluchtte dan ook direct met zijn medewerker.

Snel onze reis vervolgt, want we moesten nog door de bergen. In deze bergen lagen enkele steengroeven verstopt. We merkten dat door de langzaam voor ons omhoog kruipende vrachtauto’s met steenbrokken. De achterkant geheel open. Af en toe rolde ook een steen van de truck. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als je hier direct achter rijdt. Tijdens de klim kwamen we verspreid vier vrachtwagens tegen, die in de berm stonden met een gebroken achteras. Te zwaar geladen of slecht onderhoud. Ik hoopte het eerste, want er zat ook met enige regelmaat zo’n zware jongen achter ons. Wat gebeurt er als bergafwaarts zijn remmen het begeven. We hebben dan ook meer achter dan voor ons gekeken bij de afdaling.

Het hotel in Bandung kregen we om halfzes in zicht. Snel even een uiltje knappen, want ik had een Valentijns diner voor Marion geregeld. Wederom helemaal alleen gingen wij om zeven uur aan tafel, die geheel was besprenkeld met rozenblaadjes. Een mooi bloemstuk en kaarsje complimenteerde het geheel. De open ruimte was versiert met hartjesballonnen. Ook de kolommen werden omarmt door een roze strik. Terwijl de ober ons op ons gemak stelde, begon het driemansorkest zwoel te spelen. Daar zaten we met zijn tweeën, omringt door een vijftal bedienden. We voelden ons echt geen Valentijn. Ze hadden zeker op 50 gasten gerekend, gezien de hoeveelheid aangeklede tafels. Begon het als klap op de vuurpijl bij ons voorgerecht tropisch te regenen. Er brak echt paniek uit, want vele tafels met stoelen stonden in de regen en moesten gered worden. Nog meer medewerkers werden op gegameland, waardoor ook dit probleem weer snel van de wereld was. We hebben vervolgens lekker genoten van deze Valentijns avond. Marion kreeg van mij aan het eind van de avond een roos aangeboden. Haar avond kon niet meer stuk. Of we nog gaan slapen, dat weet ik morgen.