Eerste dag Jakarta

De zon was me niet vergeten. Hij heeft vandaag nog nooit zo heet geschenen. Zelfs onze chauffeur kreeg een zweetdruppeltje op zijn voorhoofd. Ik daarentegen kon gewoon niet meer op mijn stoel blijven zitten, en belandde bij iedere afremming tussen de stoelen. Zo nat was ik.

Vanmorgen eerst alleen wat toast gegeten. Toch wel zonde als je ziet wat je hier allemaal gepresenteerd krijgt bij een ontbijtbuffet. Ik voelde me net een moslim in de Ramadan. Daarna naar de luchthaven van Padang om ons vliegtuig naar Jakarta te nemen. Alles ging goed, en we stonden al vroeg bij de incheck balie. Marion werd hier herhaaldelijk op haar schouders getikt, met daarbij de kreet: bag, bag, bag en nog eens bag. Ja wat moet je als een bewaker van het vliegtuig je voor zak uitscheld. We waren heel verbaasd want we deden toch niets. We stonden netjes in de rij op onze beurt te wachten en probeerden zo veel mogelijk naar de mensen om ons heen te lachen. We waren ook hier weer de enigste westerlingen, dus het bekijken meer dan waard. Allebei wegen we twee keer zoveel als een gemiddelde Sumatraan, en ik ben daarbij ook nog eens twee keer zo groot. Eindelijk ging er bij Marion een lichtje branden. Ze miste haar handtas. Dit was al vele malen door de roeptoeter op de luchthaven rond geslingerd, maar wij verstaan nog maar zeven woorden Indonesisch. Gelukkig voor ons had de beveiliging een onderzoek uitgevoerd, en was gestuit op een pasfoto van Marion in de portemonnee. Daarna was het een koud kunstje om haar te traceren. Wat waren we blij dat we alles bijtijds terug hadden. Wat moeten we zonder geld, paspoorten, thuisvlucht tickets, fotocamera met wel 1000 foto’s en de rest. De heilige Antonius heeft ons bijgestaan.

De vlucht verliep gladjes. We konden als laatste passagiers onze bagage van de loopband plukken, waardoor we gestrest naar de uitgang liepen. Hier liep de bloeddruk nog verder op, want onze nieuwe chauffeur was in geen velden of wegen te zien. Stond hij bij 1B terwijl wij bij 1A naar buiten liepen. Ik denk dat ik vanavond maar twee Simvastatine pillen neem, hopelijk zakt dan de bloeddruk weer. De kennismaking verliep giechelend, maar later bleek dat hij zijn zenuwen snel de baas werd.

We kregen een sightseeing van Jakarta. Wat ons direct opvalt: het enorme verkeer, de eerste fietsen, de eerste bedelaars en verkopers bij de stoplichten. Die werkelijk alles aanbieden. Tijdschriften, plumeaus, carnavalsmaskers en wippende paaskuikens. Je merkt ook dat je met 12.000.002 personen in deze stad verkeert. We zijn ook in de haven gaan kijken. Hier wordt nog veel met de hand gelost. Balen van 50 kg met zand, cement of cacao werden in de hete zon gelost. Overigens heb ik geen enkel normaal schip gezien. De zeeschepen waren van hout, maar in zo’n slechte staat dat afbreken nog te veel moeite is. Gewoon de zon nog enkele weken zijn werk laten doen, en er blijft niets meer van het schip over. Geen arbeidsinspectie gezien. Overigens ook geen water, want het zicht hierop werd ontnomen door de vele plastic troep die op het water dreef.

Vlug weg hier, en snel een hotel opgezocht. We wilden inchecken, maar kregen te horen dat de speciale prijs voor ons € 150,00 per nacht was, terwijl ik op de luchthaven bij Expedia een prijs van € 85,00 had gezien. We kregen deze prijs aan de balie niet, maar men deed ons de suggestie in de lobby van het hotel via Expedia te boeken. Daarom bij een vruchtensapje binnen een minuut de boeking via de I-pad verricht. Ons sapje was op dus op naar onze kamer, maar dat was een misvatting. Wij hadden wel een bevestiging in het Nederlands, maar het hotel niet van Expedia, dus kregen we geen kamer, want zo is hun werkwijze. Na twee uur werd ik het zat. Expedia Nederland gebeld, maar die konden niet helpen. Ik moest in Amerika wezen. Dit kantoor gebeld, waar ik te woord werd gestaan door een Amerikaan die denkt dat heel de wereld vloeiend Amerikaans spreekt. Uiteindelijk, bij nadering van mijn kookpunt, begrepen ze aan de andere kant van de lijn, dat ze nog een keer een bevestigingsfax naar het hotel zouden sturen. Werd juist op dat moment geroepen dat ze de fax binnen hadden. Met duizend excuses, want ze hadden deze al bijna twee uur geleden ontvangen, maar het was te druk geweest om de reservering te verwerken. Ik denk dat ik vanavond maar drie Simvastatine pillen neem, misschien is morgen mijn bloeddruk iets gezakt.