Padang

De strip met pillen hebben in ieder geval vanmorgen hun werk nog niet gedaan. Maar dat mag de pret niet drukken. Na het ontbijt op pad naar het vijf kilometer verderop gelegen handwerkdorp Kota Gadang. Helaas probeerden enkele verlaten Paris-Dakar rijders, die ook in ons hotel hebben geslapen, roet in het eten te gooien. Zeker 20, van vele stickers voorziene off-the-road wagens, blokkeerden de weg. Aangezien zij de politie op hun hand hadden, konden wij niets anders doen dan een binnendoor weg nemen. Eerst via een smal weggetje het ravijn in, en vervolgens proberen hier weer uit te komen. Na een uur waren we daar in geslaagd. Erg was dit niet, want zo zagen we nog eens wat. In Kota Gadang zijn we eerst naar een bekende zilversmid gegaan, die ons probeerde af te zetten. Uiteraard lukte dat niet want later kochten we hetzelfde zilverwerk, een typisch Menangkabau huis, voor minder dan 30 % van zijn absolute minimum prijs. Mooi stukje huisvlijt. Veel vrouwen in dit dorp verveelden zich dood, en daarom hebben ze in een dorpsvergadering besloten om met zijn allen te gaan borduren of te gaan zilver smeden. Nu is het een van de bekendste dorpen voor deze produkten op Sumatra. Als we thuis zijn, ga ik ook een dorpsvergadering plannen in Knegsel, om dit idee uit te werken. Zo kunnen de bungalow vrouwen van Knegsel eindelijk ook eens iets zinnigs doen. De vrouw waar wij iets kochten, stond raar te kijken, omdat ze van Nederlanders gewend was: Kijken niet kopen. Ze bedankte ons door een excursie in het dorp te geven. Eerst naar het huis van haar zuster, waar nog wat werd verbeterd aan ons zilveren huisje. Toen naar het huis van haar man. Een groot huis, maar binnen stond bijna niets. Een salontafel met vier zitplaatsen en een kleine opbergkast. Verder in de grote ruimte een rek om je schoenen in op te bergen, want overal waar we komen, moesten we onze schoenen uit doen. Niet erg verstandig van ze, want als je al dagen in dezelfde schoenen loopt bij een temperatuur van 35 graden, dan kunnen de schoenen behoorlijk ruiken. Je hoeft niet erg je best te doen, deze terug te vinden. In de tuin van dit huis heeft Marion met een stok een avocado uit een boom gemept. Deze werd door de vrouw des huizes direct leeg gelepeld en overgoten met suiker en honing. Samen hebben ze ervan genoten, terwijl ik lijdzaam toekeek met mijn opgezwollen buik.

Graag wilde ze ons nog naar een heer van 82 leiden, omdat deze nog Hollands sprak. Inderdaad hij stond in zijn tuin te zwoegen en sprak ons meteen in onze landstaal aan. Gelijk werden we uitgenodigd binnen thee met citroen te drinken. In het gesprek dat volgde, hoorden wij dat hij in 1947 tegen de Hollanders had gevochten. Hij herinnerde zich nog goed dat hij dagen op een kok in het leger had geschoten, maar dat deze alle kogels met een koekenpan van zich afsloeg. Toen ik vroeg hoe hij heette, wist hij alleen de voornaam te herinneren: Leo. Ik heb maar niet verteld dat hij vergeefs op ons vader had geschoten. Heel vriendelijk hebben we hier afscheid genomen, met de belofte enkele foto’s op te sturen.

Andreas, onze chauffeur stond te popelen om ons naar Padang te brengen. Een ritje van twee uur, maar dat zegt op Sumatra niets. Drie uur later kwamen we in het hotel te Padang aan. Heerlijk gelegen aan zee, waar we de hele tijd op het balkon hebben gekeken naar de ondergaande zon. Het laatste stukje wilden we romantisch op het strand beleven. Dus snel de lift gepakt en slechts enkele minuten later stonden we op het strand. De zon vond deze romantische scene niet om aan te zien, dus was hij al stiekem in zee verdwenen. Jammer, maar morgen zien we die koperen ploert weer.