Laatste dag Bukittinggi

We gunnen ieder zijn religie, maar 10 dagen in Indonesië, heeft ons gevoel bevestigd dat het islamitisch geloof in Nederland niet fundamentalistisch moet worden. De mensen hier worden ’s nachts om vier uur al opgeroepen tot gebed. Dit een uur lang in een taal, die werkelijk niemand in Indonesië verstaat. Dit gejank wordt in totaal vijf keer per dag door gigantische luidsprekers verspreid. Ze kunnen de imams beter op de hei zetten om te “Mekka”-ren. Als het geloof zo sterk is, dan moet het zichzelf dragen, en niet continue dwingend worden opgelegd.

Heerlijk ontbeten vanmorgen. We blijven als enige westerlingen in dit hotel bekijks houden. Ook hebben we aan belangstelling op straat niet te klagen. Veel mensen willen weten waar we vandaan komen. Blanda is dan ons antwoord, waarop ze direct over voetbal en PSV beginnen. Het is altijd nog beter dan de hoeren en drugs van Amsterdam, maar hebben wij echt geen ander imago in Indonesië? Ik heb al enkele Nederlandse woorden genoemd die ook hier worden gebruikt, daarom ga ik nu niet schrijven dat het woord gratis er ook een van is. We dragen dit negatieve beeld toch al over heel de wereld.

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan om van de natuur te gaan genieten. Via een werkelijk schitterende slingerweg, belanden we in een kloof. Hier hebben we van de verschillende vruchten geproefd en van de stilte genoten. In de bloemen van insecten etende planten maken de bewoners een soort koekje, waarin kaneel en kokos was verwerkt. Het smaakte best goed, alleen blijft het vreemd om dit uit een insectenvanger op te peuzelen. Op de terugweg naar Bukittinggi zijn we gestopt bij een huis met allemaal kroepoek in de tuin. Dit lag daar een dagje te drogen, waarna het klaar was om te worden gefrituurd. Later zagen we dat deze stukjes allemaal met de hand worden gemaakt. Een klein stukje pastamengsel wordt door de vrouw des huizes plat gerold, en op een vlechtwerk van bladeren gelegd. De heer des huizes kijkt hierbij tevreden toe, en steekt geen hand uit. Wanneer komt die tijd weer terug in Nederland. Progressie is niet altijd een vooruitgang. Eten we de volgende keer kroepoek, dan zullen we toch denken aan het werk wat het heeft gekost. Van morgen bij het ontbijt moest ik ook de neiging onderdrukken om een Indonesiër op zijn plaats te zetten. Hij schepte een vol bord nasi goreng op, maar at er vervolgens geen lepel van op. Om rijst te produceren staan mensen tot hun knieën gebukt in de modder, en daarbij moeten ze ook nog een temperatuur van ongeveer 40 graden trotseren. Je mag toch verwachten van een lokale bewoner dat hij daar bij stilstaat als hij deze rijst verspilt. Zeker als je weet dat het grootste gedeelte van het volk dagelijks moet zien te overleven. Met 1000 Roepia zijn ze al heel blij. Dit is 10 cent.

In deze omgeving staan vele rijk versierde Minangkabau huizen, waar hele grote families wonen. Deze zijn herkenbaar aan hun daken in de vorm van een buffelhoren. Bij de Minangkabauers zijn de vrouwen de baas. De bloedlijn wordt ook via de vrouwen voort gezet. Dus kinderen krijgen de achternaam van de moeder. Blijkbaar heeft dit er voor gezorgd, dat dit gedeelte van Sumatra het welvarendste is. De meesten zijn ook hoogopgeleid. Onze studenten klagen wel eens dat hun kot niet groot is. Ik nodig ze uit hier een weekje in een studentenkot te leven. Dit is een hondenhok op pootjes. Weliswaar niet voor een poedel, maar voor een Deense dog. Dus 1.20 x 1.20 meter en gemaakt van hout, dat nog nooit door een verfkwast is geaaid. Binnen een houten vloer, waarop wordt geslapen, en verder niets. Hiervan staan er tientallen rond een school. Haal je dan een diploma dan heb je ook echt iets gepresteerd.

Ons middagmaal bestond uit een diner Minangkabau stijl. Vele tientallen gerechten worden op tafel gezet, en je betaalt uiteindelijk alleen wat je hebt aangeraakt. Minpuntje hiervan is dat alle gerechten ’s morgens worden gekookt en dus koud zijn. Gelukkig was het water warm , wat we erbij te drinken kregen. Dit alles heeft ervoor gezorgd, dat ik het resultaat door mijn vingers laat glippen. Ik heb dan ook een strip stoppillen geslikt en hoop zo morgen de zaak weer in de hand te hebben. Bij het ontwaken zal ik het weten.