Eerste dag Bukittinggi

De mieren ontbeten vanmorgen gezellig met ons mee. Vrolijk liepen ze over onze tafel en enkele probeerden via onze armen ons hoofd te bereiken. Gelukkig wist ik ze op tijd met mijn vingers weg te schieten. We moesten gisterenavond doorgeven hoe laat we wilden ontbijten. Dat was voor het eerst. Waarschijnlijk wilde dit hotel voorkomen dat de kok vroegtijdig overspannen naar huis gaat. Van het ontbijt zelf werd ik niet overspannen. Het begon goed met een bordje verse ananas schijfjes. Hierbij kregen we Indonesische koffie geserveerd. Je kent dat wel. Koffie met heel veel drab onderin. Goed te drinken als je maar op tijd weet te stoppen. Vervolgens kregen we een bordje met een gebakken ei, drie geroosterde sneetjes brood, een kuipje boter en jam. Het gebakken ei was ’s morgens om zes uur al gebakken, dus steenkoud toen wij het opaten. Vele restaurants koken en bakken al heel vroeg in de morgen, en serveren dan de gerechten koud. Hiervoor waren we gewaarschuwd, dus het verraste ons niet.

Onze chauffeur stond al te popelen om ons naar Bukittinggi te brengen. We dachten een ritje van ongeveer vijf uur. Maar het werd een ritje van acht tot vijf. Niet dat de weg slecht was. Deze was deze keer heel behoorlijk. Maar we hadden ons even verkeken over de afstand. Ook ligt de gemiddelde snelheid op ongeveer 40 km. per uur. De weg voert namelijk door het gebergte en telt daarom vele haarspeldbochten. Meestal volgden we een rivier, waarin delvers koortsachtig op zoek waren naar halfedelstenen. Onderweg zijn we bij een kruidentuin gestopt. Marion kon de vele Aziatische kruiden zo opnoemen. Toch zijn er nog enkele die we niet kennen. Ook brengt dit land verscheidene vruchten voort, waarvan we het bestaan niet kenden. In deze tuin zagen we een aap aan een ketting zitten. Toen we vroegen waarom dit was, kregen we een demonstratie van deze aap. Hij was gedresseerd om kokosnoten hoog uit de boom te plukken. In een mum van tijd zat hij hoog in de kokosboom en draaide daar net zo lang aan een kokosnoot tot deze losliet. De baas gaf dan aan of hij er nog een moest plukken, of naar beneden mocht komen. Mocht hij denken “Jullie bekijken het maar” dan belette een lang touw zijn vluchten. Op de grond werd hij weer kort aan een paal gebonden. Eigenlijk heel zielig.

Vele van deze kruiden werden na het plukken gedroogd voor het huis. Maar ook cacao, koffie, rijst, mais en zelfs houten balken. Was er niet genoeg ruimte voor het huis of was de oogst groter dan verwacht, dan werd er een stuk van de weg in beslag genomen. Dit werd aangegeven door een meter voor en achter de droogplaats een obstakel te plaatsen. Geen chauffeur die zich er druk om maakte dat hij vol in de remmen moest, omdat er weer een wegversmalling was.

Om vier uur begon het weer traditiegetrouw te regenen. Alleen waren we nu nog onderweg. De mooie geasfalteerde bergweg veranderde al vlug in een snelstromende rivier. Onze auto was daar echter op voorbereid, want uit de velgen klapten roeispanen, zodat we gewoon onze route konden blijven vervolgen. Om vijf uur meerden we bij het hotel af. Dit is tot nu toe het mooiste hotel van onze reis, namelijk The Hills in Bukittinggi. Jullie vinden het wel op internet. Hier hebben we weer voor het eerst biefstuk gegeten, en die smaakte voortreffelijk, zonder mieren.