Sipirok

In de digitale telegraaf lazen we dat men zich nu al zorgen maakt over de eventuele gaten die er gaan vallen in het wegdek als de dooi intreedt. Gelukkig maken de Indonesiërs zich daar absoluut niet druk over op Sumatra, want dan liep er op deze aardbol geen Indonesiër meer rond. Allemaal overleden aan een hartkwaal.

We zijn vandaag naar Siripok gereden, een stad 900 meter boven de zeespiegel. Een ritje van ongeveer zes uur. Om halfzeven zijn we al bij ons hotel vertrokken, zodat we zeker het pontje, welke om zeven uur vertrok, konden halen. We waren er zo vroeg, dat het ticketbureau nog niet open was. Geen straf want zo konden we de mensen zichzelf en hun kleren zien wassen in het meer, waarbij de zonopkomst een welkome achtergrond vormde. Niet veel later mochten de auto’s achterwaards het pontje oprijden, waarna de een uur durende oversteek begon. Ze hebben hier nog nooit van de Harold of Free Enterprise gehoord. De deur in het voorsteven werd slechts enkele centimeters gelicht, voordat het ruime sop werd genomen. Toch zijn we droog aan de overkant beland, waarna we eerst gingen ontbijten met een laatste blik over het Tobameer in Parapat.
’s Morgens om acht uur al aan de loempia, nasi goreng, pisang goreng, en een garnalen saté.

De eerste twee uren van de reis die volgde, ging wel. Hier en daar een gat, wat er voor zorgde dat eenieder daar voor uitwijkt. Dat is op een weg niet breder dan anderhalve auto geen sinecure. Je krijgt bij regelmaat een hartverzakking, omdat weer een vrachtauto of becak zijn stuur plotseling in je richting omgooit. Je moet hier stalen zenuwen voor hebben. De gaten in het wegdek werden steeds groter en dieper. Ik ben op een gegeven moment uitgestapt en heb eens in zo’n gat gekeken. Ik dacht dat ik aan de andere kant Bonaire zag liggen. Ik vroeg dan ook aan de chauffeur of de zwemvesten, net zoals in een vliegtuig, ook onder onze stoel zaten. We hoefden ons echter niet ongerust te maken, want hij kende deze weg op zijn duimpje. Het zou nog erger worden, zei hij met een glimlach. En inderdaad niet veel later dacht ik toch echt dat hij de weg kwijt was en we over een bedding van een bergrivier reden. Dit bleek ook weer niet het geval, want hij wees een paar honderd meter voor zijn auto naar een stukje asfalt ter grootte van een postzegel. Gelukkig, we zijn dus niet verdwaald. Marion schudde weer de hele tijd van hot naar her, en gelukkig kon ook ik haar goed volgen. Natuurlijk geloven jullie het bovenstaande niet. We hebben daarom vele foto’s genomen, die het bij thuiskomst zullen bewijzen. Ik schrijf nooit geen onzin. Laat dat gezegd zijn.

Zo kwamen we uiteindelijk aan bij het hotel te Sipirok. Een idyllisch gelegen hotel gerund door moslima’s. We namen hier de duurste kamer, omdat we al niet zo veel vertrouwen hadden in de rest. Ons wantrouwen bleek juist, want het dak van onze kamer lekte behoorlijk. Ook het plafond in de badkamer had een douche genomen, want nog niet al het stucwerk van dit plafond had de weg naar het afvoerputje gevonden. Ons terras was in geen jaren schoongemaakt. Daarom ons beklag bij de receptie gedaan. De directeur wilde het even met eigen ogen zien. De kussens op de terrasstoelen maakte hij schoon door de spinnen tezamen met de spinnenwebben te verwijderen met een armgebaar. Vervolgens gaf hij ons de sleutel van de aangrenzende kamer. Deze was redelijk in orde maar schoon is een ander verhaal. Marion wilde echt niet naar een ander hotel verhuizen, omdat we dan weer vier uur moesten rijden. Gelaten heb ik de situatie maar geaccepteerd. Hopelijk morgen beter.