Derde dag Samosir

Ik heb het echt gezien. Marion kan Batak dansen. Ik kwam vanmorgen uit de badkamer en ze had zich er helemaal op gekleed. Een kleurige sarong en T-shirt. Na het ontbijt naar een museum gereden, waar ze voor de toeristen een Batak dansshow uitvoerden. De show zou om half elf beginnen, maar wij bleken toen de enige toeschouwers. Ook in Samosir kennen ze het Brabants kwartierke. Uiteindelijk begonnen zeven dansers voor tien toeristen te dansen. Eerst werd er een os midden op het podium gezet. Deze heeft verder niets gedaan. Ik kan alleen maar raden wat hij daar deed. Dansen in ieder geval niet. Dat deden overigens ook de Batakkers niet. Ze schuifelen een beetje door het zand, ondertussen zwaaien ze wat met hun handen, maar voornamelijk met hun vingers. Veel beweging zit er niet in, en dat kan ik ze met deze temperatuur ook niet kwalijk nemen. Marion werd op het laatst uitgenodigd mee te schuifelen, wat ze maar wat graag deed. Tijdens de dans werd ze nog besprenkeld door rijst, om daarmee haar vruchtbaarheid weer op gang te brengen. Dat is heel vervelend, want nu moeten we weer met voorbehoedsmiddelen gaan frunniken. Opa en oma worden is leuk, maar ik moet er niet aan denken weer papa en mama te worden van een vierde.

Na de show gingen we op zoek naar een usb-kabel. Volgens de chauffeur was dit iets verderop in de stad te krijgen. Een uur later arriveerden we op de PC Hoofdstraat van het eiland Samosir. Verschillende winkels geprobeerd, maar nergens een kabeltje te krijgen. We moesten hier toch echt het vliegtuig voor nemen. Dit ging me toch iets te ver. Dan maar geen foto’s van de camera op de computer zetten. Zegt uiteindelijk een Batakker, dat een kabel helemaal niet nodig is, want dat je de geheugenkaart direct in de laptop kunt steken. Hoe kan hij nou meer verstand van computers hebben dan ik?

Tussen de middag hebben we in een echt Indonesisch tentje langs de weg gegeten. Onze chauffeur goudvis, Marion varken, en ik hield het bij nasi goring. Wel met het verzoek deze niet zo spicy te maken. Dat heb ik geweten. Ik heb nog nooit zoveel gehuild bij het eten van nasi. Een koelkast hadden ze niet, dus kon er alleen geblust worden met hete cola. Voor de cola kenners niet echt een traktatie.

’s Middags hebben we siesta gehouden aan het meer, omdat we morgen al weer om 6.30 vertrekken. Het pontje voert ons dan om 7.00 uur van het eiland. Hierna volgt een zes uur durende rit de bergen in naar Sipirak. Veel mensen vragen ons wat we daar gaan doen, want daar gaat normaal geen toerist naar toe. Het antwoord weten we morgenavond.