tweede dag Samosir

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, en om half acht een lekker bad genomen. Bij het ontbijt een gesprek gehad met een Duitser, die hier al zeventien jaar woont. Hij had veel verstand van de geschiedenis hier. Het kon dan ook niet uitblijven, dat we over de Hollandse overheersing spraken. Vreemd dat nu eens de Duitser niet de kwade jongen is, maar dat wij ons moeten verontschuldigen. Je merkt dat de Nederlanders hier lange tijd zijn geweest, aan de vele woorden die van de Hollanders zijn overgenomen, zoals doorsmeer, wortel, rem, band, kantoor, schandplaats en notaris.

Om tien uur zijn we met onze chauffeur vertrokken, om de omgeving te verkennen. Eerst naar een authentiek batakdorp, bestaande uit een acht huizen. Hier wonen ongeveer 150 á 200 mensen. Alle met dezelfde achternaam. Het is dan ook niet mogelijk dat je trouwt met iemand uit het dorp. Vroeger kwamen er gezinnen voor met 33 kinderen. Nog steeds wensen ze een pas getrouwd stel 17 zonen en 16 dochters toe. Een zoon is voor een Batakfamilie nog altijd belangrijker dan een dochter. De zoon zorgt er namelijk voor dat de familienaam niet uitsterft. Moet toch vreemd zijn voor een meisje, om je hele leven als iemand beschouwd te worden die minder is als een jongen. Je kunt dit ook nooit veranderen, hoe goed je ook je best doet. Al eerder vertelde ik dat zo acht gezinnen in een huis woonden. Een huis zonder vertrekken. Daarom moesten de kinderen als ze 14 werden, in een apart huis gaan wonen. De jongens van het dorp in een ander huis dan de meisjes, totdat ze gingen huwen.

Dit dorp had ook een huis voor de koninklijke familie, herkenbaar door de stenen toegangstrap. Voor het huis stonden in een kring stenen zetels, waar berechtingen plaatsvonden. Men kende in die tijd maar twee uitspraken. Dood of leven. Mocht je verder leven dan moest je de schade vier keer terug betalen. Had je dus een varken gestolen, dan moest je vier varkens teruggeven. Op de vraag wat je dan moest doen als je één vrouw had verkracht, heb ik geen antwoord gehad. Werd je veroordeeld tot de dood, dan was je vanaf dat moment voor iedereen niet meer dan een dier en werd je zo ook behandeld. Dit betekend onder het huis vastgeketend tussen de varkens en af en toe de ontlasting over je heen krijgen van de bewoners, die door een gat in de vloer hun behoefte deden. Ook de executie verliep niet even humaan. Dieren hebben geen kleren, dus de veroordeelde ook niet. Ontbloot werd je op een stenen tafel gelegd, waarna er met een mes in je buik werd gekerfd, om te zien dat je geen magische krachten meer bezat. Gilde je niet dan kwam de dorpssjamaan het er wel even uitslaan. Je moest pijn hebben, voordat men met een mes je hele lichaam vol kerfde. Nog even wat citroensap en je viel geheid buiten bewustzijn. Dit was het moment waarop iedereen had gewacht. De beul moest nu in een klap de persoon onthoofden. Lukte dit niet, dan was hij zelf de pisang. Het bloed werd opgevangen en aan de koning aangeboden, want men geloofde dat het drinken van bloed hen kracht gaf. De dorpsbewoners mochten vervolgens het vlees verdelen. Het was tenslotte een dier, en dat eet je ook op na het te hebben gedood.

Vrolijk stapten we in de auto om de graven van de koningen te bezoeken. Deze begraafplaats mochten we alleen betreden als we een sjerp omdeden, welke bij de ingang werd uitgedeeld. Hier zijn we niet al te lang gebleven, want we wilden een vrolijke vakantie. Daarom op naar hoger gelegen gebied, zodat we in alle rust van het uitzicht konden genieten over het Tobameer. Marion heeft, zoals dat in Indonesië hoort, een heerlijk flesje Heineken gedronken en ik hield het bij Sprite.

Om half vier weer terug bij onze cottage, zodat ik wat kon rusten en Marion weer kon Wordfeuten. Wanneer houdt deze verslaving op?